Hégóminn er goð á stalli !

 

 

Fyrir nokkru var í sjónvarpinu talað við verkstjóra í þjónustu verktaka hjá Vegagerðinni. Hann sagði að það væri orðið erfitt að fá verkamenn til starfa á Íslandi. Kannski værum við farnir að ofmennta fólk ?

 

Í dag eru sem sagt fáir verkamenn til. Nú ganga menn nefnilega undir öðrum starfsheitum. Enginn vill lengur kallast réttur og sléttur verkamaður.

Nú vilja menn heita eitthvað annað. Og nú kallast menn yfirleitt eitthvað sem endar á ,,stjóri.“ Það eru jafnvel stjórar þar sem tveir menn eru að störfum, annar er þá nefndur flokksstjóri og hinn varaflokksstjóri !

 

Þessi stjóravitleysa sýnir hégómleik manna og samfélagsins alls í hnotskurn. Hjá sveitarfélögum og ekki síst höfuðborginni starfa ótaldir sviðsstjórar. Allir vilja vera stjórar yfir einhverju og jafnvel engu !

 

Það virðist vera einhver breskur blær yfir þessari stöðuheita-nýskipan ? Og það er alls ekki fjarri lagi að telja að svo sé. Við erum yfirleitt gjörnust á að apa ósiði eftir öðrum. Og svo verður víst alltaf að hafa einhverja goggunarröð í gildi svo merkilegheitin fái að stíga egodansinn sinn !

 

Manni verður hugsað til einkennisbúninganna þegar svona hégómi er í gangi. Maður í einkennisbúningi gerir sífellt kröfu til virðingar þó hann sé bara einfaldur kapteinn frá Köpenick og hafi ekkert sér til virðingar unnið !

 

Óhæfir asnar geta skipað fyrir ef þeir eru í einkennisbúningi, svo maður tali ekki um veldið á þeim ef þeir eru með orður á brjósti. Heimskan og hégóminn haldast í hendur og sagði ekki Friðrik Prússakóngur, sem kallaður var með röngu hinn mikli, að hann óttaðist það mest að hermenn hans færu að hugsa. Þeir áttu bara að vera fallbyssufóður !

 

Hvað skyldu margir menn í styrjöldum hafa misst lífið eingöngu vegna þess að þeir voru skyldaðir til að hlýða gjörsamlega óhæfum yfirmönnum ? Menn af aðalsættum gengu alltaf fyrir í foringjastöður þó þeir hefðu enga hermennskuhæfni til að bera. ,,Bláa blóðið” nægði þeim.

Einkennisbúningurinn og lotningin fyrir honum hefur marga drepið !

 

Var ekki eitt sinn kveðið á Íslandi : því ef að úr buxunum fógetinn fer / og frakkanum svo litla stund, / þá má ekki greina hver maðurinn er. /Ó, mikið er skraddarans pund !

Þorsteinn Erlingsson kvað þar sína markvissu ádeilu sem oftar, en hann var jafnan óhlífinn í kveðskap sínum og hataðist alla tíð við yfirborðsmennsku og hégómaskap. Hann var sannarlega hvergi bókaður sviðsstjóri en var þó um tíma ritstjóri þó honum félli það stjórastand ekki sérlega vel !

 

Steingrímur Thorsteinsson orti ungur vísuna – Orður og titlar, úrelt þing. / Eins og dæmin sanna, / notast oft sem uppfylling / í eyður verðleikanna. En síðar á ævinni hefur karlinn sá líklega verið orðinn eitthvað annarshugar og fjarlægur fyrri róttækni. Þá fór hann sjálfur að taka við uppfyllingar-orðum. Þannig fer því miður fyrir mörgum sem virðast hafa sjón ungir að árum, að þeir blindast að lokum sjálfir af hégómanum !

 

Fálkaorðu-sýndarmennskan er enn í fullum gangi og það er greinilega sama hver forsetinn er, alltaf verður hégóminn að fá að vera með í för. Sennilega hefur þó Pétur Hoffmann átt flestar slíkar orður um dagana því hann fann þær svo margar í ruslinu á öskuhaugunum. Þar enda þær yfirleitt að lokum !

 

Margir hylla gull og glans,

ganga á stjóra sviði.

Heiðursmerki hégómans

hanga á snobbsins liði !

 

Skyldi Guðni kannski eiga eftir að veita einhverjum orðu fyrir að flytja inn ananas ?