Lýðræði og kynjahalli !

 

Lýðræði er, eins og flestir vita, byggt á þeirri meginforsendu að meirihlutinn eigi að ráða. Þá er jafnframt gengið út frá því að sá meirihluti sé frjáls að sinni skoðun og eigi að vera það. Á seinni árum hefur skapast öflugur þrýstihópur fyrir því að konur og karlar skipi valdastöður að jöfnu og þá vandast málið með lýðræðið !

 

Þegar einhver rétttrúnaðarstefna er komin á kortið hefur hún tilhneigingu til að ryðja því frá sem fyrir er. Og þá er yfirleitt sama hvað það er. Nú er svo komið að margur rétttrúnaðarsinninn virðist hugsa, að þegar kynjahalli skapast út af hreinu lýðræðisvali, verði lýðræðið að víkja. Það er náttúrulega ekki góð framvinda fyrir lýðræðið !

 

Við vitum að lýðræðislegur vilji kjósenda sem fram hefur komið í prófkjörum á síðari árum hefur iðulega verið fótum troðinn og breytt um röðun fólks á framboðslistum til að jafna út kynjahalla. Er það forsvaranlegt ? Ef einhverjir þrýstihópar í samfélaginu vilja aðra niðurstöðu en vilji kjósenda vísar til, á þá bara að breyta eftir á ? Hverskonar lýðræði er það ?

 

Eru sjónarmið kvenréttinda þá ekki lýðræðisleg ? Er forsjárhyggjan þar orðin svo mikil að það eigi bara að kenna kjósendum að aðhyllast ,,rétt” sjónarmið með yfirgangi ? Og ef þeir ýfast eitthvað við þeim þrýstingi þá skuli bara sturtað yfir þá flóði af neikvæðum lýsingarorðum til að undirstrika meinta heimsku þeirra og aðlögunarskort ? Er þróunarstíllinn á yfirlýstum upplýsingatímum þá orðinn slíkur ?

 

Mary Wollstonecraft (1759-1797), frumkvöðull í kvenréttindamálum á sínum tíma, ritaði 1792 í verki sínu Vörn fyrir kvenréttindum : ,,Leyfum konum að njóta sömu réttinda og karlar og þær munu gera dyggðir þeirra að sínum !”

Þetta er athyglisverð umsögn, því mörgum hefur sýnst að konur hafi með auknum réttindum hneigst öllu meira að því að taka upp ósiði karla heldur en hitt !

 

Það er enganveginn sjálfgefið að aukið frelsi leiði til aukinna dyggða. Framboð á ósiðum í nútímanum er til að mynda yfirleitt miklum mun meira en framboð á dyggðum og skiptir í því sambandi engu máli hvort kynið á í hlut.

 

Frelsi án ábyrgðar er mjög ofarlega í tíðarandanum eins og flestir ættu að geta séð en slík afstaða til mála getur aldrei talist samfélagslega séð uppbyggileg. Lýðræði má ekki verða ábyrgðarlaust frekar en önnur stjórnarform því þá fer það að skila sér á öfugan hátt við eiginlegan tilgang sinn !

 

Margir hafa miklar efasemdir um lýðræðið og tæpast munu þeir hinir sömu telja það vera að taka framförum með feminísku ívafi eins og útjöfnun á kynjahalla.

Eitthvað þarf jafnan að stuðla að aga og reglu í mannfélaginu og sumir hafa aldrei haft trú á því að lýðræðið sé líklegt til að styrkja þá nauðsyn.

George Washington, sem reyndar var ekki lýðræðissinni sjálfur, skrifaði eitt sinn : ,,Mannkynið látið sjálfrátt, er óhæft til þess að stjórna sér sjálft !”

 

Það má auðvitað margt um slík sjónarmið segja, en hver og einn sem lifað hefur er barn síns tíma að mestu leyti og allar umsagnir ber að skoða með hliðsjón af því. Öll framþróun lýðræðisins verður fyrst og fremst að miðast við altæk mannréttindi en ekki sértæk mannréttindi. Sértæk mannréttindi, byggð á hagsmunum einstakra þjóðfélagshópa, munu alltaf hafa í för með sér réttindahalla á einn eða annan veg !

 

Lýðræði á að byggjast á persónulegu vali kjósenda á einstaklingum til forustu. Þar er ekki verið að tala um kynjajafnrétti. Þar er verið að tala um traust !

 

Þeir einstaklingar sem njóta trausts öðrum fremur, hljóta kosningu. Það hefur ekkert með kyn að gera. Að þvinga lýðræðið til að virka á annan veg er nauðgun !

 

 

Engum skyldi vísa í villu !

 

Löngum hefur það þótt þarflegt fyrir fólk að þekkja umhverfi sitt og vita þar að minnsta kosti deili á helstu atriðum. Í gamla tímanum var það bein nauðsyn fyrir fólk að kunna að lesa landið og rata um það í myrkri, hríðarveðrum og verstu aðstæðum.

 

Það bjargaði ófáum mannslífum þegar menn gátu staðsett sig eftir kennileitum og komist til bæja. Meðal annars vegna þarfarinnar á því voru örnefnin á hverju strái.

 

Nú til dags eiga margir erfitt með að skilja þetta eða samsama sig þörfum þess tíma sem var. En lykillinn að öllum söguskilningi felst í því að gera það. Ýmsar sagnfræðilegar villur hafa ratað inn í bækur og þegar þær eru eitt sinn komnar á prent er erfitt að kveða þær niður. Einn étur þar vitleysuna upp eftir öðrum !

 

Svo fólk getur þessvegna verið matað á röngum upplýsingum og það jafnvel af þeim aðilum sem síst skyldu standa að slíkum vinnubrögðum.

 

Til dæmis um villur af slíku tagi, má benda á að í sögulýsingu Sveitarfélagsins Skagastrandar á netinu er sagt að Spákonufell sé hátt fjall og til beggja hliða teygi sig lægri fjöll. Ekki veit ég hvernig slíkar staðhæfingar komast inn í opinbera sögulýsingu, en þarna hefur eitthvað skolast heldur betur til !

 

Hið rétta er að Spákonufell er nú að mælingu talið 639 metra hátt, en hæsti hnjúkur Árbakkafjallsins, sem er Illviðrishnjúkur, er sagður 722 metrar á hæð og Katlafjallið hinum megin við Spákonufell 721 metri á hæð. Svo fjöllin til beggja hliða eru hærri !

 

Ystu Skagastrandarfjöllin eru svo Steinnýjarstaðafjall, talið 624 metrar á hæð og Fjallsöxlin sem er talin 620 metrar. Eftir það tekur Skagaheiðin við með láglendi sitt og vatnagrúa.

 

Annars er rétt að taka það fram að Spákonufellið var lengi vel talið 646 metra hátt þó núna sé það, samkvæmt nýrri mælingum, orðið heilum 7 metrum lægra. Kannski er breytingin til komin vegna nákvæmari mælinga sem þýðir þá líklega að fyrri talan hafi aldrei verið rétt.

 

En hvernig sem líta ber á það, er það samt grunur sumra að eftir að Óli Benna og aðrir fóru í miklum mæli að fara með fjölmenna hópa fólks á Borgarhausinn, sé búið að trampa Borgina niður um þessa 7 metra !

 

Það segir okkur væntanlega að við mennirnir þurfum að umgangast fjöllin okkar, há og lág, með aðgát og tillitssemi. Í því sambandi má sem best nefna umgengni manna varðandi hæsta fjall jarðar, Everestfjallið, sem er nánast orðið að ruslahaug upp á topp !

 

En númer eitt, tvö og þrjú, er að miðla réttum upplýsingum um staðhætti sem og annað til almennings og leiðrétta vitleysurnar áður en þær verða að einhverjum trúaratriðum !

 

 

 

 

 

 

 

 

Um sögutúlkun sérhagsmuna !

 

Fyrir nokkru ræddi bloggari nokkur um byltinguna á Íslandi eftir hrun og er bersýnilegt hvert hann sækir ættir sínar í hugmyndafræðilegum efnum. Hann má líka hafa hverja þá hugsun sem hann vill fyrir mér, en þegar hann segir í umfjöllun sinni : ,,Frakkar höfðu þó rænu á að gera Robespierre höfðinu styttri,” er ekki hægt annað en að gera athugasemd við slíka umsögn, sem er bæði fölsk og ómerkileg. Það er ekki unnt að samþykkja slíka sögutúlkun sem gengur þvert á það sem gerðist í raun !

 

Menn eins og umræddur bloggari geta stundum talað eins og þeir séu komnir af stórhertogum í 30 ættliði og það í beinan karllegg. Alltaf reiðubúnir í raun að taka svari forréttinda-aðalsins, alltaf reiðubúnir að styðja hin ráðandi peningaöfl, sjálfum sér til hagnaðar og fyrir óbreytt ástand. Ég hef skömm á slíkum sérgæðingum !

 

Það var ákveðið samsæri gert gegn Robespierre vegna þess að sumir voru ekki lengur öruggir um sjálfa sig. Þar voru í hópi menn sem vissu sig hafa sitthvað óhreint í pokahorninu. Þeir voru langt frá því að vera fulltrúar fyrir alla Frakka þó sumir vilji orða það þannig. Robespierre átti sér víða stuðningsmenn. Foringjar alþýðufélaganna stóðu til dæmis allir með honum. Það er athyglisverð staðreynd !

 

En áður en reyndi á endanlegan styrk var búið að taka Robespierre af lífi, enda voru samsærismenn með lífið í lúkunum meðan hann lifði. Sumir þeirra munu líklega hafa séð eftir því síðar að hafa snúist gegn Robespierre, því með því gerðu þeir byltinguna nánast að engu og forréttindastéttirnar hreiðruðu um sig að nýju !

 

Sömu aðilar og fagna yfir drápi Robespierres eru hinsvegar fullir af hryggð yfir aftöku Karls I, svo ekki sé minnst á aftöku rússnesku keisarafjölskyldunnar. Þar sést með hverjum hjarta þeirra slær. Þeir hinir sömu hafa til dæmis enga samúð með þeim 200 manns sem skotnir voru af lögreglunni í Pétursborg á hinum alræmda blóðsunnudegi 1905. Það var bara óbreytt alþýðufólk – pakk !

 

Hvernig var það svo með Ceaucescu í Rúmeníu 1989 ? Talað er af vissum aðilum um að Rúmenar hafi tekið hann af lífi, eins og öll þjóðin hafi komið að því verki. Staðreyndin var hinsvegar sú að ýmsir menn sem höfðu ekki hreint mjöl í pokahorninu þögguðu niður í Ceaucescu, drápu þau hjónin án dóms og laga !

 

Menn sem höfðu jafnvel lengi verið samstarfsmenn og félagar einræðisherrans voru þar á meðal. Þeir vildu ekki að hann yrði leiddur fyrir dóm, því þá hefði hann getað vitnað gegn þeim og líklega dregið þá með sér í fallinu. Það var því tekin sú ákvörðun að þagga endanlega niður í honum og konu hans. Svo er talað um drápið á Ceaucescuhjónunum sem einhvern sérstakan réttlætisgjörning !

 

Osama Bin Laden var í svipaðri stöðu. Það átti alls ekki að handtaka hann og láta hann standa fyrir dómi. Það átti að þagga niður í honum. Hann vissi allt of mikið. Hann vissi allt of mikið um aðila sem vildu engan skít á sig fá, þó skítugir væru upp fyrir haus. Ástæðurnar fyrir því að Bin Laden snerist gegn Bandaríkjamönnum eru svo margar að þeim yrði seint gerð skil. En með því að gera út leiðangur til að drepa hann var hann gerður að píslarvotti í augum allra hermdarverkamanna Arabaheimsins og þeir eru hreint ekki svo fáir. Hann er hetjuímynd í augum þeirra og þannig séð hættulegri dauður en lifandi !

 

Ef vestræn gildi væru í raun og veru heiðruð, hefði átt að leiða þetta fólk fyrir rétt og dæma það til refsingar í ljósi þeirra sannana fyrir sekt sem komið hefðu fram við réttarhaldið. En það var ekki gert, einkum vegna þess sem fyrr greinir !

 

Að mæra löglausar aftökur er ekki siðaðra manna háttur. Og sá sem ætlar sér að skilja Söguna og lýsa framvindu hennar fyrir öðrum, verður að vera trúr staðreyndum.

Ef hann er það ekki, gerir hann málflutning sinn ótrúverðugan og í raun marklausan.

 

 

 

Að deila landi upp í eldhólf !

 

Við heyrum mikið um slysfarir nú á tímum, ekki síst af völdum elds, og oft virðast forvarnir hafa verið litlar í þeim tilvikum. Samfélagsleg ábyrgð er víða brotakennd. Það er svo sem ekkert nýtt að mannslífum sé fórnað á altari gróðahagsmuna og öryggisreglur brotnar, en þó ætti öllum að vera ljóst að almannahagur byggist á samfélagslegu öryggi og sem allra traustustu varnarkerfi í þeim efnum !

 

Það kallar því oft á drjúga umhugsun hvernig hlutum hefur verið fyrir komið og hvernig ætlað öryggi hefur svikið, í tilfellum þar sem allt hefur farið á versta veg.

 

Eins og venjulega hlaupast allir frá ábyrgð þegar svo er komið og enginn þykist kannast við að hafa brotið neitt af sér. Oft hefur þó komið í ljós að mörg slys eiga sér þær orsakir helstar að ekki var farið eftir gildandi reglum um frágang öryggismála !

 

Við vitum að skip eru hönnuð með þéttihólfum í öryggisskyni og við vitum að hús eru byggð á hliðstæðan hátt með eldvarnarveggjum. Slíkt fyrirkomulag hefur á sjó og landi bjargað óteljandi mannslífum. Ég velti því fyrir mér af hverju sú aðferð er ekki notuð þegar land er skipulagt ? Til dæmis þar sem mikil hætta er á skógareldum !

 

Af hverju er ekki land skipulagt í afmörkuð brunahólf ? Gæti slíkt fyrirkomulag ekki forðað miklum áföllum, eins og til dæmis nýlega í Kaliforníu og Portúgal ?

 

Af hverju er víðáttumikið land opið fyrir því að verða eitt eldsvíti ef illa fer, af hverju er ekki komið fyrir varnarlínum þar með vissu millibili eins og gert er í húsum ?

 

Tæknigeta okkar nú á tímum ætti vissulega að geta gert okkur fært að skipuleggja land í brunahólf, svo að fólk geti átt sér trygga undankomuleið úr eldsvíti ef þörf er á. Hvernig sem menn hönnuðu slíkar varnir er ljóst að slíkt er gerlegt og hægt og í raun löngu tímabært. Við ættum öll að geta séð ávinninginn af slíku fyrirkomulagi !

 

Að verja líf manna og samfélagsuppbyggingu ótaldra áratuga með slíkri fyrirhyggju í forvörnum, er eitthvað sem ætti sjálfkrafa að vera hluti af allri skipulagsvinnu í byggðamálum, ekki síst þar sem óðaþéttbýlissvæði jarðar eru staðsett !

 

Þegar eldur fær að leika lausum hala um byggðir og skóga er mikil hætta á ferðum, en þegar stefnt er markvisst að því að takmarka mannhættu og byggðatjón með fyrirfram hönnuðum varnarlínum gegn slíkri ógn, er stórt skref stigið í rétta átt !

 

Það er ágætt að verja skip og byggingar með hólfakerfi, en þéttbýlt landsvæði þarf ekki síður á slíkri vörn að halda. Varnarlínur hafa verið hannaðar víða á landi gegn snjóflóðum, en af hverju er ekki brugðist við á líkan hátt gagnvart stóreldum sem geisað geta á skógarsvæðum og í byggðum og það jafnvel vikum saman ?

 

Heil héruð ættu ekki að þurfa að verða að logandi víti með tilheyrandi mannfalli og eignatjóni ef framrás elds yrði stöðvuð með því að beita varnarkerfi hólfunar í landfræðilegum skilningi !

Hvað eru jólin ?

 

Já, hvað eru jólin ? Eru þau fæðingarhátíð Frelsarans, verslunarhátíð kaupmanna, hyllingarhátíð Mammons eða bara einhver uppskrúfaður tilbúningur sem ekkert gildi hefur ? Þú sem lest þessar línur, hefur þú gert það upp í þínum huga hvað jólin tákna – fyrir þig ?

 

Ytri gildi hafa á yfirstandandi tímum náð afgerandi valdastöðu gagnvart innri gildum. Það efnislega og veraldlega hefur tekið flest andleg gildi í bóndabeygju sérgæskunnar nú á tímum. Peningaleg sjónarmið ráða ríkjum og efnishyggju-dýrkunin hefur að sjálfsögðu líka spillt andlegu gildi jólanna.

 

Þúsundir landsmanna virðast hafa pyngju í hjartastað og veraldleg hagsæld virðist að sama skapi hafa kælt sálir margra talsvert niður fyrir frostmark. Sent allan náungakærleik út á gaddinn. Þá er lítið andlegt eftir á þeim bæjunum !

 

Gróðurlaus eyðimörk andlegrar fátæktar virðist víða vera farin að færast upp á bæjarhólana. Næsta stig þeirrar eyðingar verður innanbæjar og er þegar farin að valda andlegum usla þar. Og hvernig þá ? Við eyðingu siðagildanna magnast öll upplausn. Hjónaböndin halda ekki, fjölskylduböndin slitna og heimilin hætta að vera til sem það sem þau voru - verustaðir friðar og samstöðu !

 

Ef jólin eru helguð þeirri hugsjón að vera fæðingarhátíð Frelsarans, eru þau jafnframt helguð uppbyggingu hjónabanda, fjölskyldubanda og heimilisbanda. Allra þeirra kærleiksbanda sem innifela það besta fyrir mannlífið !

 

Þar er vissulega andleg helgun góðra siðagilda til staðar, með ótvíræða blessun fyrir mannssálina. En spurningin er, hvort við viljum, í veraldlegu róti samtímans, stuðla að eflingu þeirrar kærleikshugsjónar í okkar samfélagi ?

 

Eða viljum við og erum við samþykk því að jólin eigi að vera hátíð andstæðra og öfugra gilda, þar sem sjálfselska og græðgi sitja í öndvegi ? Viljum við hafa þar kaupmennskubrag á öllu, að allt sé þar metið til verðs ? Viljum við að Mammon ráði þar og ríki og ætlum við að dansa þar í kringum gullkálfinn ?

 

Eða erum við ef til vill heiðingjar ? Erum við montin af því hvað við höldum okkur vera upplýst og menntuð og vísum þar af leiðandi Guði burt úr okkar sálarhúsum ? Viljum við segja, í samræmi við guðlausan tíðarandann, að við séum engum háð nema eigin löngunum og eigin frelsi til að njóta hvers sem er ?

Er það sá heiðingjaháttur sem á að ráða framgöngu okkar og gjörðum ?

 

Hvar erum við á vegi stödd ? Eru ekki jólin einmitt góður tími til að gera sér grein fyrir því ? Hvert stefnum við með lífi okkar og starfi ? Erum við að byggja upp eða rífa niður ? Verður samfélag okkar betra þegar við kveðjum en það var þegar við komum inn í það ? Verður framlag okkar einhvers virði, höfum við lagt gott til mála ?

 

Spurningarnar eru margar og ef við viljum vera heiðarleg gagnvart okkur sjálfum, ættum við að spyrja okkur þeirra og krefjast ærlegra svara. Og kannski er einmitt rétti tíminn á jólunum til að við gerum það upp við okkur hverskonar manneskjur við erum eða viljum vera, hvað við stöndum fyrir eða viljum standa fyrir og hvort við viljum byggja upp eða rífa niður ?

 

Viljum við brotin hjónabönd, sundraðar fjölskyldur og rústuð heimili ? Viljum við slíka og þvílíka upplausn í samfélagi okkar, upplausn sem verður til vegna uppreisnar gegn öllum heilbrigðum siðagildum ? Uppreisnar sem verður til vegna þess að við erum í mörgu að þjóna allt öðru valdi en við eigum og ættum helst að þjóna ? Er ekki tímabært að skoða þetta allt í ljósi sannleikans og taka nýja og heilbrigðari stefnu, í trú og von ?

 

Enginn ætti að fara þannig með líf sitt - að hann svíki sjálfan sig og sína sálarheill. Viljum við ekki öll stefna til fyrirheitna landsins, eftir brautinni helgu ? Er ekki lending að lokum - í ljóssins ríki - það sem við þráum öll ?

 

Ég óska hverri lifandi sál gleðilegra jóla – í Guðs friði !

 

 

 

 

 

 

 

 

Að fórna miklu fyrir lítið !

 

 

Oft hafa kjör kvenna verið slæm í gegnum söguna, en á öllum öldum hafa samt helstu hetjur lífsins verið konur. Þær hafa varið lífið og viðhaldið lífinu, iðulega alið börn sín upp við óbærilegar aðstæður og sigrast á meiri erfiðleikum en nokkur fær skilið í dag. Skaparinn einn veit um öll þau afrek sem þær hafa unnið í liðnum tíma !

 

Meðan karlar með völd stunduðu það margir hverjir helst að tortíma lífi, voru konur verjendur og brautryðjendur lífsins. Þannig var það lengi vel öllum góðum gildum til blessunar. En því miður sýnast konur hafa fjarlægst það lífsvarnarhlutverk á seinni tímum og nú virðast þær margar hverjar telja það spor til aukins frelsis, ekki síst þær sem meira eru menntaðar á veraldlega vísu, að tortíma lífi strax á frumstigi þess !

 

Þar virðist gengið gegn þeim anda sem mest og best hefur prýtt konur jarðar frá fyrstu tíð. Sú himintenging er rofin og þar með sýnist slitin hver sú taug sem þroskar, göfgar og uppfyllir mannlega sál. Og fyrir hvað ? Að því er best verður séð - fyrir veraldlega upphefð á markaði hégómans !

 

Það virðist undarlega siðblind afstaða, að halda því fram að konan ráði alfarið yfir eigin líkama, þegar hún hefur leyft öðrum að hafa þau afnot af honum, sem leitt hefur til þess að nýtt líf hefur kviknað. Hinn aðilinn að getnaðinum hlýtur að eiga einhvern rétt gagnvart því lífi sem er á leiðinni og það getur ekki verið rétt að annar aðilinn, annað foreldrið, ráði því alfarið hvort það líf fái að njóta sinnar verðandi tilveru. Það ætti að vera augljóst í öllu siðferðilegu samhengi málsins !

 

Það getur aldrei verið rétt þegar einhver pólitísk valdhugsunar sjónarmið eru látin villa fyrir og spilla siðferðilegum rökum og þeir sem þannig tala hljóta að vita betur. Það breytir engu með það þó kvenréttinda sjónarmið eigi í hlut. Það sem er rangt verður aldrei rétt !

 

En það er hinsvegar ljóst að heimurinn í dag er ekki trúr þeim siðagildum sem fyrri tímar grundvölluðu og hafa lengst af verið leiðsögn til betri mála. Nútíminn virðist helst vilja ryðja öllum siðaboðum úr vegi og þar með hafna óvéfengjanlegum lífsrétti hinna ófæddu !

 

Margar betri eigindir mannlífsins sem hafa svo lengi blómstrað best í hjörtum kvenna, virðast ekki gera það á sama hátt og áður. Breyttar aðstæður í tíðarandanum virðast hafa farið illa með það pund sem löngum hefur verið rómað sem áskapaðir kostir kvenna. Konur virðast þannig hafa spillst og verið spillt í seinni tíð !

 

Nútímakonur virðast alls ekki eins sterkar andlega eins og formæður þeirra. Siðlegur bakhjarl er líklega að mörgu leyti veikari og vondur tíðarandi, skapaður af sameiginlegum hroka beggja kynja, karla og kvenna, bætir þar ekki um. Enginn göfgast í meðlætinu og lítillæti vex greinilega ekki með aukinni menntun !

 

Menntun kvenna í núinu þarf að geta skilað einhverju öðru og betra en því sem þær læra af ósiðum karla. Höfuðmál hverrar kynslóðar karla og kvenna, á auðvitað að vera að vinna lífinu brautargengi saman, og eyða ekki kröftunum í að sundra því sem áunnist hefur, með innbyrðis stríði kynjanna hvort við annað !

 

Það er svo með nútímann, að þó hann hafi víða búið konum betri kjör efnalega en þær hafa nokkurntíma búið við áður í veraldarsögunni, eru þær líklega óánægðari í dag en þær hafa nokkru sinni verið. Sálarleg staða þeirra sýnist vera full af rótleysi og þær virðast eiga erfitt með að vita hvað þær vilja. Einkum sýnist sú greining eiga við um konur á Vesturlöndum, þar sem hin ytri velsæld er mest !

 

Konur í okkar heimshluta virðast hafa veitt of mörgu viðtöku á of stuttum tíma og komast sýnilega ekki yfir að melta það með þeim hætti, að það skili þeim raunhæfum ávinningi og auknum styrk. Sálarleg vandræðastaða er aldrei ávísun á trúverðuga velferð !

 

Það virðist til dæmis hreint ekki æskilegt takmark í huga menntaðrar Vesturlandakonu sem er á fullri ferð til veraldlegrar upphefðar, menntuð og komin með völd og áhrif, að fara að eiga barn. Það gæti að hennar mati líklega eyðilagt fjölmörg tækifæri til frama og farið illa með ferilskrána. Nei, barneignir eru ekki forgangsatriði í heimi hinnar menntuðu og metorðastritandi nútímakonu. Það eitt er víst !

 

En ef það verður nú samt af barneign, líklega vegna kynbundinnar frekju mótaðilans, hefur hin nýbakaða móðir að öllum líkindum lítinn sem engan tíma fyrir barnið sitt. Það er trúlega flest annað mikilvægara í hennar augum en það að sinna hvítvoðungi. Svo það verður annarra verkefni og kannski vantar þá eitthvað á kærleikssambandið sem löngum áður var svo rómað, þar sem hin gefandi móðurást var allt í öllu !

 

Það er því meira en hugsanlegt að í náinni framtíð verði hin mikla og göfuga móðurmynd nokkuð öðruvísi í lífi margra en hún hefur verið í gegnum liðnar aldir !

 

Það gætu þessvegna bráðlega heyrst í einhverjum viðtölum sjónarmið sem ekki hefur borið mikið á áður í sambandi við konur. Eitthvað í líkingu við eftirfarandi tón : ,, Ja, hún mamma, hún er forstjóri í einhverju fjandans fyrirtæki, ég hef aldrei náð neinu sambandi við hana og reikna ekki með því að ég geri það héðan af !”

 

Til mikils er barist eða hitt þó heldur, þegar svo hart er sótt eftir því veraldlega og efnishyggjumarkaða, því hégómlega og yfirborðskennda, að hið mikla og manngildisríka lífsmál gleymist að mestu og hverfur í skuggann !

 

 

 

 

 

 

,,Viðkvæmnin er vandakind !”

 

Pólitíkin er alltaf söm við sig, fölsk og tækifærissinnuð. Það mátti svo sem vita það að ýmsir á þeim vettvangi myndu reyna að nota Klausturbars málið til að drýgja sitt pund með einum eða öðrum hætti. Það er hinsvegar engum til sæmdar að taka þannig á málum. En það verða oftast einhverjir til þess að vilja græða á annarra glópsku !

 

Þeir sem hafa óneitanlega orðið viss fórnarlömb óvæginnar umræðu, þar sem menn fóru langt fram úr sjálfum sér í samfélagi við Bakkus, þurfa að kunna sér hóf í lýsingum af vanlíðan sinni og kvöl út af því sem gerðist. Þar virðist farið nokkuð mikið offari og tilfinningasemin ráða frekar en skynsemin !

 

Ég á til dæmis erfitt með að trúa því að þúsundir Íslendinga hafi hringt út af þessu máli í tiltekna manneskju. Dramatíkin er oftast tiltölulega stutt frá pólitíkinni og reynslulýsingar geta auðveldlega orðið mjög yfirdrifnar. Betra er að hafa báða fætur á jörðinni og heilsteypta hugsun þegar rætt er um vandmeðfarin mál !

 

Ef þjóðþingið er að verða nánast óstarfhæft út af þessu leiðindamáli, hlýtur að vera eitthvað meira að þar en hægt er að rekja með sanngirni til þess - eins og sér.

Það er eins og kýlin séu mörg og orðin býsna aum viðkomu, sum jafnvel sprungin !

 

En útilokun á mannlegum samskiptum er sjaldnast leið til að græða sár og þó að sumir þingmenn vilji meina að þeir taki afskaplega nærri sér allt sem fer afvega í málum þings og þjóðar, verða þeir að geta haft samskipti við fleiri en jásystkini sín, ef út í það fer. Það er lýðræðisþroski að geta umgengist fleiri en þá sem standa manni næst og eru manni mest sammála. Sá sem ekki getur slíkt á lítið erindi á þing !

 

Maðurinn er ekki fullkominn og verður það seint. Klausturbars-málið er eitt af þeim dæmum sem undirstrikar það. Sumir verða berir að fordómum þegar þeir sleppa fram af sér beislinu, en aðrir verða berir að fordómum þegar þeir fordæma þá. Eitt er þó ljóst í umræddu máli sem mörgum öðrum. Áfengisneysla er ekki eitt af því sem á samleið með skynsemi og ábyrgðarkennd. Það vita flestir en drjúgmargir af þeim drekka samt !

 

Ranghverfa persónuleikans kemur oft fram þegar fólk er orðið ölvað. Þá segir það og gerir margt sem það mundi aldrei gera ódrukkið. Og merkilegt nokk – það er enginn sérstakur kynjahalli á slíkri framkomu við slíkar aðstæður. Það hendir bæði konur og karla. Einhversstaðar stendur líka – að það sé mannlegt að hrasa !

 

Í feilsporum fólks þarf því ekki að liggja eitthvað sem kallar á sérstaka hefnd eða útskúfun. Sumum er að vísu gjarnt að líta svo á, og við vitum að langrækni er víða til en sjaldnast þó til að bæta málin. En þeir sem hafa gæskumál samfélagsins helst sem sína stefnuskrá ættu samt að vera eitthvað nær fyrirgefningunni en aðrir !

 

Fólk sem missir traust vegna afglapa sinna verður að hafa einhverja möguleika til þess að afla sér þess að nýju. Annað er óforsvaranlegt. Margir hafa bætt ráð sitt og orðið betri menn eftir framin mistök. En þeir verða það varla ef þeim eru allar bjargir bannaðar til slíks !

 

Leiðin til endurhæfingar liggur alltaf í gegnum erfiða reynslu, beiskju, sjálfsásökun og samviskubit. En stundum vinnast fagrir sigrar á þeirri leið og dæmin eru mörg um slíkt, raunveruleg og skálduð, en öll úr heimi mannlífsins. Gleymum því ekki að séra Ketill varð að Gesti eineygða !

 

Hlustum því ekki of mikið á raddir sem virðast vilja búa til öfgakennda framvindu úr ömurlegum uppákomum, tala annarsvegar um ofbeldismenn og stilla hinsvegar upp píslarvottum. Sannleikurinn býr ekki í slíkum sviðsmyndum. Það má ekki kæfa hann með tilfinningaflóði í fjölmiðlum. Og allt gengur yfir eins og þar stendur.

 

Gamli húsgangurinn varðandi vandamál og erfiðleika mannlífsins gildir enn sem fyrr:

 

Þó að blási stundum strangt

stormur raunafrekur.

Ekki þarf að þykja langt

það sem enda tekur !

 

Ætli okkur sé ekki öllum skyldast að reyna að læra til góðs af því sem fyrir okkur og aðra kemur !

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar dómgreindin hverfur !

 

Það er svo að sjá, að sumir menn hafi getað hugsað sér að halda með mjög sérstökum hætti upp á 100 ára afmæli fullveldisins og sú umsögn gæti átt við tiltekna fulltrúa á þjóðþinginu. Klaustursbars-uppákoman var með miklum ólíkindum og sýnir kannski í mörgu hvað yfirborð mála er oft blekkjandi og langt frá því sem undir liggur !

 

Seint hefði maður samt trúað því að umræða á jafn lágu plani og vitnast hefur, gæti átt sér stað í slíkum hópi sem hér um ræðir. Þar virðist slíkt glóruleysi hafa verið til staðar að furðu vekur. Jafnvel þó Bakkus hafi komið eitthvað við sögu er það enganveginn einhlít skýring. Það er eins og persónuleikar viðkomandi fólks hafi farið gjörsamlega á hvolf og misst allt dómgreindar-samband og ranghverfan ein ríkt á sviðinu. Enn sem fyrr tekur veruleikinnn öllum skáldskap fram !

 

Auðvitað er enginn fullkominn og öllum getur orðið á. En þarna var farið verulega langt yfir strikið og flestum er brugðið. Og orðbragðið sem var þarna viðhaft um fjarstatt fólk er með þvílíkum hætti að það ætti hvergi að teljast boðlegt. Og þeir sem töluðu svona eru menn sem talið hefur verið að væru með það á hreinu hvernig bæri að hegða sér. Allt er þetta með þeim ólíkindum að því hefði seint verið trúað, ef ekki lægju fyrir órækar sannanir um að þetta gerðist í raun og veru !

 

Það vekur líka athygli að það er kona í hópnum. Þetta eru ekki bara karlar. Og enginn í hópnum hreyfir mótmælum við rægjandi umræðunni, hvorki konan né karlarnir. Það er eins og einhver allsherjar biturleiki brjótist þarna fram, þvert á allar siðareglur varðandi mannlega framkomu. Var fólk alveg að springa, hafði það haldið svona lengi einhverri reiði í sér, varð það að fá útrás og það með þessum hætti ?

 

Og þetta gerist á opinberum stað, þar sem aðrir eru viðstaddir. Þó er ekki skeytt neitt um það og jafnvel talað hátt. Hvað segir þessi uppákoma okkur um móralinn innan þingsins ? Er þetta ekki eitthvað sem segir okkur sitt um þann vinnustað ? Var ekki einhverntíma sagt um bæjarbraginn á öðrum Glæsivöllum, ,,í góðsemi vegur þar hver annan ?” Er þetta kannski birtingarmynd um eitthvað slíkt þó góðsemin sé fjarri ?

 

Liggur ekki ljóst fyrir, eftir þessa nöturlegu uppákomu, að það þarf að semja nýjar og strangari reglur sem kveða skýrt á um það - að þegar menn vanvirða sjálfa sig og aðra og raunar allt það sem þeir eiga að standa fyrir, eigi þeir skilyrðislaust að segja af sér ? Kerfið á auðvitað hvorki að verja svona framgöngu né uppdregin réttindi þjóðkjörinna fulltrúa sem hegða sér með algjörlega ósæmilegum hætti !

 

Það má draga margan lærdóm af því sem þarna gerðist. Viðkomandi fólk mun vafalaust gera það og vonandi viðhafa þar harða sjálfsskoðun sem full þörf er á. Ef til vill nær það að vinna sér traust á ný, en erfið verður gangan að því marki. Og aldrei verður þetta mál þurrkað burt með öllu !

 

Fyrst og síðast er allt þetta mál í meira lagi ömurlegt og vekur sér í lagi upp þá spurningu – viljum við hafa svona fulltrúa fyrir okkur á þingi ?

Þýska sambandið !

 

Hið svokallaða Evrópusamband hefur stöðugt verið að breytast með þeim hætti um allmörg undanfarin ár, að full ástæða er til að fara að kalla það einfaldlega Þýska sambandið. Sumir gætu þessvegna álitið rétt að nefna það Stórþýska sambandið !

 

Forræði Þýskalands er nefnilega að verða algjört í Evrópusambandinu og það var eitt af því sem í raun pirraði Breta. Frakkar hafa hinsvegar valið þann kostinn að lúffa fyrir Þjóðverjum, kannski að einhverju leyti í uppgjafar-andanum frá 1940 !

 

Germanska valdið hefur löngum verið ásækið og nú er því að heppnast ýmislegt sem ekki gekk áður. Þegar Þjóðverjum skildist loksins eftir tvær heimsstyrjaldir að fjármálavald væri vænlegra til sigurs en hervald fór allt að ganga miklu betur hjá þeim. Og nú er vesturhluti Evrópu að mestu í þeirra höndum !

 

Hjarta Evrópu slær nú í Þýskalandi og dregur til sín blóð úr nánast allri álfunni. Og það hefur löngum verið vitað að hjarta Evrópu er þurftarmikil dæla og þarf mikið blóð. Nú streymir nýlendublóð ekki lengur til Evrópu á sama hátt og áður og því verða einhverjir að taka að sér að fylla á í evrópska Blóðbankanum !

 

Nú kann því slíkt blóð að verða að koma til frá öðrum Evrópuríkjum. Það eru þegar til ríki í Evrópu sem hafa verið svínbeygð fjárhagslega og líklega verða þau látin næra þýska sambandshjartað á komandi árum. Einhverjir verða auðvitað að vera í hinum fórnandi hlutverkum. Það geta aldrei allir fengið að vera blóðsugur !

 

Það er eitt að vera þræll og annað að vera þrælahaldari, það er eitt að vera blóðsugubanki og annað að vera blóðsuga, það er eitt að vera kúgaður og annað að vera kúgari. Nóg er til af fólki og þjóðum sem vilja vera í síðartalda hlutverkinu. Þessvegna er heimurinn eins og hann er, skítugur í báða enda og allt þar á milli !

 

Ef menn vilja velta því fyrir sér hvernig Evrópa verði á komandi árum, þá skulu þeir beina sjónum sínum til Þýskalands og Berlínar. Þar verður framvindan mótuð og stefnupakkinn svo að því loknu sendur í kórréttum umbúðum til Brussel. Svo mun Brussel, sem afgreiðslustofnun og útibú fyrir þýska yfirvaldið, sjá um að koma fyrirmælunum áfram, meðal annars til Íslands !

 

Ein lítil vísa getur lýst hinni fullveldis-fjarandi stöðu okkar í því sambandi :

Fátt mun okkur vaxa í vil

og verja frelsið heima,

meðan áfram Íslands til

orkupakkar streyma !

 

Að gera Ameríku mikla á ný !

 

Viðmið stjórnvalda í Bandaríkjunum í siðfræðilegum efnum, eins og þau eru sett fram af núverandi forseta, hljóta að koma illa við margan manninn sem hefur alist upp í þeirri trú að bandarísk gildi séu góð og þjóni því sem rétt er !

 

Nú virðist nefnilega bandarísk siðfræði segja að viðskiptalegir hagsmunir Bandaríkja Norður Ameríku eigi að hafa forgang á öll siðalögmál. Jafnvel þó andstyggilegir morðingjar séu annarsvegar, skipti það ekki máli þegar um það er að ræða að gera Ameríku mikla aftur !

 

Þegar svo mikið liggur undir á sem sagt að vera heimilt þessvegna að semja við skrattann sjálfan. Sækjast sér um líkir og kanar og saudar hugsa málin sýnilega á sama veg. Hagsmunirnir fara saman og það er kjarni málsins. Hrottalegt morð á einum blaðamanni skiptir engu í því sambandi. Skítt með Khashoggi-málið !

 

Þar með ætti almenningur í Bandaríkjunum að vita til fulls hvaða viðmiðanir eiga að gilda í Guðs eigin landi, að morð skulu til dæmis verða meðal þess sem leiða skal hjá sér, þegar um það er að ræða að endurreisa mikilleika Bandaríkjanna !

 

Hvað hefur verið gert við arfleifð George Washingtons og framtíðarleiðsögn hans í burtfarar-ræðunni ? Hvað hefur orðið af stjórnarfarslínum þeim sem þeir lögðu John Adams og Jefferson, að viðbættum Lincoln ? Hvar eru 14 punktarnir hans Wilsons og mannúðar sjónarmið Franklins D. Roosevelts ? Hefur öllu þessu verið sturtað niður að fullu og öllu í þágu hagsmuna auðhringa Bandaríkjanna ?

 

Er bandarísk siðleysingja-stefna orðin að höfuðmáli Hvíta hússins ? Ráða kaldrifjuð sjónarmið CIA og bandarískrar heimsvaldahyggju alfarið framvindu mála þar ? Margt virðist líkt með skyldum og hjörtum mannanna svipar greinilega saman í stjórnarhöllunum í Ryadh og Washington. Ekki er sviðsmyndin fögur !

 

Í bók sinni “ Í leit að betri heimi “ varaði Róbert Kennedy við stöðugt vaxandi hroka Bandaríkjamanna gagnvart öðrum, ekki síst löndunum í suðri. Hann sagði brýnt að breyta um brag, ekki síst fyrir Bandaríkin sjálf. Þau viðvörunarorð hljómuðu fyrir meira en hálfri öld. Heimurinn væri annar í dag ef á þau hefði verið hlustað og farið eftir þeim.

 

Þá þegar voru farnir að koma brestir í ofurvald Ameríku gagnvart öðrum þjóðum. Ofríkið varð fljótt svo mikið að fleiri en Frökkum fannst það óþolandi. Róbert Kennedy sá hinar illu afleiðingar fyrir, William Fulbright sá líka hvert stefndi að óbreyttu og ýmsir fleiri. Þeir vöruðu óspart við. Þá þegar þurfti að taka í taumana og stýra málum til betri vegar !

 

En það var ekki gert og á slíkar viðvaranir var ekki hlustað og þeir sem sáu öðrum betur hvert stefndi voru annaðhvort myrtir eða flæmdir úr öllum áhrifastöðum í bandaríska stjórnkerfinu. Allar skynsemisraddir voru þaggaðar niður og afleiðingarnar létu ekki á sér standa. Ameríka hætti að vera mikil og fór að safna glóðum elds að höfði sér !

 

Hver skyldi annars vera ástæðan fyrir því að Ameríka hætti að vera mikil, jafnvel í augum Bandaríkjamanna sjálfra ? Ástæðan er alfarið sök þeirra sjálfra. Þeir hafa valtað yfir alla heimsbyggðina til margra ára, ráðskast með allt og alla, þeir hafa talað niður til allra þjóða, þeir hafa verið yfirfullir af valdhroka og ekkert tillit tekið til skoðana annarra. Einsýni og eiginhagsmunir hafa ráðið för að öllu leyti. Allt hefur þurft að vera eftir vilja Bandaríkjamanna og andúðin á yfirgangi þeirra hefur vaxið jafnt og þétt. Með slíku framferði einangra menn sig og fá að kynnast því af frostbiturri raun – að það er kalt og meira að segja verulega kalt - á toppnum !

 

Siðmenningargildi Vesturlanda hafa í raun verið svívirt af forseta þeirrar þjóðar sem allt sitt hefur þegið af þeim arfi sem þau eru. Blóði drifin hagsmunagæsla, gjörsneydd siðferði og ærlegum viðmiðum, virðist með einbeittum brotavilja ráða för hjá núverandi stjórnvöldum í Washington !

 

Verði Ameríka mikil á ný, með þeim aðferðum sem núverandi forseti telur sýnilega ásættanlegar, á það sjáanlega að verða á kostnað allra mannlegra dyggða og alls réttlætis. Það verður þá mesta ógæfa mannkynsins á síðari tímum og nákvæmlega engum til góðs, allra síst þeirri þjóð sem í örvæntingu sinni er að leita horfins mikilleika !