Loftárásirnar á Dresden um miðjan febrúar 1945

 

Margt höfum við Íslendingar reynt og oft hefur lífsbaráttan í þessu landi verið hörð og óvægin. En styrjaldir höfum við ekki þurft að þola eins og þær hafa verið háðar með nútímavopnum.

 

Ég þekkti konu frá Þýskalandi sem flutti hingað til Íslands, giftist hér frænda mínum og bjó hér til dauðadags. Þetta var óvenju heilsteypt og skýr manneskja. Við urðum vinir og spjölluðum oft mikið saman.

 

Hún hafði reynt mikið, en lengi vel var hún fátöluð um stríðið. En smátt og smátt fór hún að segja mér frá því hvernig lífið var í Þýskaland fyrir stríð og í stríðinu. Það var erfitt fyrir hana. Hún var að tjá sig um hluti sem hún hafði lengi orðið að bæla niður innra með sér. Það höfðu aldrei verið neinir til sem vildu hlusta og reyna að skilja !

 

Og hvernig geta þeir, sem aldrei hafa reynt ógnir stríðs, náð að skilja reynslu þeirra sem hafa orðið að þola slíkt ? Hvernig er hægt að láta þá upplifa, bara í gegnum frásögn, loftárásirnar, mannfallið, blóðsúthellingarnar, eyðilegginguna og viðbjóðinn, hungrið og allsleysið ! Það er engin leið og enn síður þegar enginn vill hlusta !

 

Hvernig er hægt að halda áfram með lífið eftir slíka upplifun, að lifa venjulegu lífi, eftir að hafa séð óteljandi myndir dauðans og sjálfa ásjónu lífsins hryllilega afskræmda ?

 

Hún átti heima í lítilli borg í um 17-18 kílómetra fjarlægð frá Dresden. Þegar Bretar og Bandaríkjamenn gerðu stórárásina alræmdu á þessa miklu lista og menningarborg um miðjan febrúar 1945, var talið að mikill fjöldi af flóttamönnum væri í borginni. Tölur yfir hvað þeir hafi verið margir voru hinsvegar engar til og mannfallið í borginni er því í raun á heildina litið óþekkt stærð !

 

Þessi árás hafði engan skýran hernaðarlegan tilgang nema þá þann að dreifa ógn og skelfingu meðal almennings. Fyrst var fólkið lokað inni í brennandi víti og síðan voru sprengjurnar látnar falla án afláts. Þetta var árás af hálfu hefndarþyrstra manna !

 

Vinkona mín sagði að hún gleymdi aldrei sterkum vindinum sem kom frá brennandi borginni. Hann var logheitur og bar með sér lykt sem var svo ógeðsleg að fólk kúgaðist unnvörpum. Það var lyktin af brennandi holdi þúsundanna sem var verið að steikja í eldsvítinu inni í borginni !

 

Þarna sat þessi kona sem átti þessar hræðilegu minningar og ég sá að það tók á hana að tala um þetta. Hún leit á mig og sagði : ,, Þessi lykt fylgir mér meðan ég lifi, ég finn hana enn !”

 

Flestar tölur um mannfallið eru í kringum 25000 og þá frá borgaryfirvöldum, en enginn veit sem fyrr segir hvað margir flóttamenn voru saman komnir í borginni á þessum tíma. Það myndi trúlega hækka dauðatöluna umtalsvert !

 

Margir hafa haldið því fram að þarna hafi verið um hreinan og kláran stríðsglæp að ræða og auðvitað var það svo. En hver átti að rétta í því máli ? Það hefur gengið illa allt fram á þennan dag, að fá það viðurkennt að breskir og bandarískir stríðsglæpamenn séu og hafi verið til !

 

Hershöfðingjarnir sem sáu um framkvæmd verksins fengu sín heiðursmerki fyrir glæpinn og lifðu flestir til hárrar elli. Sigurvegararnir skrifa söguna sem löngum endranær !

 

En eftir stríðið sat fjöldi venjulegs fólks með sár sín og sálarkvöl til æviloka, með minningar um látna ástvini, helvíti eldstormsins og brunalyktina frá þúsundum brennandi fórnarlamba þessarar miskunnarlausu og svívirðilegu loftárásar !

 

Hvenær ætla menn að skilja - og það í allri upplýsingu nútímans, að stríð er ekkert sem er fagurt og eftirsóknarvert, að það er enginn heiður innifalinn í slíku – aðeins viðbjóður og virðingarleysi gagnvart öllu lífi !

 

Stríð er ekkert nema manngert helvíti á jörðu, þar sem grimmd og mannvonska er yfirleitt í fullum gangi og drápseðli ofbeldishneigðra manna fær að ríkja í miskunnarlausu veldi sínu !

 

Við Íslendingar megum sannarlega þakka fyrir að hafa ekki þurft að þola slíkar hörmungar !