" Mannréttindasókn kvennavaldsins " !

Upp úr 1970 eða þar um bil hófst mikil bylgja kvenréttindasóknar í hinum vestræna heimi, eftir talsverða ládeyðu þar á undan. Vígreifar menntakonur skrifuðu hverja bókina af annarri um kúgun konunnar og fundu karlpeningnum ekkert til afbötunar. Fram á umræðusviðið þustu hópar valkyrja sem létu sér fátt fyrir brjósti brenna og herjuðu á sérhvert yfirlýst vígi karlrembunnar af miklum krafti. Það átti ekki að láta sitja við orðin tóm

Konur eins og Betty Frieden, Germaine Greer, Susan Faludi og fleiri slíkar lögðu þar mörg vopnin til, þó sum hafi síðar reynst býsna tvíeggjuð svo ekki sé meira sagt. En það fór ekki á milli mála að konur vildu breyta þjóðfélögum sínum og jafna stöðu kynjanna með afgerandi hætti.

Leiðandi raddir innan raða þeirra bentu á fjölmörg afglöp karla í stjórnunar-málum landa og þjóða. Konur voru nefnilega á móti styrjöldum og ofbeldi.

Þær sögðust berjast fyrir mannvænni samfélagsháttum og fjölskyldulegum gildum. Heiminum væri lífsnauðsyn að bjargast úr þeim skítasporum sem valdabarátta og óþverrapólitík karla hefðu sett hann í. Þar væri ekki annað til bjargar en ný sýn og konur væru einar færar um að veita slíka sýn.

Þær bæru öðrum fremur fyrir brjósti lífsgildin góðu, sem hvergi ættu sér betri málsvara en þann sem kæmi fram í móðurlegum viðhorfum þeirra. Konurnar létu það óspart í ljós að ekki væri seinna vænna að bjarga veröldinni frá hinum ofbeldishneigðu karlrembum sem færu víðasthvar með völdin til bölvunar fyrir friðsælt og gott mannlíf.

Ákaflega margt sem finna mátti í stefnuskrám þeirra var gott og blessað og hefði líklega getað bætt heiminn töluvert ef því hefði verið fylgt eftir af fullum heilindum. En manneskjur þurfa nú ekki endilega að búa yfir heilindum þó að þær séu konur og hefur það víða komið átakanlega í ljós ekki síður en með karlana.

Eftir því sem konur áunnu sér meiri áhrif, kom nefnilega skýrar í ljós að þær voru flestar á höttunum eftir því sama og karlarnir. Þær vildu njóta þess að hafa völd eins og þeir, baða sig í sviðsljósum, vera stóru agnirnar í gerinu.

Eva var því ekki lengi í Paradís frekar en Adam karlinn !

Og nú sér maður í kvikmyndum samtímans konurnar vera farnar að njóta ávaxta sigra sinna í mannréttindasókninni. Þær slást eins og karlarnir, þær ganga um alvopnaðar eins og karlarnir, eru ofbeldisfullar eins og karlarnir og drepa eins og karlarnir !

Þær virðast hafa náð á þessu mikla menningarsviði fullu jafnræði við karlana í hlutverkum sínum nú til dags. Það eru ekki til þeir ósiðir og þau glæpaverk sem karlarnir frömdu á hvíta tjaldinu í gamla daga sem konurnar fá ekki að fremja þar núorðið og þær hoppa af fögnuði yfir því. Svo breyting mála er mjög svo sýnileg þó að erfitt sé vitaskuld að færa rök fyrir því að hún hafi bætt heiminn. Ofbeldi framið af konum á hvíta tjaldinu og í veruleikanum er nefnilega ekkert betra en samskonar verknaður karla hér áður fyrr. Má því segja að konurnar hafi gleymt hinum fögru stefnuskráratriðum  mannréttindasóknar  sinnar býsna fljótt og nú apa þær í flestu eftir öllu því versta sem þær úthúðuðu körlunum fyrir á hveitibrauðsdögum systrabandssóknar hugsjónanna fyrir betri heimi.

Það er því hægt í fúlustu kaldhæðni að segja : " Til hamingju konur, þið eruð sannarlega búnar að ná langt - þið eruð orðnar jafnokar karlanna - í óþverraverkunum !

Konur sitja nú víða að völdum, þær eru atkvæðamiklar á þjóðþingum, í ríkisstjórnum og valdastofnunum víða um heim. En hefur heimurinn skánað við þessi auknu völd þeirra ? Nei, síður en svo !

Konurnar hegða sér bara eins og karlarnir og eru þeim síst betri í spillingu og hrokahætti. Það væri þegar komið skýrt í ljós á mörgum sviðum ef aukin áhrif þeirra hefðu flutt með sér betri hluti inn í veraldarlífið, en því miður er því ekki að heilsa.

Móðureðli kvenna eykst ekki við aukin völd þeirra, kærleikur þeirra til lífsins sem þær ala af sér verður ekki meiri við það að þær fjarlægist frumhlutverk sitt. Kvennavöld bæta ekki þennan heim sem neinu nemur umfram það sem karlavöldin gerðu áður.

Manneskjan getur verið spillt, valdasjúk, drambsöm og illa gerð á allan hátt þótt hún sé ekki karlkennd út frá millifótaprýði sinni !

Illt hugarfar og slæm sálarinnrétting er ekki ástand sem skapast af kynferði. Konurnar bæta því ekki heiminn með því að fá völd og yfirráð og ástæðan er einfaldlega sú staðreynd að þær eru sem manneskjur upp og ofan á sama hátt og karlarnir. Þær geta að sjálfsögðu falið í sér sömu brestina og þeir og sömu röngu tilhneigingarnar. Valdið spillir þeim ekki síður en körlunum. Þær fengu bara ekki sömu tækifærin og þeir til að opinbera sínar brotalamir í þessum efnum hér áður fyrr.

En nú hafa konur víða sýnt hvernig þær bregðast við sem handhafar valds og ráðsmennsku og ekki er útkoman góð, hvorki fyrir þær sjálfar, maka þeirra, börn og skyldulið eða heiminn yfirleitt.

Uppsetning hugmyndafræði kvenréttindavaldsins upp úr 1970 var því að mestu leyti byggð á blekkingu, sem sést best á því að nú sitja konurnar fastar í sama skítnum og karlarnir og ástand mála er verra en fyrr, því þriðja kynið - " óspillta kynið " -  er ekki til !