Að hafna heiðurskórónu !

 

 

Lífið er almennt skilgreint, eins og það horfir við dauðlegum mönnum, sem tímabilið frá fæðingu til dauða, frá vöggu til grafar. Mannsævin er sögð vera 70 til 80 ár, sumir lifa þó lengur en aðrir skemur. Því miður deyja margir ungir og erfiðast þykir okkur að sætta okkur við það þegar börn deyja og það jafnvel nýfædd !

 

En við mennirnir höfum aldrei stjórnað örlögum okkar og munum áreiðanlega aldrei gera það. Enda fer líklega best á því að það vald sé ekki í okkar höndum, því það yrði eflaust misnotað af okkur eins og allt annað !

 

Allir komast að því að þeir verða gamlir ef þeir lifa svo lengi. Og sagt er að með aldrinum fylgi viska og reynsla sem komi sér vel. Og víðast er líka svo kennt að aldur krefjist virðingar og í Orðskviðum Biblíunnar 16 : 31 er sagt : ,, Gráar hærur eru heiðurskóróna, á vegi réttlætis öðlast menn hana !” Gráa hárið á sem sagt skilið virðingu. Þar höfum við það !

 

En ekki virðist fólk nú á dögum vera sérlega hrifið af þessari heiðurskórónu. Maður sér það til dæmis hjá blessuðum konunum, sem láta lita hár sitt svo þær sjást ekki með eitt grátt hár þó komnar séu yfir áttrætt. Og svei mér þá ef sumir karlarnir gera það ekki líka !

 

Ég man eftir ömmu minni sem var komin með svo fallegt hvítt og grátt hár. Hún var svo virðuleg og góðleg, enda þótti mér ákaflega vænt um hana. En svo gekk líklega nýr tími í garð. Einn daginn var blessunin hún amma mín komin með kolsvartan hadd og einhvernveginn strangari á að líta. Mér hnykkti við og fannst breytingin hreint ekki til bóta !

 

Þá vissi ég ekkert um heiðurskórónu gráu háranna, en fannst einhvernveginn eðlilegra og réttara að aldrað fólk væri gráhært. Mér fannst að tilraunir til að snúa þeim hlutum við væru bara plat. Það væri einhverskonar uppreisn gegn eðlilegri framvindu mála og eiginlega ekki alveg eins og það ætti að vera !

 

Svo þegar ég fræddist síðar um að gráu hárin væru heiðurskóróna hinna öldruðu, fannst mér það fullkomlega rétt, enda spekin oft nærtæk slíku fólki. Og hér áður þegar unga fólkið vildi hlusta á gamla fólkið, gat viska reynslunnar færst milli kynslóða, ólíkt því sem á sér stað í dag !

 

En af hverju eru svo margir fúsir til að hafna heiðurskórónunni ? Heldur fólk virkilega að það geti breytt staðreyndum aldurs og ára með hárlitun og öðru blekkingarferli ? Af hverju vill það ekki þiggja þann virðuleika og góðleika sem fylgir kórónunni ?

 

Jú, skyldi skýringin ekki vera nokkuð augljós. Mannlegt líf er fullt af hégóma, nánast frá vöggu til grafar. Það er alltaf verið að eltast við einhvern sýndarveruleika. Þessvegna er fólk alltaf að reyna að breyta staðreyndum og sýnast annað en það er !

 

Fjöldi fólks fer því þessa ,,yngingarleið,” líklega bara í góðri trú, því tíðarandinn ýtir undir allt slíkt, eins öfugsnúinn og hann er. Jafnvel blessunin hún amma mín fór út í þetta og fékk sér svartan hadd. Eins og hún var nú flott með kórónuna sína !

 

En konur af hennar kynslóð voru þá byrjaðar á þessu hárlitunarstandi og þannig hefur það líklega smitað út frá sér. Og heldur hefur það nú aukist á síðari árum. En staðreynd málsins er samt óbreytt og verður sú - að heiðurskórónu getur enginn sýnt nema sá sem er með hana !