Markið sé og verði - að berjast gegn blóðsugum !

 

Sú var tíðin að ríkis-fjárhirslur voru yfirleitt í höndum konunga og keisara og notaðar að þeirra geðþótta. Alþýða manna átti bara að borga skatta og þeim mun meiri skatta sem meira vantaði í fjárhirsluna. Opinberir fjármunir voru notaðir að mestu í óhófslíf yfirstéttanna meðan alþýðan svalt. Konungar tryggðu valdastöðu sína meðal annars með því að ausa fé í aðalinn og prestalýðinn, sem voru þá helstu blóðsugurnar á hverjum þjóðarlíkama ásamt þeim !

 

Allt það fé var kreist út úr almenningi með blóðugri kúgun öld af öld. Þegar baráttan fyrir verkalýðsmálum, vinstristefnu og virku lýðræði fór að skila marktækum árangri fyrir um það bil 100 árum, fór algjört forræði forréttinda-stéttanna yfir ríkis-fjárhirslum þjóða að brotna niður. Þess var krafist með síauknum krafti, að fjármagn þjóða yrði notað til að auka almenna velferð. Og fyrir stöðuga og markvissa baráttu unnust margir sigrar á þeirri leið og lífskjör bötnuðu að miklum mun !

 

Sérréttindaliðið varð þá að neyðast til að bakka með yfirgang sinn og frekju. Samt barðist það á undanhaldinu eins og það frekast gat, enda síður en svo fúst til þess að láta nokkuð af ránsfeng sínum af hendi. En samt fór alþýða manna að finna fyrir einhverjum ágóða af því sem hún lagði til og hafði alltaf lagt til en aldrei fengið að njóta !

 

Eftir byltinguna í Rússlandi gjörbreyttust forsendur allrar pólitískrar baráttu. Keisari var fallinn með öllu sínu kerfishyski og sýnt hafði verið fram á að kenningin um hið guðlega vald slíkra kúgara var tóm vitleysa. Það hafði sannast að samtakamáttur alþýðu gat rekið slíka blóðhunda frá völdum. Hin aldagamla kúgun gat ekki viðhaldist lengur !

 

Á árunum upp úr 1920 efldist verkalýðshreyfingin í flestum þróaðri löndum. Fólkið heimtaði sinn rétt og kúgunarafl auðstéttarinnar fór að linast að miklum mun. Skynsamari menn til hægri sögðu að menn yrðu að fara varlega, annars misstu þeir allt fólkið yfir til kommanna !

 

Það var meginástæðan fyrir því að fólk var ekki beinlínis barið niður eins og svo oft áður. Annar valkostur var kominn fram á hinu pólitíska sviði sem ógnaði valdastöðu forréttindastéttanna !

 

Sá möguleiki að missa allt verkafólkið yfir í rauðu herbúðirnar varð sumum afturhaldsgreifunum nánast óbærileg tilhugsun. Og það leiddi til þess að þeir fóru að breyta mjög framkomu sinni við venjulegt fólk. Þeir fóru að taka eftir ýmsum sem þeir höfðu áður ekki virt viðlits !

 

Þegar ekki var lengur hægt að berja fólk til hlýðni var farið í að sleikja það upp. Sú aðferð skilaði reyndar ýmsu sem hin aðferðin hefði aldrei getað skilað. Lymskan er mönnum oft drjúg til árangurs þó oftast fari svo að lokum að óheilindin segja til sín !

 

Þegar hægri öflin urðu að hefja þetta undanhald og réðu ekki við framvindu mála, fór öfgahyggjan þar að geta af sér fasismann. Ekki ætla ég að rekja þá sögu hér, en við getum skrifað blóðfórnir spænsku borgarastyrjaldarinnar og seinni heimsstyrjaldarinnar ásamt ýmsu fleiru á þann voðalega örlagareikning !

 

En sumir læra aldrei neitt. Það er alveg sama hvað fórnarkostnaðurinn verður hár. Alltaf virðast þeir vera til sem vilja fá miklu meira í sinn hlut en aðrir. Það eru andlegir afkomendur Nimrods frá dögum hinnar fyrstu Babylonar, sérgæðingar aldanna, knúnir áfram af djöfullegri græðgi !

 

Enn í dag eru þeir því til sem telja að peningar ríkis og sveitarfélaga, skattpeningar þjóðarinnar, eigi fyrst og fremst að notast í þarfir hinna efnameiri eins og áður var. Þar eru sannarlega draugar úr fortíðinni á ferð !

 

Að seilast í skattpeninginn er hinn aldagamli siður arðræningjanna sem vitnað er til hér að framan. Við höfum séð hvernig brugðist hefur verið við bjargráðum ríkisstjórnarinnar vegna Covid-faraldursins, af hálfu þeirra sem áttu að geta staðið á eigin fótum. Þar var engin samfélagsleg hugsun til staðar, heldur aðeins sérgæskan holdi klædd !

 

Framkoma ráðamanna Icelandair gagnvart starfsfólki sínu er ekkert nema svívirðileg árás til að skerða réttindi launafólks, réttindi sem unnist hafa í gegnum langtíma baráttu. Nú á að nota Covid- faraldurinn til gagnsóknar fyrir græðgina og sérhagsmunina !

 

Menn sem ekki geta rekið fyrirtæki sín á þeim samfélagslegu forsendum sem lengi hafa legið fyrir, eru einfaldlega ekki hæfir til starfans. Þeir eiga sýnilega heima í löngu liðnum heimi kúgunar og yfirgangs. Veruleiki þeirra virðist vera þaðan fenginn. Þeir eru því utan-samfélagsmenn !

 

Þegar slíkir miðaldamenn lýsa því yfir í veruleikafirringu sinni að það standi þeim helst fyrir þrifum í rekstri að þurfa að borga fólki laun, má sjá og heyra að þar er stutt í þrælahalds-andann. Vargseðlið í slíkum aðilum leynist engum þegar vígtennurnar koma í ljós !

 

Það segir okkur aðeins eitt – að full þörf er að vera á verði nú sem áður. Að gæta verður þess að áunnin réttindi verkafólks og launastétta almennt verði ekki svelgd upp af sérgæskuöflum samtímans, þeirri óseðjandi græðgishít sem hefur farið eldi um mörg þjóðarbú á síðustu árum.

 

Það er full þörf á því að standa þar vörðinn, svo draugar fortíðarinnar verði ekki að veruleika lífs okkar í dag !