"Á ég að sýna ykkur mann ?"

Ég ætla að fara hér nokkrum orðum um feril manns sem hét John Jay McCloy og var Warren-nefndarmaður með meiru. McCloy fæddist árið 1895 og lést 1989, komst sem sagt á tíræðisaldur, svo sú umsögn hefur ekki átt við hann sem segir „ þeir sem guðirnir elska deyja ungir !“

John McCloy er sagður hafa verið meðal námsmaður í skóla, en snemma lært það vel að komast bærilega af innan um elítusyni bandaríska þjóðfélagsins. Hann tók þátt í fyrri heimsstyrjöldinni og hlaut nokkurn frama þar, en að því loknu lauk hann laganámi sínu í Harvard. Hann hóf síðan þjónustuferil sinn sem lögfræðingur og þegar kom fram yfir 1933 starfaði hann mikið á vegum fyrirtækja í Þýskalandi nazismans og var lögfræðilegur ráðunautur efnahringsins I. G. Farben. Hann varð því vel kunnugur þýskum málefnum á þessum tíma og inn á gafli hjá mörgum valdamiklum þýskum aðilum. Hann réðst síðan í þjónustu bandarísku ríkisstjórnarinnar árið 1940. Á vegum stjórnarinnar starfaði hann sem ráðgjafi fyrir Stimson hermálaráðherra, en McCloy var republikani eins og hann.

Í apríl 1941 var McCloy gerður að nokkurskonar aðstoðar hermálaráðherra . Hann átti sem slíkur mikinn og kannski mestan þátt í að setja um 110 þúsund japanska bandaríkjamenn í fangabúðir eftir Pearl Harbor og þar átti hann fulla samleið með Earl Warren sem oftar. Sumir hafa fullyrt að þessi aðgerð hafi verið versta brot sem framið hafi verið á borgaralegum réttindum manna í Bandaríkjunum allt frá þrælahaldstímunum. Menn voru reknir frá heimilum sínum fyrirvaralaust og öll mannréttindi þeirra afnumin í einni svipan.

Ferill McCloy á þessum árum sýnir í öllu að hann var mjög hægrisinnaður og jafnvel grunaður af sumum um að vera haldinn kynþáttafordómum. Réttindi almennra borgara eða lýðræðisleg gildi virðast ekki hafa skipt hann miklu máli. Hann mun hafa sagt á fundi með J. Edgar Hoover og Francis Biddle í febrúar 1942 :„ The Constitution is just a scrap of paper for me !“ (Stjórnarskráin er bara pappírssnifsi í mínum augum ! )

Í mars 1947 var McCloy skipaður forseti Heimsbankans og gegndi hann þeirri stöðu fram í júní 1949. Í september það ár var hann svo gerður að fyrsta aðalumsjónarmanni Bandaríkjanna í Þýskalandi og var í þeirri stöðu fram í ágúst 1952. Í því starfi virðist hann hafa gengið mjög hart fram í því að náða stríðsglæpamenn nazista eða stytta fangelsisdóma þeirra.

Þar gleymdi hann ekki fyrri iðnaðargreifum og gömlum málvinum eða skyldmennum þeirra, svo sem Friedrich Flick, Martin Sandberger og Alfred Krupp. Hann sá líka til þess að Flick og Krupp fengu „eignir sínar“ aftur í hendurnar og stæðu réttir eftir stríðið þrátt fyrir allt það sem þeir höfðu aðhafst á þeim árum. Það eitt segir töluvert mikið um einstaklinginn John McCloy !

Martin Sandberger (1911-2010) var ógeðslegur nazista-fjöldamorðingi og hvet ég menn til að skoða það efni á netinu sem fjallar um andstyggilegan ódáðaferil hans. McCloy náðaði þennan mann án þess að depla auga og ég vil benda mönnum á þá staðreynd að faðir Sandbergers var áður einn af forstjórum I. G. Farben og sem slíkur einn af vinum McCloys frá fyrri tíð !

McCloy náðaði einnig þá Joseph Dietrich og Joachim Peiper, sem höfðu verið dæmdir í fangelsi fyrir stríðsglæpi, m.a. fyrir aðild sína að Malmedy fjöldamorðunum, þar sem hátt í hundrað bandarískum föngum var slátrað með vélbyssuskothríð í Ardennasókninni, sbr. sláandi atriði í kvikmyndinni Battle of the Bulge. McCloy virðist ekki hafa haft mikla tilfinningu fyrir því sem þar gerðist og greinilega kosið að horfa framhjá þeim voðaverkum og náða þessa stríðsglæpamenn. Hann náðaði líka Ernst von Weizsacker háttsettan nazista, sem var meðal annars aðstoðar utanríksráðherra nazistastjórnarinnar og foringi í SS. Með því ávann hann sér líklega enn frekari velvilja meðal hægri afla í Vestur Þýskalandi og sér í lagi gömlu hástéttanna, en McCloy var alltaf nokkuð gjarn á að sleikja sig upp við slíkt slekti eins og þekkt er með menn sem gangast umfram allt fyrir efnislegum ávinningi og heimslegri upphefð.

Löngu síðar veitti Richard von Weizsacker (1920-2015) forseti Vestur-Þýskalands 1984-1990, McCloy stöðuréttindi heiðursborgara í Vestur-Þýskalandi, en Richard þessi var náttúrulega sonur Ernst von Weizsackers og launaði hann McCloy fyrir greiðann við pabba gamla með þeim hætti. Richard von Weizsacker sat svo áfram eftir sameiningu þýsku ríkjanna sem forseti Þýskalands frá 1990 til 1994 og þá var trúlega allt komið í gamla góða farið aftur, að mati manna eins og hans og McCloy.

Allt bendir til þess að McCloy hafi tafið mál og hindrað skýrslugerð um það sem var í gangi í Auschwitz þó vitnisburðir um það væru þá farnir að vera mjög afgerandi. Er erfitt að skilja hvað honum hefur gengið til með því nema gefa sér það að hann hafi í raun og veru verið á einhverri svipaðri línu og Henry Ford í viðhorfum sínum gagnvart Gyðingum !

McCloy er líka talinn hafa haldið verndarhendi yfir fjöldamorðingjanum alræmda Klaus Barbie (1913 - 1991) meðan hann gat og mun honum þó hafa verið vel kunnugt um böðulsferil hans í Frakklandi undir hernámi Þjóðverja og glæpaferil hans í heild. Það mál er mjög undarlegt og óhreint í alla staði. Barbie var hjálpað og honum gert kleyft að flýja til Bólivíu og koma sér fyrir þar. Hann var þar síðan hjálplegur við ýmis handarviðvik sem hentuðu böðli af hans gerð og meðal annars er sagt að hann hafi aðstoðað við að handsama Ché Guevara sem síðan var myrtur. Barbie er sagður hafa hrósað sér af því að hafa átt þátt í því verki. Hann var seinna framseldur til Frakklands af nýjum yfirvöldum í Bólivíu og lést þar í fangelsi, óþokki til hins síðasta.

McCloy var stjórnarformaður Chase Manhattan Bank frá 1953 til 1960 og sat sem stjórnarformaður Ford-stofnunarinnar 1958-1965. Hann gætti víða hagsmuna Rockefeller-ættarinnar, enda á þeirra snærum frá unga aldri og alla tíð síðan. Seinna varð hann svo ráðgjafi forsetanna John F. Kennedys, Lyndon B. Johnsons, Richard Nixons, Jimmy Carters og Ronalds Reagans. Oft var hann mikill áhrifavaldur á bak við tjöldin og ekki síst á ætluðum valdatíma Jimmy Carters, sem fékk eiginlega aldrei að vera sjálfstæður forseti, meðal annars vegna mikillar afskiptasemi baktjaldahákarla eins og McCloys.

McCloy fékk að sjálfsögðu hin og þessi heiðursmerki um ævina fyrir „dygga þjónustu við þjóðina“ ! Rétt eftir morðið á Kennedy þann 6. desember 1963, sæmdi Johnson forseti hann til dæmis Frelsisorðu Forsetans með sérstökum heiðri og geta menn velt því fyrir sér hvað hefur legið þar að baki !

McCloy var náinn vinur Allen Dulles, enda tengdur skuggaheimi leyniþjónustunnar frá fyrstu tíð, og gekkst fyrir hans orð að sagt er inn á „ The lone gunman theory“ varðandi Kennedymorðið, en sú niðurstaða þjónaði alfarið hagsmunum ráðandi afla í því máli. Fyrst hafði McCloy að sögn verið efagjarn á þá skýringu á tilræðinu, en honum var náttúrulega gert það ljóst frá fyrstu hendi hvað honum bar að gera og McCloy var alltaf maður sem „tók rökum !“

McCloy starfaði víða fyrir hinar „Sjö systur“, alþjóðlegan hring risaolíufélaganna, fyrirtæki og samtök eins og Exxon og OPEC. Vegna langtíma þjónustu sinnar í þessu og öðru var stundum vísað til hans sem „ The Chairman of the American Establishment !“

Margt fleira í svipuðum dúr mætti segja um þennan mann og óhreina mjölið í ævipoka hans, en athyglisverðast er að þessi maður, með þennan feril að baki, var talinn – af Johnson forseta, öðrum mönnum hæfari til að þjóna réttlætinu við rannsókn morðsins á Kennedy ! Ég vil hinsvegar segja að allur ferill McCloys hafi verið gangandi vitnisburður um ákveðinn stuðning við allt sem var ekki í anda John F. Kennedys !

Þau Bandaríki sem McCloy vildi sjá og viðhalda voru áreiðanlega allt önnur Bandaríki en Kennedy sá fyrir sér í sinni framtíðarhugsjón. Þar mun himinn og haf hafa skilið á milli viðhorfa. Ég fæ heldur ekki á nokkurn hátt séð að réttlætið hafi skipt John McCloy miklu máli í þessi rúmlega níutíu ár sem hann fékk að valsa um hér á jörð, enda þjónaði hann að mínu mati allt öðrum og verri málstað.

Það er trú mín að heimurinn hafi ekki gott af mönnum eins og John McCloy og því færri sem þeir eru þeim mun betra sé það fyrir lífið á jörðinni. Sumir eru einfaldlega þannig gerðir og gera sig þannig að þeir verða seint öðrum til blessunar !