Lýðveldið Ísland !

 

 

Þegar Ísland var lýst lýðveldi var þjóðin tilbúin að leggja af stað í leiðangur. Hefja vegferð til góðra mála og mannlífs sem gæfi forsendur fyrir að hver maður gæti notið réttlætis og virðingar í samfélaginu !

 

Margt hefur gerst síðan og sannarlega hefur margt áunnist. En margt hefur líka farið á annan veg en að var stefnt. Farsældarþjóðfélagið hefur ekki orðið eins og vonir stóðu til. Margskyns hindranir hafa komið í veg fyrir það, ekki síst hin samviskulausa sérgæska sem alltaf gleymist að gera ráðstafanir við. Samfélagsleg samstaða, jafnvel í mestu réttlætismálum, hefur því oft orðið minni en skyldi !

 

Við tókum upp á því að hafa forseta, sem einhverskonar yfir-blúndulagningu á lýðveldis-sköpunina og hefur mér aldrei hugnast sú ráðstöfun. Ólafur Ragnar hnykkti þó á því að embættið gæti virkað sem öryggisventill fyrir þjóðina í stórum vafamálum, en eftirmaður hans er ekki sérlega líklegur til að taka fast á málum þegar þannig staða er uppi !

 

Guðni er vafalaust gæðaskinn, og þeir hafa sjálfsagt verið það allir forsetarnir, en kostnaður og annað réttlætir ekki að vera með svona embætti bara fyrir hégómann, pompið og lúkkið !

 

Það hefði verið tekið eftir því í veröldinni ef við Íslendingar hefðum skorið okkur úr með þetta og viðhaft annað og betra siðamat. En þar féllum við á manngildisprófinu. Og nú eru hátíðisdagar eins og 17. júní notaðir óspart af forsetaembættinu til að drita út orðum, þó alltaf sé verið að tala um að stilla slíku í hóf. En sjaldnast verður haldið aftur af hégómanum !

 

Ég er þokkalega sáttur við að vera Íslendingur, en 17. júní er mér samt meira virði sem fæðingardagur móður minnar en sem þjóðhátíðardagur. Og þó er hann með vissum hætti þjóðhátíðardagur í mínum huga, einmitt vegna þess að hann er fæðingardagur móður minnar. Hún hefði orðið 90 ára í dag en varð bara fimmtug. Krabbameinið sá til þess eins og með svo marga aðra. Ástvinamissi verðum við öll að reyna !

 

Móðir mín fæddist á Sigríðarstöðum í Vesturhópi, bæ sem fyrir löngu er kominn í eyði. Engin var ljósmóðirin, faðirinn einn til staðar og hann tók á móti dóttur sinni. En þó allt væri líklega af skornum skammti af veraldlegum gæðum, var gleði ungu hjónanna vafalaust heil og sönn og þeirra fyrsta barn þar með fætt, heilbrigt og sterkt !

 

Þá var Ísland konungsríki, en sem betur fer losuðum við okkur við það stjórnarform árið sem móðir mín fermdist og gerðumst lýðveldi. En þá þurftum við endilega að vera svo þroskalítil að stofna þetta forsetaembætti………. til dýrðar hégómanum !!!!!!!!!!!