Hið hersetna hugarfar !

 

 

Fram um miðja síðustu öld voru Íslendingar líklega með réttu tiltölulega frjálsir í hugsun og yfirleitt mjög þjóðlegir í afstöðu sinni til allra umræðumála. Hér þótti því vaxandi þjóð á ferð á þeim tíma !

 

Ungmennafélagsandinn bjó enn í samfélagsgerðinni með sín hollu áhrif og Samvinnuhreyfingin jók líka á jákvæð félagsleg sjónarmið. Einnig voru margir með sterkar rætur í Verkalýðshreyfingunni og studdu baráttu hennar fyrir mannsæmandi lífskjörum. Allt félagshyggjufólk á þessum tíma hafði, ekki síst af þessum ástæðum, ríkan og þroskaðan skilning á þörfinni á auknu gildi mannfrelsis í víðsýnu samhengi innan samfélagsins !

 

En sem sagt, Íslendingar bjuggu þá enn að því frelsisdáða hugarfari sem var arfur frá sjálfstæðis-baráttunni um og eftir aldamótin 1900 og langþráðum fullveldis-sigrinum 1918. En fjöreggi okkar var samt ýmis hætta búin og svo hefur gengið alla daga síðan !

 

Fljótlega eftir 1930 fór að bera á því að Íslendingar tileinkuðu sér ýmsa ósiði í hugarfarslegum skilningi. Menn fóru að ánetjast allt of mikið erlendum stefnumálum sem gerðu óþjóðlegar kröfur til þeirra með ýmsum hætti. Hið þjóðlega viðhorf var dæmt þröngsýnt og hundaþúfulegt og þrýst var á til hægri og vinstri að við skoðuðum málin í víðara samhengi !

 

Sumir tileinkuðu sér andlega innspýtingu frá bandarískum kapítalisma, aðrir kommúnísk viðmið frá Sovét-Rússlandi og enn aðrir þýskan nazisma. Ekkert af þessu fól í sér heilbrigðan hugsjónagrundvöll fyrir þjóð sem var nýbúin að öðlast sitt fullveldi og var að finna sér stöðu í veröldinni !

 

En það vantaði ekki að allir þessir aðilar teldu sig hafa fundið hinn stóra sannleika og svo fóru þeir hamförum um samfélagið í boðun ætlaðra sanninda. En þeir leituðu langt yfir skammt. Besti sannleikurinn lá fyrir hendi hér innanlands þó þeir gerðu sér ekki grein fyrir því. Að hver maður þjónaði landi og þjóð á ærlegum, íslenskum forsendum !

 

Eftir 1950 – eða ætti ég kannski að segja 1949, var það fyrirbæri orðið hluti af mjög beiskum íslenskum veruleika, að fjölmargir menn gengu um með hersetið hugarfar. Þeir voru ekki lengur Íslendingar ungmenna-félagsandans. Þeir voru orðnir hugarfarslegir málaliðar erlendrar hernaðarhyggju !

 

Þjóðleg frelsishyggja var þeim ekki lengur neitt sem bjó í anda og æð. Þeir voru forritaðir erlendis frá fyrir lífstíð. Sjaldan hef ég fundið fyrir meiri mannspillingu en hjá slíkum aðilum. Sá sem týnir þjóð sinni og réttum rótum hefur glatað helftinni af því manngildi sem hefði átt að vera hans !

 

Þeir eru margir sem hafa þannig glatað heilbrigðum innviðum og sumir finna ekki einu sinni til þess. Þeir eru orðnir svo fjarhuga og slitnir frá andlegum verðmætum eigin ættsveitar, að þeir finna ekki til vöntunar sinnar á þeim genetísku frelsiseiginleikum sem eiga að vera mönnum í blóð bornir. Þeir hafa orðið innrætingu vesalmennskunnar að bráð !

 

Þrælsleg undirgefni hefur kæft þá og hugarfarið er þannig yfirtekið af andleysi aumingjans. Það er hersetið af illum öndum og menn í slíku ástandi eru orðnir af-íslenskaðir sérgæðingar, landvilltir þjóðleysingjar, vélræn viðrini !

 

Það er meira en himinn og haf á milli þeirra manna sem varðveita heilbrigð hugarfarsleg tengsl við land sitt og þjóð annarsvegar og þeirra sem hinsvegar ganga um í þoku gjörninga sem keyptir þrælar með hersetið hugarfar !