,,Ég ætla bara að láta brenna mig !”

 

 

Oft hef ég heyrt fólk ræða um það hvernig það vill að útför þess fari fram að loknu jarðlífinu. Og þá kemur mjög oft í ljós, að fólk á erfitt með að hugsa sig andlega lifandi. Það virðist vilja hanga fast við líkamann út yfir gröf og dauða. ,, Ég læt ekki grafa mig,” segja sumir, ,, ég get ekki hugsað mér að fara ofan í jörðina !”

 

Fjöldi fólks virðist alfarið ætla að vera í líkamanum eftir að hann er dauður. Menn virðast hvorki geta hugsað um sig sem sál eða anda !

 

Í nánast altækri efnishyggjuveröld okkar tíma virðist stefnan sú að útrýma hinu kristna fyrirheiti sem hljóðar þannig: ,,Af jörðu ertu kominn, að jörðu skaltu aftur verða, af jörðu skaltu aftur upp rísa !” Og Ritningin segir ennfremur, ,,þegar maðurinn deyr fer andinn til Guðs sem gaf hann !”

 

Fyrirkomulagið er skýrt. Líkaminn deyr, en andi mannsins og sál bíða upprisunnar, sem er þriðji hluti fyrirheitsins og þar með endurnýjun lífsins. Hljóðar það ekki upp á ásættanlega niðurstöðu ? Hvert er þá vandamálið ?

 

Vandamálið er, að fólk vill ekki hlíta þessu. Það vill ekki verða að jörðu þó að það sé komið af jörðu. Það vill miklu heldur láta brenna sig eins og það orðar það. Sama fólkinu og hryllir við því að verða grafið, finnst allt í lagi að það sé brennt. Það er einkennilegur tvískinnungur í þeirri afstöðu. Undir hvaða fyrirheiti er fólk brennt ? Er eitthvað fyrirheit þar að baki ?

 

Í vissri tegund af heiðni sem nú er víða hyllt, er mikið lagt upp úr því að líta á jörðina sem móður. Margt í þeim kenningum virðist upprunalega komið frá indíánum, en samt virðast margir sem tala fyrir slíku viðhorfi, ekki sérlega hrifnir af því að samlagast jörðinni, ekki einu sinni að þeim hluta sem eftir verður hér þegar lífið skilur við hann !

 

Það sem lifir þegar maðurinn deyr jarðneskum dauða er sannarlega ekki líkaminn. Hann er einungis húsið sem sálin býr í meðan jarðneska tilveran varir. Hann er aðeins hylki, umbúðir, og enganveginn hinn óforgengilegi hluti þeirrar sköpunar sem við erum. Við ættum öll að vita fullkomlega um endanleg afdrif líkamans, en samt virðist allt annað í gangi varðandi hann !

 

Líkamsdýrkun nútímans er nefnilega orðin með ólíkindum og það fólk sem allt er í efninu talar yfirleitt eins og það sé ekkert nema líkami. Það ræktar líkamann af blossandi ástríðu alla daga og virðist hirða öllu minna um sálina og nánast ekkert um andann. Svo þegar það deyr er það bara dauður líkami, ekki til að verða að jörðu, heldur ösku. Til hvers var þá öll súper-ræktunin ?

 

Biblían talar um að maðurinn skuli fara vel með líkama sinn og ástunda heilsusamlega lifnaðarhætti. Og skýringin er sögð sú, að meðan maðurinn lifir sé líkaminn musteri Heilags Anda sem í mönnum er fyrir atbeina Guðs. Síðan er sagt : ,,Vegsamið því Guð með líkama yðar !”

 

Menn reyna eftir efnum og ástæðum að fara vel með hús sín, ekki vegna þess að húsið sé lifandi í sjálfu sér, heldur vegna þess að það geymir lífið sem stendur mönnum næst – fjölskyldulífið !

 

Það þarf að varðveita heimilið í sem bestu ásigkomulagi vegna þess hlutverks sem það hefur, að innifela og tryggja fjölskyldunni skjól og varnir meðan á jarðlífinu stendur. Eins er það með líkamann. Hann þarf að vera það skjól sem honum er ætlað að vera þann tíma sem þörfin krefur !

 

Gömlu Grikkirnir sögðu ,,Mens Sana in Corpore Sano,” heilbrigð sál í hraustum líkama. Andleg og líkamleg heilbrigði þarf að eiga samleið, þá er manneskjan heil. Ofuráhersla á líkamlega atgervisstöðu kemur yfirleitt, með einum eða öðrum hætti, niður á andlega lífinu sem líkaminn geymir !

 

Þegar jarðlífið er að baki, er það eðlilegasta af öllu eðlilegu að líkaminn fari aftur til jarðarinnar. Jarðneskar leifar eiga að vera jarðneskar leifar.

Þegar lífið er farið úr líkamanum og tenging sálar og anda við líkamann þar með rofin, hefur líkaminn lokið sínu hlutverki !

 

Það er ekkert ,,ég” sem tengist því að vera grafinn eða brenndur. Lífið sem var í líkamanum er farið annað. Og þar sem það líf er, þar er það líka sem menn vilja nota hugtakið ,,ég” um. Og líf okkar er þar varðveitt af Guði !

 

Við erum þannig enganveginn tengd því sem dautt er, heldur fullum forsendum áframhaldandi lífs. Við eigum sem sagt - þegar þar að kemur, hlutdeild í því eilífa lífi sem Guð einn gefur !