Fjölmiðlahasar eða harmleikur - hvert stefnum við ?

Það vill sannast víðar en í Bandaríkjunum, að þegar vopn eru orðin fastir fylgihlutir manna, er oftast stutt í að einhverjir deyi. Það er dapurt til þess að hugsa að geðsjúkir menn fái hvergi inni í kerfinu og séu látnir ráfa um meðal fólks og settir inn í íbúðir innan um venjulegt fjölskyldufólk. Svo þegar búið er að skapa þær aðstæður í lífi slíks einstaklings að hann ræður alls ekki við þær og gerir eitthvað af því sem alveg mátti búast við af manni í hans ásigkomulagi, er hann skotinn til bana !

Íslenskt samfélag er nú búið að upplifa þennan áfanga á „þroskabraut nútíma þjóðfélags" að einn samborgari okkar, andlega sjúkur maður, hefur fallið fyrir byssukúlum lögreglumanna. Það er vond tilfinning sem fylgir því !

Maður veltir því líka fyrir sér hvernig aðkoma fjölmiðla að svona harmleik er orðin í veruleikanum, hvernig allt virðist snúast um fréttina, hvernig menn virðast hreint út sagt velta sér upp úr svona atburðum ! Maður fer eiginlega að spyrja í fullri alvöru, eru fjölmiðlamenn hættir að skilja einfaldar siðareglur í mannlegu samfélagi ?

Hvað er í gangi þegar svona „fréttahasar" fer af stað ? Eru menn að sinna svokallaðri upplýsingaskyldu við almenning og samfélagið eða eru það önnur og verri sjónarmið sem ráða ferðinni ? Erum við að komast á það stig að vera tilbúin í það að versla með alla hluti ? Ég verð að segja að mér hugnast enganveginn þau vinnubrögð sem virðast vera orðin gildandi í svona tilfellum, því stundum finnst mér sem umfjöllun fjölmiðla um margskonar persónulega harmleiki innan samfélagsins verða afskaplega virðingarlaus og stundum beinlínis sóðaleg. Það er oft eins og vanti allan næmleika gagnvart hinum mannlega þætti og margt virðist látið flakka án allrar ábyrgðar !

Lögreglustjóri sagði er hann greindi frá atburðarásinni í Hraunbæjarmálinu, að viðkomandi maður hefði særst og verið fluttur á sjúkrahús og þar hefði hann síðan látist ! Þarna hefði verið nákvæmara og nær að segja, að maðurinn hefði verið lífshættulega særður eða í það minnsta alvarlega særður, en lögreglustjóri tók svo vægilega til orða, að maður hefði getað haldið að um væri að ræða minniháttar skotsár á öxl eða fæti ! En því miður reyndist staðreynd málsins öllu alvarlegri !

Systir þessa vesalings manns sem lést í þessum harmleik í Hraunbæ, benti réttilega á kjarna málsins sem er sá, að andlega vanheilir einstaklingar eiga auðvitað ekki að vera úti á meðal fólks. Þar eru þeir eins og tifandi tímasprengjur ! Það verður að vera einhver vettvangur fyrir þetta hjálparþurfandi fólk þar sem því er sinnt og það getur fengið rétta aðhlynningu.

Við höfum fengið nokkur dæmi á síðustu árum um illa stödd þjóðsystkini okkar sem hafa gleymst, verið úthýst úr mannfélaginu og svikin um allan rétt í kerfinu, og þannig sett út á gadd ómannlegrar grimmdar og miskunnarleysis. Í hvert skipti sem einhver hefur látið lífið í slíku svartnætti sálarinnar hefur verið talað um að ráða þyrfti bót á þessum málum, en lítið sem ekkert virðist hafa gerst, og hið yfirlýsta, heilaga mannslíf virðist ekki svo heilagt á Íslandi þegar allt kemur til alls !

Það er ömurlegt til þess að vita, hvernig íslenskt samfélag virðist þannig fara með sín brotabörn og sárt að upplifa það sem staðreynd, að það sé hvergi neinn ásættanlegur samastaður fyrir þau í tilverunni. Það er sjáanlegt að sérgæskan sem fór hamförum hérlendis fyrir hrun, hefur á ýmsan hátt breyst í kerfislegt miskunnarleysi eftir hrun !

Það vantar auðvitað víðasthvar peninga eftir hrunið, því þeir fóru nú mikið til á færibandi fjárglæfranna í gegnum bankakerfið til íslensku oligarkanna og að því er virtist með fullri blessun sofandi yfirvalda. Og þessvegna er þjóðfélagið í sárum ! Það er nefnilega ekki endalaust hægt að ræna öðruvísi en að þess sjái einhvern stað og afleiðingar ránskaparins og alræðis frjálshyggjunnar eru sjáandi mönnum augljósar á Íslandi. Heilbrigðiskerfið er í rúst, velferð lands og þjóðar á leið niður á dýpstu Halamið andskotans, og það vantar neyðarhjálp og félagslegt athvarf fyrir andlega sjúkt fólk !

Það vantar orðið að miklu leyti það öryggisnet sem átti að vera hér til staðar og gumað var af sem mest fyrir ekki svo mörgum árum ! Það vantar, í stuttu máli sagt, býsna margt af því sem talið er að verði að vera til staðar ef samfélag á að geta talist sæmilega mannvænt !

Og svo vil ég til viðbótar nefna það sem er eitt það versta af þessu öllu saman, einkum ef litið er til hugsanlegra möguleika á endurreisn mála, að þjóðin er gjörsamlega forustulaus. Það virðist þvílík atgervis-ládeyða yfir því liði sem þar þykist halda á málum, sama hvert litið er, að annar eins aumingjasöfnuður er vandfundinn að mínu mati !

Ef við hefðum ræktað garðinn okkar vel, ef við hefðum haldið trúan vörð um þjóðleg gildi, ef við hefðum verið samhuga í því að ávaxta sem best þær dyggðir sem liðnar kynslóðir eftirlétu okkur í arf, ef við hefðum lagt meira upp úr heimafengnum böggum en aðkomnum sora, þá væri veruleiki samfélags okkar annar og betri en hann er !

Þá væri eiturlyfjadjöfullinn ekki valhoppandi í kringum æskulýðinn okkar allar stundir, á skólalóðum og hvar sem fyrirsát má gera, þá væri ábyrgðarleysi og óheiðarleiki ekki vaðandi uppi hérlendis sem aldrei fyrr, þá væri ekki vanheilt fólk, hættulegt sjálfu sér og öðrum, ráfandi innan um almenna borgara landsins sem tifandi tímasprengjur, þá væri ekki farið að skilgreina drápsvopn í okkar samfélagi sem nauðsynleg varnartæki fólks gegn fólki - þá væri ekki þörf á neinni hersveit eða sérsveit hér - grárri fyrir járnum !  HVERT STEFNUM VIÐ EIGINLEGA ?