Rúnir Sögunnar - Kvæði ort á hvítasunnu 2009.

Ég rek gegnum anda minn rúnir þær allar

sem ristar í söguna blasa við mér.

Því þar er svo margt sem til þjónustu kallar

og þreyjandi hugurinn finnur og sér.

 

Ég les þessar rúnir og elska þann anda

sem í þær er ristur með lifandi boð.

Að hver eigi sannur að sínu að standa

og sífellt að reynast þeim veikari stoð.

 

Ég les þetta kærleikans algilda efni

og er ekki í vafa um sannindin þar.

Og vildi að allir þeir vöknuðu af svefni

sem veglausir eru á landi og mar.

 

Sem blindaðir ganga með sálina í svelti

og sjá ekki tímann sem rennur þeim frá ;

sem pundið sitt grafa í einhyggju elti

og afskrifa lífið með glötunarþrá.

 

Þeir eru svo margir sem halda að hjómið

til huggunar verði á ævinnar leið.

En standa svo mæddir og stara út í tómið

og stynja í sjálfskapar-vítanna neyð.

 

Sem sjá ekki að lokum til lausnar í neinu

og lamast á sálinni í þrúgandi vist.

Þó standi það ávallt og stöðugt á hreinu,

að stefna til lífs - er að treysta á Krist !

 

Í návist hans umbreytist einhyggju stefið

uns elskunnar kraftur með fögnuði rís.

Því hann er það ljós sem er heiminum gefið

og hann er sú blessun sem öllum er vís !

 

                                                           Rúnar Kristjánsson