Ósjálfstæðasta þjóð veraldar eða hvað ?

Þegar sú staðreynd blasti við mönnum um allan heim, að Skotar - þjóð sem að flestra mati hefur jafnan verið talin merk og mikilhæf - treysti sér ekki til að verða sjálfstæð, fannst mörgum sem tiltrú þeirra á eigin getu hlyti að vera eitthvað undarleg. Líklega greiðir engin þjóð atkvæði á þennan veg í svona kosningum nema það sé einhver brotalöm í þjóðarsálinni sem spyrnir á móti eigin frelsi !

Víða í veröldinni hafa þjóðir sem ekki eiga jafngilda sögu og Skotar lagt mikið á sig til að öðlast sjálfstæði og því er ekki nema von að mönnum hnykki við hvað skoska þjóðin virðist meta sjálfstæði og umráð yfir eigin málum lítils miðað við aðra.

En það er svo sem ekkert erfitt í sjálfu sér að skilja að svo geti verið eftir svo langt ójafnaðar-samband við Englendinga, þar sem Skotar hafa yfirleitt verið í hlutverki þjónanna en Englendingar húsbændanna !

Og svo var auðvitað beitt þeirri fjármálakúgun á bak við tjöldin sem Englendingar eru sérhæfðir í og kunna öllum öðrum betur af langri reynslu. Margir Skotar virðast hafa farið að óttast um The Royal Bank of Scotland og önnur fjármagnsdjásna-fyrirtæki í landinu ef skoska þjóðin tæki upp á þeim andskota að vilja stjórna málum sínum sjálf !

En Vilhjálmur Wallace og Róbert Brúsi, hefðu nú sennilega ekki verið í vafa um hvað hefði átt að gera 18. september síðastliðinn, en Skotar virðast ekki nú til dags hafa þann merg í sér sem þeir hafa líklega haft á þeirra dögum. Mestöll orka þeirra fer líklega núorðið í bjórdrykkju og fótboltaleiki svo það er sennilega lítið afgangs til að huga að slíku smámáli sem sjálfstæði þjóðarinnar !

En samt er jafnan að heyra að Skotar vilji halda fast í sínar hefðir og þykist í mörgu allra manna þjóðlegastir, en Róbert Burns og Walter Scott hefðu nú líklega verið óhressir yfir niðurstöðu kosninganna 18. september í ár og fundist Skotabragðið af þeim falskt. Svo er það kannski líka að verða spurning eftir svo langan enskan yfirráðatíma hvort það sé ekki orðin hefð hjá Skotum að vera ósjálfstæðir ?

Vesturveldin hafa á undanförnum árum ýtt undir, fjármagnað og staðið að baki því með ýmsum hætti að stór ríki hafa sundrast og skipst í margar einingar sem farið hafa í ýmsar áttir. Þau telja slíkt sýnilega ávinning fyrir sig, að geta þá samið við minni aðila og haft meira upp úr krafsinu í þeirri nýlendustefnu sem þau hafa rekið eftir að sú gamla dugði ekki lengur.

Júgóslavía er nú komin í frumeindir, Tékkóslóvakía orðin að tveim ríkjum, Úkraína verður það kannski líka innan skamms og allt hefur þetta verið Vesturveldunum að skapi, enda hafa þau haft hönd á bagga með þetta allt saman. Sundrun ríkja í öðrum heimshlutum þjónar þeim og hagsmunum þeirra greinilega ágætlega !

En það gegnir hinsvegar allt öðru máli heima fyrir. Englendingar vilja ekki að Skotland fari sína leið og Wales kannski á eftir, vesturveldin vilja ekki að gerviríkið Belgía rifni upp í tvennt eða að Katalónía eða Baskahéruðin verði sjálfstæð !

Vilji fólks til að búa við sjálfstæði og fara þá leið sem það kýs, er ekki virtur mikils í þessum tilfellum af hinum miklu lýðræðisveldum mannréttindanna, sem hinsvegar vilja helst lima öll ríki niður í smæstu agnir annarsstaðar ! Sjálfsákvörðunarrétt þjóða ber sem sagt að virða þar sem hagsmunamafían mælir með því, en hundsa hann í þeim tilfellum þar sem svarta deildin segir nei !

Vegna slíkrar íhlutunar – meðal annars - sitja Skotar uppi með það að vera nú í augum margra ósjálfstæðasta þjóð veraldar og það er ekki eftirsóknarvert hlutverk, allra síst fyrir merka og mikilhæfa þjóð !

Kannski að Walesbúar eigi eftir að sýna Skotum hvernig eigi að halda á svona málum með fullri reisn og verði þannig fyrri til að öðlast fullt sjálfstæði og gefa skít í nýlenduvalds tímaskekkjuna sem enn virðist ráða lögum og lofum í Lundúnum ?

 

 

 

Enn einn verjandi Hallgerðar langbrókar !

Guðni Ágústsson heitir maður sem er stundum býsna upphafinn í máli og framgöngu, en stundum sagður skemmtilegur. Ekki veit ég neitt um það hversu skemmtilegur hann er, en meðan hann var valdamaður í Framsóknarflokknum og ráðherra í þeim ríkisstjórnum sem byggðu upp forsendurnar fyrir efnahagshrunið, fannst mér löngum sem maðurinn væri frekar að leika skemmtikraft en að vera ábyrgur stjórnmálamaður.

Í þeirri stöðu sem hann var, fannst mér þjóðinni löngum meiri þörf á því að hann stæði í Framsóknarlappirnar gegn íhaldsþjónkun Halldórs og Valgerðar, en til þess hefur hann líklega aldrei haft þann slagkraft sem þurfti.

Oftast fóru því meint skemmtilegheit mannsins að mestu framhjá mér sem slík, en nógir virtust samt vera til sem vildu fullvissa manninn um að hann væri virkilega skemmtilegur. Það virðist hafa gert það að verkum að hann varð nokkuð snemma afskaplega sannfærður um eigið ágæti og oft dettur manni í hug véfréttin í Delí þegar Guðni lætur í sér heyra.

Nú hefur þessi umræddi maður sent frá sér bók sem heitir Hallgerður. Hún er víst einhverskonar syndaaflausnar-samantekt um Hallgerði Höskuldsdóttur Dala-Kollssonar, en Guðni segir það ljóst að hún hafi - í gegnum aldirnar - legið óbætt hjá garði. En er það allskostar rétt að svo sé ?

Það hafa nefnilega margir tekið að sér að verja Hallgerði á ýmsum tímum og rithöfundurinn Friðrik Á. Brekkan skrifaði til dæmis heila sögu um hana sem heitir Drottningarkyn. Árið 1903 flutti Þorvaldur nokkur Guðmundsson fyrirlestur í Reykjavík um Hallgerði og varði hana, en hann var þekktur maður á þeim tíma og flutti marga fyrirlestra þar sem hann kom fram með skýringar á ýmsu varðandi söguleg mál sem þóttu varpa nýju ljósi á margt. Haraldur Eyjólfsson bóndi í Gautsdal skrifaði greinarkorn til varnar Hallgerði í Húnavökuritið 1979 og svo mætti lengi telja.

Svo Hallgerður hefur nú kannski ekki legið svo óbætt hjá garði, sem Guðni vill vera láta, en kjarni málsins er þó sá að það breytir enginn mynd þeirri sem gefin er af henni í Njálu. En ef við viljum gefa okkur að hinn ókunni höfundur sögunnar hafi viljað sverta Hallgerði umfram réttar forsendur af einhverjum ástæðum og þar með fylgt röngum línum, getum við líka spurt okkur hver sé trúverðugleiki sögunnar yfir höfuð ? Verið gæti að söguskoðun af því tagi, sem rifi niður heildarmynd Njálu, eyðilegði fleira en unnt væri að bæta !

Nú er það svo að ferill manna og orðstír fylgir þeim lifandi sem dauðum. Það hafa margar manneskjur orðið alræmdar í Íslandssögunni fyrir afbrot og ódáðir og ef Guðni Ágústsson ætlar að taka alla þá fyrir sem hafa að sumra áliti „legið óbættir hjá garði“ af þeim sökum, er hann líklega með bók sinni um Hallgerði að skapa upphaf að býsna stórum bókaflokki !

Hann þarf til dæmis ekki að fara út úr Njálu fyrsta kastið. Hann getur skrifað bók um Mörð Valgarðsson eða Valgarð gráa, Þorgeir Starkaðarson eða Hrapp Örgumleiðason eða jafnvel Grana Gunnarsson. Í öðrum fornsögum okkar getur hann svo fundið menn eins og Þorbjörn öngul, Hænsna Þóri, Þórólf bægifót og fullt af sambærilegum persónum sem hann gæti talið að skrifað hafi verið illa um í þessum sögum – að ósekju. Kannski að Guðni verði sjálfskipaður verjandi þeirra allra og kannski að hann sé manna hæfastur til þess að taka það að sér ?

Svo getur hann tekið fyrir seinni tíma menn, Gissur Þorvaldsson, Þorvald Vatnsfirðing, Jón skráveifu Guttormsson, Axlar Björn og Svein skotta, svo einhverjir séu nefndir. Það liggja ábyggilega fjöldamargir „óbættir hjá garði“ samkvæmt formúlu Guðna og það í gervallri Íslandssögunni. En það er hinsvegar nokkuð ljóst að í flestum tilfellum er ástæðan fyrir umsögnum um sögupersónur ósköp einföld eins og segir hér að framan, - orðstír manna og gerðir fylgja þeim dauðum sem lifandi !

Það sem ég er hinsvegar nokkuð hissa á, er hversvegna maður eins og Guðni, sem lifir trúlega í notalegum veruleika, á skítsæmilegum ráðherra-eftirlaunum, er að pæla í þessum hlutum og tala um að rétta hlut einhvers sem liggur - að hans mati - óbættur hjá garði, og það eftir þúsund ár !

Af hverju skyldi maður sem tengist að hluta ábyrgðarmálum efnahagshrunsins, vera svo fullur samúðar í garð einhverrar manneskju frá liðinni tíð, sem reyndist að öllum líkindum sér og sínum heldur illa á sinni lífsleið ?

Af hverju fer hann svo langt að skrifa bók til að verja slíka manneskju á þeim forsendum að sagan hafi dæmt hana of hart ? Er ekkert málefni nærtækara þessum fyrrverandi ráðherra, til dæmis örlög allra þeirra sem liggja óbættir hjá garði vegna afleiðinga efnahagshrunsins og afglapa stjórnmálaforustunnar í landinu – segjum síðastliðin tuttugu ár eða svo ? Er þar ekki ýmislegt sem mætti skoða og krefjast réttlætis fyrir ?

Er það einhver samkennd sem liggur að baki þessum bókarskrifum, – samkennd sem nær yfir aldahaf, - er viðkomandi kannski að segja um leið með sinni túlkun á málunum eitthvað í eftirfarandi dúr – „ég hef nú sjálfur reynt þetta, ég hef verið rægður og misskilinn, orðið fyrir sögulegu einelti og pólitískum hrakningum, og þó gerði ég eiginlega aldrei neitt af mér !“

Er þetta sem sagt einhverskonar yfirfærð meining í þá átt að biðja um skilning varðandi ýmsa feila á ferlinum og kannski þá helst meintan ábyrgðarskort á fyrirhrunsárunum ?

Það er að minnsta kosti augljóst að sumir verða víst að vera eins og þeir eru, því þeim er sýnilega ógerlegt að fara úr því fasta hlutverki sem þeir hafa lengi leikið - sjálfum sér til dýrðar :

Guðni sæll á sviðinu

sönnum skákar trúðum.

Langbrókar í liðinu

lætur hann vaða á súðum !

 

 

Við gefum eftir - þeir ganga á lagið !

Hvernig skyldu kjör kristinna manna vera í þeim löndum þar sem múslímar eru í meirihluta ? Sumir þeir sem þykjast flestum öðrum víðsýnari og frjálslyndari, í trúarefnum sem öðru, virðast hreint ekki hafa mikinn áhuga á kjörum kristinna manna í hálfmánaheiminum, en þeim mun meiri áhuga fyrir því að kjör múslíma séu sem best í okkar löndum. Það er býsna einkennilegt hvað viðhorfin geta verið einhliða hjá svo upplýstu fólki og það á okkar upplýstu dögum !

Er til dæmis gott að vera kristinn maður í Pakistan eða í Egyptalandi ? Meðan múslímar í meirihluta eru að brenna aldagamlar kirkjur í Egyptalandi, Kosovo og víðar, er verið að heimila múslímum að byggja moskur út um alla Evrópu !

Á sínum tíma var Ægisif, Soffíukirkjan í Miklagarði, höfuðkirkja kristninnar í austrómverska ríkinu, gerð að mosku og kallturnar byggðir í kringum hana, eftir að herskarar Tyrkja höfðu sigrað borgina 1453 eftir hetjulega vörn íbúanna.

Sá hörmungar atburður hefði aldrei átt sér stað ef Evrópuríkin hefðu verið vakandi og þekkt skyldu sína. Með þeim atburði opnaðist múslímum leið inn í Evrópu með tilheyrandi skelfingum fyrir hinar kristnu þjóðir á Balkanskaganum !

Og enn í dag virðast býsna margir eiga mjög erfitt með að læra af dæmum sögunnar því menn eru að falla aftur og aftur í sömu, gömlu gryfjurnar, vegna þess að hættuskyn þeirra virðist alltaf vera niður á núlli.

Það hefur komið skýrt í ljós í mörgum löndum Evrópu undanfarin ár að þar sem moskur hafa verið reistar, hafa þær víðast hvar orðið hreiður fyrir öfgakennd trúarsjónarmið og þar hafa margir fengið sína fyrstu fræðslu um meinta höfuðskyldu til þátttöku í heilögu stríði. Þar hafa verið lagðar þær línur sem leitt hafa til þess að ungir múslímar hafa hundruðum saman flykkst til átakasvæða til að berjast í nafni jihads gegn Vesturlöndum og kristnum grundvallargildum.

Það eru að sjálfsögðu til hófsamir múslímar, en þeir láta alltaf í minni pokann fyrir hinum öfgafullu og eru í raun hræddir við þá. Eins og flestallt venjulegt fólk vilja þeir fá að lifa í friði, en þeir verða að dansa með hinum ofbeldisfullu öfgamönnum annars verða þeir ofsóttir, barðir til óbóta eða drepnir !

Það hefði til dæmis orðið aröbum í Palestínu til mikillar gæfu ef þeir hefðu tekið meira mið af pólitískum samningavilja Nashashibi-ættarinnar en farið minna eftir öfgafullum ofbeldis-málflutningi Husseini-manna með muftann illræmda, samverkamann nazista, í fararbroddi. En verri kosturinn var valinn að venju vegna öfgakenndrar afstöðu og því fór sem fór. Þeir eru orðnir ófáir arabarnir í Mið-austurlöndum sem hafa verið drepnir af eigin félögum vegna þess að þeir hafa viljað leysa deilumálin með samningum, en allt slíkt er eitur í blóði múslímskra harðlínumanna.

Vesturlönd verða að fara að taka við sér og skilja að sumt fólk verður aldrei þannig hugsandi að það falli inn í vestræn samfélög með eðlilegum hætti, sem hollir og traustir samborgarar. Reynslan er þegar búin að sýna það. Það mun koma að því að taka verður fast á þessum málum og því lengur sem það uppgjör bíður, því harkalegra mun það verða þegar að því kemur.

Ef múslímskum öfgamönnum út um alla Evrópu leyfist áfram að ganga á lagið sem hingað til, kemur að því að öllum sem ekki eiga samleið með þeim, mun fara að þykja þröngt fyrir dyrum. Staðan verður fólki þá líklega erfiðari til varnar þegar nágrannarnir allt um kring eru orðnir slíkir og stjórnvaldið máttlaust og jafnvel hrætt við sinn eigin skugga. Slík staða er þegar farin að skapast sumsstaðar í borgum Svíþjóðar og jafnvel víðar.

Undanlátssemi gegn stöðugum ágangi leiðir aldrei mál til farsælla lausna, þeir sem valdið hafa ágangi í þessum efnum skilja aðeins eitt – að það sé fast fyrir hvar sem þeir herja á okkur og hvergi látið deigan síga !

Það er það eina sem gildir því við höfum heim að verja !

 

Um hinar evrópsku uppeldisstöðvar öfga-múslíma !

Það er löngu orðið ljóst að einar helstu uppeldisstöðvar helstu öfga múslímanna eru evrópskar. Þar ber einna fyrst að nefna Bretland, síðan Svíþjóð, Noreg og Danmörku. Í þessum löndum hefur ríkt hjá ráðamönnum sú skoðun að það þurfi að koma á upplýstri umræðu milli aðila og þegar þeim áfanga sé náð verði allt í fullkomnu ferli varðandi gagnkvæman skilning og þar með í himnalagi.

Ég man eftir því að séra Karl Sigurbjörnsson, þá í embætti biskups, talaði talsvert um þessa upplýstu og vitrænu umræðu sem opnaði svo margar dyr og leysti svo marga hnúta . Hann eins og margir aðrir, sem gætu kannski flokkast undir það að vera einhverskonar veruleikafirrtir mannvinir, virtist hafa mikla elsku á að höfða til þessarar merkilegu umræðu sem bjargaði eiginlega öllu !

Ég velti því auðvitað um leið fyrir mér hvort þessir vesalings menn sem hafa að undanförnu verið miskunnarlaust hálshöggnir í beinni, hafi verið eitthvað andlega fatlaðir og því ekki verið færir um að rata á þessa kórréttu upplýstu umræðu, sem á víst að gera grimma og blóðþyrsta ofstækismenn að sönnum ljúflingum ?

Hvenær skyldu stjórnvöld á Vesturlöndum átta sig á því að þau hafa verið og eru að ala eitursnáka við brjóst sér ? Þarf virkilega að koma í ljós að tuttugu þúsund múslímskir vígamenn komi frá Bretlandi til Sýrlands, Afghanistan og annarra átakasvæða í nafni jihads, heilags stríðs, til að ráðamenn í Lundúnum skilji að þjóðhollusta þessara bresku ríkisborgara er hreint ekki eins og hún ætti að vera ?

Sænsk stjórnvöld eru og hafa verið svo skyni skroppin í þessum efnum, að þau hafa nánast fylgt Bretunum þar fast eftir og þá er mikið sagt. Öll varnarorka Svía fer enn sem fyrr í að leita að huldukafbátum í sænska skerjagarðinum, meðan verið er að taka borgir þeirra herskildi innanfrá !

Norðmenn og Danir eru svo sem ekki langt frá Svíum varðandi þessi mál og veruleikafirring hinnar svokölluðu „upplýstu umræðu“ virðist enn geta umsnúið þar dómgreind bestu manna og svipt þá allri skynjun á hættu sem fer vaxandi með hverju árinu !

Það er fullyrt að menn sem urðu forustumenn í svonefndum frelsisher Kosovo hér á árunum, hafi komið frá Norðurlöndum, þar sem þeir höfðu lifað í makindum í félagsmálafaðmi viðkomandi landa, og snúið heim þegar ástand mála var orðið hentugt fyrir þá og bauð upp á þá möguleika sem stríð gefur yfirleitt til fjár og valda.

En slíkir fóstursynir hinna norrænu mannréttinda-samfélaga virðast oftast hafa tileinkað sér það sem reynt var að hafa fyrir þeim með undarlega öfugsnúnum hætti og síst þannig að sæmandi sé góðum gildum !

Það er mörgu flaggað í nafni frelsis og mannréttinda víða um heim sem á ekki heima í ranni þeirra mála, en blekkingar eru oftast mest stundaðar í kringum jákvæð hugtök og þeim þá snúið á haus og ríflega það !

Séu böðlar þeir sem hafa tekið að sér að höggva höfuð af föngum með þeim hætti sem ISIS samtökin hafa staðið fyrir, eru þeir ekkert nema ótíndir glæpamenn og morðingjar og það þarf að gera allt sem hægt er til að sækja þá til saka.

Séu viðkomandi menn breskir ríkisborgarar, sem ég tel hreint ekki ólíklegt, ber hiklaust að svipta þá ríkisfangi, því framferði þeirra er óræk sönnun fyrir því að þeir hafa enga hollustu eða þegnskyldu til í sér gagnvart Bretlandi og eiga þar ekki heima á nokkurn hátt !

Það er löngu orðið tímabært að ráðamenn á Vesturlöndum vakni af hinum hættulega Þyrnirósarsvefni fjölmenningarstefnunnar og fari að vernda vestræn samfélög fyrir þeirri óværu sem þar hefur hreiðrað um sig og vill vestræn samfélög og vestræna lífshætti feiga !

Öfga-múslímar hlægja að okkur fyrir það hvað auðvelt það hefur verið að blekkja okkur og fá okkur til að grafa undan okkar eigin öryggi – með þeim !

Menn verða að fara að vakna og skilja að það er þegar kominn fullur efniviður í fimmtu herdeildir öfga-múslíma á öllum helstu vígstöðvum í Evrópu – það þarf bara að virkja þær og það er þegar byrjað á því starfi og kannski er það verk lengra komið en nokkur veit !

Höfnum Evrabíu, - ríkisgjörningi fjölmenningarstefnunnar, og verjum Evrópu – svo hún verði áfram álfan okkar, - álfa vestrænna gilda !

 

 

 

Hugleiðing varðandi morðin á Kennedy-bræðrunum !

Það mun mála sannast að Bandaríkin séu komin yfir sögulegan hápunkt valda sinna á heimsvísu. Margvísleg stjórnmálaleg mistök á síðustu áratugum ásamt lélegri forustu hafa grafið svo undan tiltrú og trausti á þessari ríkjasamsteypu að þau eru eiginlega að verða svipur hjá sjón miðað við þann tíma þegar þau voru viðurkennd í víðum skilningi sem forusturíki heimsins !

Nú hefur sérgæska auðhringa og valdablokka spilltrar fjármagnshyggju leikið bandaríska stjórnkerfið svo illa með viðvarandi tekjusviptingu og fjártökugerð, að fjárhagsstaða ríkisins er orðin verulega slæm. Má segja að framganga bandarískra auðhringa í arðráni og yfirgangi um heim allan síðustu áratugi, sé nú farin að skaða heimaríki þeirra verulega með hliðstæðum hætti og myndu einhverjir segja að þar kæmi vel á vondan !

Bandaríkin eru nú talin mjög skuldsett og er haft fyrir satt að Rauða-Kína sé helsti lánardrottinn þeirra og má því með sanni segja að nú séu tímar Marshall-hjálpar langt að baki, þegar Bandaríkin á hátindi styrks og valda lögðu fjölmargar aðrar þjóðir á skuldaklafa sinn.

Líklega má segja að ein helsta ástæðan fyrir þeirri breytingu sem orðin er í þessum efnum sé sá ótrúlegi hroki sem Bandaríkin hafa sýnt í skiptum við aðrar þjóðir um langt skeið og sú óþjóðlega stefna sem auðhringar og valdaklíkur í fjármálaheimi Bandaríkjanna hafa rekið, sem byggst hefur á hámarks-arðráni um víða veröld.

Þær hægrisinnuðu forréttindaklíkur sem hafa haft völdin í Bandaríkjunum að mestu síðustu 50-60 árin, munu eiga mestu sökina á því hvernig komið er. Republikanar eru nú komnir svo langt til hægri að það fer að verða stutt skrefið fyrir flokkinn að vippa sér yfir í fasismann. Það er hláleg og kaldhæðnisleg staðreynd í ljósi samtímans að þessi flokkur skyldi í upphafi hafa verið frjálslyndari en Demókrataflokkurinn og þar með verið flokkur Abrahams Lincolns !

Ef Lincoln sæi yfir sviðið í dag myndi hann að mínu áliti fá fullkomið ógeð á framgöngu forustumanna Republikana og eiga lítið sem ekkert sameiginlegt með þeim. Lincoln var alltaf maður fólksins en Republikanaflokkurinn er algert hagsmunatæki forréttinda-aðals nú á dögum og þar rottar sig saman eitt versta auðmannasamfélag heimsins, en eina markmið þess er að standa vörð um einkahagsmuni sína og óbreytta forréttindastöðu.

Ein mesta ógn sem þetta lið hefur staðið frammi fyrir var sigur John F. Kennedys í forsetakosningunum 1960 og sú ógn skapaðist á ný við yfirvofandi líkur á sigri Róbert F. Kennedys í forsetakosningunum 1968. Þeir aðilar sem voru orðnir svo skelfdir og hatursfullir 1963 að þeir hikuðu ekki við að myrða forseta landsins, gerðu sér það ljóst á vordögum 1968 að þeir þyrftu að myrða Róbert Kennedy áður en hann yrði forseti. Að öllum líkindum hefur morð Martins Luther Kings jr. í apríl það ár verið þessum öflum hvatning varðandi þau skuggalegu plön sem þau voru með á dagskrá, ef þau hafa þá ekki beinlínis sjálf átt aðild að því morði.

Í augum bandarískra harðlínumanna á hægri vængnum var Róbert Kennedy jafnvel talinn verri en John bróðir hans. Í forsetatíð Johns hafði Róbert verið hans nánasti samstarfsmaður og þeir bræðurnir höfðu jafnan haft mjög líka sýn á flest þjóðfélagsmál, þó sumir teldu John gætnari mann og ekki eins harðan í horn að taka og Róbert.

Þeir bræðurnir vildu meðal annars færa Bandaríkin í frjálsræðisátt, jafna borgaraleg réttindi í landinu og auka félagslega þjónustu í margvíslegum skilningi. Öll slík stefnumið voru auðvitað eitur í blóði hægri manna og Kennedybræðurnir voru því af mörgum þeirra taldir hreint og beint svikarar og landráðamenn við flest það sem Bandaríkin ættu að standa fyrir !

Ferill Lyndon B. Johnsons er mjög skrítinn í öllu þessu sambandi og vekur upp margar spurningar. Hvar og hvernig stóð Johnson eiginlega eftir að hann tók við af Kennedy, hversvegna skipaði hann, demókratinn, rannsóknarnefndina eins og hún var skipuð, undir forsæti republikana, 7 manna nefnd með 5 republikana og aðeins tvo demókrata innanborðs ? Voru ekki helstu andstæðingar Kennedys menn verulega til hægri í bandarískum stjórnmálum og var eðlilegt að skipa í nefndina algjöran meirihluta slíkra manna ?

Hversvegna var Barry Goldwater, svo öfgafullum hægri manni, teflt fram gegn Johnson í eftirkomandi kosningum 1964 ? Var það kannski beinlínis gert til að auka tiltrú á Johnson sem eftirmanni Kennedys – af þeim mönnum sem hötuðu Kennedy, en töldu jafnframt víst að Johnson væri í raun þeirra maður og æskilegur á forsetastóli sem slíkur ?

Róbert Kennedy hafði í kosningabaráttu sinni til útnefningar sem frambjóðandi flokks demókrata í væntanlegu forsetakjöri 1968, tekið það skýrt fram í viðtölum að hann myndi sem forseti láta taka upp rannsóknina á morði bróður síns aftur, sem sannar að honum hafi ekki þótt gengið þar vel til verks. Og menn geta rétt ímyndað sér hvílík ógn sumum hafi staðið af því ef það yrði gert !

Ádeila Róberts í þessu efni beindist auðvitað fyrst og fremst að Johnson forseta, sem hafði skipað rannsóknarnefndina varðandi morð Kennedys forseta með þeim hætti sem það var gert. Og það þarf engum getum að því að leiða að mörgum hefur orðið órótt. Litu slíkir menn ekki svo á málin af þessum sökum og öðrum að stoppa yrði Róbert Kennedy sem fyrst og senda hann sömu leið og bróður hans ?

En morð á öðrum forseta, manni svo nátengdum þeim sem fyrr hafði verið myrtur var vægast sagt stórmál og hefði meira en nokkuð annað sannfært menn um allar jarðir að víðtækt samsæri hlyti að liggja að baki slíkum verknaði. Það varð því að koma Róbert Kennedy fyrir kattarnef áður en hann yrði forseti því eftir það yrði vafalaust miklu erfiðara og jafnframt hættulegra að ná til hans og annað forsetamorð var líka af of mikilli stærðargráðu sem atburður – jafnvel í Bandaríkjunum !

Og það bendir allt til þess að Róbert Kennedy hafi þannig verið myrtur af sömu myrkraöflunum og létu myrða bróður hans og sama aðferðin notuð. Sirhan Bishara Sirhan var maðurinn sem settur var í hlutverk Oswalds og látinn svara til saka fyrir morðið. Hann var maður sem lá einkar vel við höggi varðandi það hlutverk. Það þurfti ekki einu sinni að þagga niður í honum á eftir því hann vissi ekki neitt og gat ekki kjaftað frá neinu. Það þurfti því ekki að gera út morðingja morðingjans í hans tilfelli !

En morðingjar Kennedy-bræðranna voru áreiðanlega ekki þessir menn, heldur menn sem að öllum líkindum voru taldir í allt annarri stöðu en þeirri að vera slíkir tilræðismenn. Oswald virðist hinsvegar hafa vitað eitthvað um málin og því varð að drepa hann og það er alveg hugsanlegt að það hafi að lokum líka verið þaggað niður í morðingja hans, Jack Ruby !

„One gunman“ kenningin var líka í báðum tilfellum fráleit og til þess ætluð að koma í veg fyrir allar frekari eftirgrennslanir. Fúsleiki Warren nefndarinnar til að halda þeirri kenningu á lofti og veita henni staðfestingu, vekur vægast sagt grun um óhreinleika í málsmeðferðinni. Málið átti bara að vera úr sögunni, morðinginn átti að vera fundinn og allt væri því upplýst og á hreinu !

En það var fátt annað á hreinu en það að tveir píslarvottar höfðu bæst við í hóp þeirra manna sem reynt höfðu að koma Bandaríkjunum aftur á sitt upphaflega frelsismálaspor og ólýsanleg illmennska hafði hrósað andstyggilegum sigri !

Það er haft fyrir satt að John J. McCloy Warren-nefndar maður hafi haft miklar efasemdir um „ the one gunman theory,“ en ferð til Dallas ásamt Allen Dulles, gömlum vini og jafnframt félaga í nefndinni, hafi sannfært hann um málið gegn Oswald !

Já, Dulles sannfærði McCloy um að Oswald hefði verið einn að verki og leiðin til þess að fá McCloy á þá skoðun var að skreppa með hann til Dallas ! Hvernig skyldi það ferli nú hafa verið, hverja skyldu þeir hafa hitt og hversvegna skyldi Dulles hafa verið það svona mikið kappsmál að Oswald einn yrði talinn morðinginn ?

Allt í sambandi við Warren nefndina vekur efasemdir og grun um þöggun !

Eitt af því sem sterkast sýnir hvaða viðhorf risu á ný til opinna og viðurkenndra valda í Republikanaflokknum eftir morðið á Róbert Kennedy, er sú staðreynd að frambjóðandinn sem tapaði fyrir bróður hans 1960, gamli haukurinn og kommúnistabaninn Richard Nixon var dreginn fram aftur sem hið nýja útspil flokksins. Það átti að þýða, að mistökin frá 1960 væru þar með leiðrétt, og sagan héldi nú áfram eins og hún hefði átt að gera þá !

Hinn ófyrirséði milliþáttur rangrar atburðarásar áranna 1960 til 1968, þar sem lýðræðisleg kosningaúrslit höfðu sett fyrirfram ákveðna hluti út af sporinu, hafði verið afmáður sem slíkur og framvindan sett á ný í rétt samhengi. En menn afmá ekki Söguna með sjónhverfingum og samsærum, ekki til lengdar. Sagan er og verður til sem slík og Kennedybræðurnir voru eins og þeir voru, manna líklegastir á sínum tíma til að leiða Bandaríkin út úr myrkviðum auðhringavaldsins og peningaaðalsins inn í nýja frelsistíma lýðræðislegs stjórnvalds.

Hvað hefði gerst ef Róbert Kennedy hefði orðið forseti Bandaríkjanna árið 1968 eins og allt benti til að hann yrði ? Hefði Vietnamstríðinu ekki lokið talsvert fyrr, hefði ný stefna ekki verið mótuð fyrir Bandaríkin um heim allan, hefði viðhorf til Bandaríkjanna ekki gjörbreyst í Mið og Suður Ameríku, hefði traust og virðing ekki farið að vaxa á ný til þessa ríkis frumherja sjálfstæðisbaráttunnar, þeirra sem stóðu í eldlínu mannfrelsisins 1776, hefði þá ekki farið að bjarma af nýrri öld ?

Róbert Kennedy skilgreinir í mörgu skoðanir sínar í bók sinni Í leit að betri heimi. Þar er margt allrar athygli vert. Það var að öllum líkindum mikil ógæfa fyrir Bandaríkin og heiminn allan að hann skyldi ekki ná því að verða forseti og fá að taka við embætti Washingtons. Hann hafði ótvíræða hæfileika og burði til að verða mikilhæfur forseti !

Frá 1968 hefur enginn forseti Bandaríkjanna reynst afburða leiðtogi, hvorki fyrir Bandaríkin eða heiminn í heild. Enginn þeirra hefur trúverðuglega verið að leita að betri heimi eða gert eitthvað í því að gera þennan heim okkar betri en hann er. Það er dapurleg staðreynd. En hvað hafa þessir forsetar þá verið að gera ?

Ég get alveg svarað því fyrir mitt leyti. Það er nefnilega skoðun mín að þeir hafi allir verið meira og minna í því hlutverki að viðhalda og þjóna því valdi beint eða óbeint, sem varð Kennedybræðrunum að bana !

 

 

Um tungumál í örri þróun !

Hvernig skyldi íslenskukunnátta pólitískra forvígismanna vera yfir höfuð ? Skyldu þeir vera öðrum fremri í meðferð máls og texta, skyldu þeir sem vígfimir og orðslyngir kappræðumenn kunna að beita tungu sinni málfarslega rétt í viðtölum og á velli fjölmiðlanna ? Eða verður þeim fótaskortur á tungunni alveg eins og okkur hinum og kannski ekki síður ? Já, hvernig skyldu nú málin ganga varðandi þetta ?

Ætli býsna margt hafi ekki átt sér stað í þeim efnum og væri kannski tilvalið fyrir einhvern sem vantar verkefni, að safna saman mismælum af því tagi sem hér um ræðir í bók. Mörg mismæli pólitískra forvígismanna á þingi og víðar eru þess eðlis að þau mega hreint ekki falla í gleymsku. Það þarf einmitt að sjá til þess að perlur af slíku tagi gleymist ekki því kannski sýna þær okkur betur en flest annað – og ekki er vanþörf á á því - að íslenskir póltíkusar geta stundum verið mannlegir !

Og það verður að segjast eins og er, að þeir sem standa í eldlínunni í íslenskri stjórnmála-umræðu - sem yfirleitt er nú á frekar lágu plani, eru áreiðanlega ekki að standa sig neitt sérstaklega vel í því að fara þannig með okkar ástkæra, ylhýra mál að sómi sé að - og nú eru jafnvel heilir flokkar farnir að geta heitið eitthvað sem seint mun falla undir gott íslenskt mál !

Píratar til dæmis ! Hefði einhver trúað því fyrir 20 árum eða svo að menn ættu eftir að vera kjörnir til setu á þingi undir samheitinu píratar ?

Og ef við íslenskum þetta heiti, hvað þá, erum við þá með sjóræningja á þingi ?

Hið svokallaða stofnanamál, sem er fyrst og fremst kerfishönnuð mállýska langskólamenntaðs fólks mun nú seint verða talið gott innlegg í íslenskt mál. En þessu fólki þykir rík ástæða til að setja saman texta sem aðrir skilja ekki, svo það fái nú tækifæri til að útskýra herlegheitin og auglýsa þar með eigin hæfni.

En mál eru nú búin til og hafa orðið til í þveröfugum tilgangi, það er að segja, til þess að fólk skilji hvort annað í viðræðum, og skilji jafnframt hvað verið er að fjalla um í rituðum texta. Beinskeytt meining var þá fyrst og fremst metin mikils. En það er reyndar nokkuð langt síðan tungumálin urðu til sem slík og síðan hefur notkun þeirra farið með ýmsum hætti talsvert út af sporinu.

Eitt af því sem veldur því er hin mikla ástríða og tilhneiging einstaklinga sem telja sig öðrum fremri, til að tjá sig í ræðu og riti með þeim hætti að enginn skilji hvað er á dagskrá. Slík framsetning er í dag álitin af mörgum vera upphafin umræða sem geri kröfu til víðtækrar skilningsgetu áheyrenda !

Það er meira að segja þannig oft að slíkir snillingar verða oft að halda aðra ræðu til að skýra efni þeirrar fyrri og svo jafnvel koll af kolli ! Eftir því sem menn flytja óskiljanlegri ræður eru þeir svo álitnir meiri gáfnaljós – langt fyrir ofan aðra að visku og lærdómi. En því miður hefur oft sannast að slíkir fuglar hafa bara verið ómerkilegir bullukollar með nánast þá einu hæfni að hafa liðugan talanda ! Slík fyrirbæri eru ekki óalgeng á hinum pólitíska karpvelli eins og flestir vita og raunar hreinasta óværa þar bæði hér og erlendis !

En ekki meira um það í bili, en lítum hér til gamans á nokkur málfarsleg dæmi um það sem kalla mætti „frjálsa tjáningu :

Það skriplaði á skötu í talfærum og tungutaki þegar Ólafur Ragnar sagði forðum „Það er ekki nema nös upp í kött ! “

Og ekki síður þegar Steingrímur J. sagði í hádegisfréttum í útvarpi varðandi skoðanakannanir, að vinstri grænum væri að vaxa hryggur um fisk !

Og hvernig var það þegar Ögmundur Jónasson sagði „að hann kingdi þessu ekki ómeltu !“ Hvernig skyldi meltingarstarfsemi starfandi innanríkisráðherra á þeim tíma annars hafa gengið fyrir sig ?

Bjarni Ben sagði líka af miklum móði í þinginu í eitt skiptið þegar hann tók til máls : „Þá er kominn tími til að bretta upp hendur ! “

Það væri gaman að sjá hvernig hann fer að því !

Guðni Ágústsson sagði í eina tíð sem fleygt varð, „að konur væru ekki lengur fúsar til að standa á bak við eldavélina !“ Sennilega hefði hann nú getað orðað hugsun sína betur við þetta tækifæri, ef hann hefur þá verið að hugsa eitthvað, sem stórlega má efa miðað við útkomuna !

Málfar í fjölmiðlum er líka orðið mjög skondið í víðari skilningi og til dæmis um það sagði læknir einn nú fyrir skemmstu í hádegisfréttum á RÚV : „ þegar morgundagurinn lítur dagsins ljós !“

Það er greinilegt að íslenskan er að þróast mjög hratt – ekki síst á tungu gáfnaljósanna okkar, lærða fólksins í landinu !

 

 

Sérmerktir peningar !

Það er kunnara er frá þurfi að segja að víða er mikil auðlegð í garði á Íslandi. Stjórnkerfið íslenska hefur lengi þjónað afmörkuðu sérgæskuveldi og það hefur skapað tvær þjóðir í þessu landi og það sem aldrei fyrr !

Hvenær sem örlar á einhverju framtaki í gegnum stjórnkerfið, fara þau öfl af stað sem eru nasvísari á peningalykt öllum öðrum fremur. Og þau fylgja einu stefnumiði, hvernig getum við notað okkur þetta, hvernig getum við sölsað undir okkur ágóðann af öllu sem sagt er að eigi að gera í þágu lands og þjóðar ?

Og peningar verða einhvernveginn sérmerktir þessum öflum meira og minna og enda oftast hjá þeim. En þegar hinsvegar er hugað að líknarmálum og safnanir eru í gangi vegna slíkra hluta, er alltaf leitað til almennings. Þar eru engir sérmerktir peningar og alltaf virðist vera hægt að kría eitthvað út.

Reyndar á íslenskur almenningur enga peninga og hefur aldrei átt, en með hóflausri vinnu tekst mönnum nokkurnveginn að skríða yfirskuldsettir áfram í þessu þjóðfélagi frá ári til árs. Og það leiðir af sér að flestir eru orðnir heilsubilaðir fyrir tímann því vinnuálagið tekur sinn toll og velferð hefur hér aldrei verið fyrir hendi á manneskjulegum forsendum.

Það eru aðeins þeir sem búa við forréttindi hinna sérmerktu peninga sem njóta vellystinga í þessu landi. Og kerfið útdeilir kvótagullinu til sinna útvöldu og silfrið er upp á þrjátíu sem fyrr og skíturinn loðir þar við allt !

Og þar sem ríkið fer yfirleitt með fjármagn sitt í aðgerðir á sviði hinnar sérmerktu peningaeignar, verður að sækja til almennings um náðargjafir til líknarmála og allt sem fellur undir mannvæn viðhorf.

Íslenska hákarlamafían ber skiljanlega ekkert skynbragð á líknarmál og þekkir það aðeins að taka til sín en ekki að gefa frá sér !

Þegar sérstakar aðstæður krefjast þess að almenningur sé arðrændur umfram venju, er talað um þjóðarsátt. Þegar kjaraskerðing er ákvörðuð sem fyrst og fremst bitnar á almenningi og þeim lægst launuðu, er það kölluð þjóðarsátt. Og þessi samviskulausa þjóðarsáttar umræða hinna ríku skapast yfirleitt í framhaldi af því að þeir hafa sýnt svo mikla græðgi við að taka til sín að það er lítið sem ekkert eftir handa öðrum. Þegar slík staða kemur upp verður vandinn aðeins leystur að mati hinna ríku með þjóðarsátt, sem er sérstakt hugtak hjá íslenskri valdstétt þegar arðrán fer yfir öll mörk og verður ekki varið með öðrum hætti !

Fulltrúar fjármagnseigenda þekkja þjóðarsáttarleiðina mjög vel og þar er fremstur í flokki Gylfi Arnbjörnsson fjármagnsfulltrúi nr. 1. En niðurstaða þjóðarsáttar hefur alltaf verið bölvun fyrir almenning og leitt af sér ástand sem best verður lýst með tvíteknum upphafsstöfum áðurnefnds manns og er þannig alveg GA-GA !

Og nú þegar er löngu búið að selja ríkiseignir til byggingar hátækni-sjúkrahúss og ekkert hefur skilað sér í gegnum þá sölu, vegna þess að söluverðið var sérmerkt frá fyrsta degi, er farið að tala um að fjármagna dæmið í gegnum þjóðarsátt. Það þýðir að almenningur fær á sig einn skuldaklafann til viðbótar !

Stórkeisari einkaframtaksins, valdamesti maður Íslands til fleiri ára fyrir hrun, talaði fjálglega á sínum tíma fyrir hinu tækniprýdda sjúkrahúsi, en í raun var bara verið að koma Símanum í hendur þeirra sem áttu að fá hann !

Eitt sinn fyrir nokkrum árum var mikil landssöfnun í gangi til hjálpar nauðstöddum úti í heimi og þá voru birtar myndir í blöðunum af fólki sem var glaðbeitt og reiðubúið til starfa í þágu hins góða málefnis. Þar mátti sjá Vigdísi Finnbogadóttur, Halldór Ásgrímsson, Björgólf Guðmundsson og Dorrit Moussajev með söfnunarbauka, sum þeirra með reiðhjól á bak við sig, tilbúin að hjóla út og suður til að safna peningum og það meðal almennings !

Og þetta fólk var allt stórefnafólk ! Vigdís er nú enginn fátæklingur og Halldór vil ég nú helst ekki nefna, svo mikla skömm hef ég á honum, Björgólfur var þá í svimandi hæðum auðvaldsins, nýbúinn að selja bjórverksmiðju í Rússíá fyrir 41 milljarð og kaupa Landsbankann fyrir slikk, Dorrit er nú svo auðug að íslenska ríkið er bara aumingi við hliðina á henni !

Og þetta fólk, sem sumt veit ekki aura sinna tal, var sent til að herja á almenning svo hann gæfi nú eitthvað til góðra málefna ! Ég segi nú bara, miklu ræður andskotinn í gegnum svona vinnubrögð !

Hvernig stendur á því að nánast allt það fólk sem telur sig vera í forustu fyrir þessa þjóð virðist vera því marki brennt að vera sérgæðingar, yfirmáta eigingjarnir og gráðugir sérgæðingar ! Það er eins og það skipti engu máli í hugarheimi þessa liðs hvað verði um þjóðina, hag hennar, sjálfstæði, frelsi og lífskjör, – já, velferð þjóðarinnar - í það heila talað. Það eina sem þessu fólki virðist annt um er sjálfið og ferilskráin, að ganga fram í græðgisanda frjálshyggjunnar og hækka eigin kjör !

Af hverju getum við Íslendingar ekki eignast almennilegt fólk til forustu, fólk sem hefur getu og vilja til að leiða mál okkar til farsælla lykta ?

Er öfugsnúið söfnunarbaukalið sem sigað er á almenning til að kreista út pening, virkilega það eina sem við höfum til þeirra verkefna, fólk sem er innmúrað og innvígt í Fróðárhirð hákarlamafíunnar, gullhúðaðir fulltrúar hinna sérmerktu peninga, fólk sem hefur í raun ekkert hjarta fyrir þjóð sinni og velferð almennings í þessu landi, fólk sem sér ekkert nema eiginhagsmuni í öllum skilningi þess orðs ?

Hvenær rennur upp sú stund að þetta þjóðfélag okkar verði rekið á réttum forsendum, á grundvelli almannaheilla en ekki fyrir sérhagsmuni sérgæðinga sem lifa kerfisvörðu lífi í lokuðum forréttindaheimi hinna sérmerktu peninga ?

Eiga Íslendingar virkilega enga von um heilbrigt lýðræði og eðlilegt mannfrelsi - enga marktæka sýn til þjóðlegrar velferðar !

Svei mér þá ef sú er ekki staðan !

 

 

 

Er íslenski varnarmálaráðherrann á næsta leiti ?

Þegar ógnir steðja að þarf auðvitað að vera nóg af vopnum til varnar. Þetta veit lögreglan, sérsveitin, landhelgisgæslan og valdstéttin öll ! Og í Suður-Ameríku og víðar um heiminn hefur þetta verið vitað lengi og löngum verið séð til þess að hlutirnir væru í lagi þar hvað þetta varðar !

En þegar við hugleiðum þessi mál hérlendis, fer ekki hjá því að ein stór spurning vaknar. Hver er ógnin, hver er óvinurinn, hvern á að verja og gegn hverjum ?

Og svo mætti líka spyrja til hvers er lögreglan ? Á hún að verja almenning fyrir valdstéttinni eða valdstéttina fyrir almenningi ?

Á hún að vernda burgeisa fyrir reiði rændrar alþýðu eða verja hag fólksins í landinu þegar valdstéttin er að fara með hann til andskotans ?

Eða ganga hugmyndir blámanna og Valhallarvíkinga enn sem fyrr út á það að það verði að vopnavæða lögregluna í einhverri herbjarnarútfærslu gegn fólkinu í landinu ?

Þegar stór og mikill lögreglumaður, sem jafnframt er kunnur sem innvígður og innmúraður flokksmaður í stóra Þjóðarógæfuflokknum, skrifar dökkbláa ef ekki helbláa skýrslu um búsáhaldabyltinguna, eru þau öfl vissulega til sem vilja taka slíka skýrslu - af fyllstu alvöru - mjög til athugunar !

En hvernig átti skýrslan öðruvísi að vera en hún er frá þeim aðila sem tók hana saman ? Hún hlaut að vera í þeim anda sem hún er. Það segir sig sjálft !

Og í framhaldinu virðist tilgangurinn eiga að helga meðalið. Það virðist nefnilega kýrljóst að sumir telji þessa skýrslu vera afskaplega þarft innlegg í byssukaupa-málið mikla eða eigum við að segja byssugjafar-málið mikla ?

Stórmennska Íslendinga virðist vera slík gagnvart norrænni bræðraþjóð, að það eru gerðir samningar um kaup og svo er ekkert borgað. Og forstjóri Landhelgisgæslunnar segir að það sé siðvenja - og líklega aldeilis gott, ef ekki bara heiður fyrir Norðmenn, að fá að eiga viðskipti við okkur – jafnvel með þessu fyrirkomulagi !

Yfirlýsingar íslenskra forsvarsmanna um málið virðast stangast verulega á við fullyrðingar Norðmanna um sömu hluti og samkvæmt fréttum telur forstjóri Landhelgisgæslunnar að talsmaður norska hersins hafi mismælt sig – skriflega – varðandi það sem átti sér stað í þessari einkennilegu viðskiptafléttu !

Skyldu Norðmenn fá borgað frá Nató fyrir þessa óvenjulegu rausn við landhelgisgæsluna okkar og lögregluna ? Það skyldi þó aldrei vera að þannig sé reynt að koma vígbúnaði til þjóðar sem hefur verið svo fötluð að hún hefur aldrei getað komið sér upp her – eins og siðmenntaðar þjóðir !

Ríkisstjórn Íslands virðist ekkert hafa vitað um málið og þingið þaðan af síður, enda virðist litið svo á að það þurfi bara að hafa eftirlit með byssukaupum almennra þegna þjóðfélagsins, en lögregla og aðrar kerfisvarnarsveitir megi byrgja sig upp af vopnum án afskipta og engum komi það við !

Og það verður að segjast, að þegar skýrsla er gerð sem margir telja að búi bara yfir pantaðri niðurstöðu, getur ekki verið um merkilegt eða trúverðugt plagg að ræða. Auðvitað bar að vinna slíka skýrslu af óháðum aðila, í stað þess að sækja hana inn í ákveðnar herbúðir !

En svona vinnubrögð virðast ærið oft viðhöfð hérlendis. Það er verið að gera eitt og annað í kerfinu af bullandi vanhæfum einstaklingum, mönnum sem eru hagsmunalega, starfslega, embættislega og þar af leiðandi siðferðilega, óhæfir til að fjalla um mál með þeim hætti sem iðulega er gert. Og svo á að leggja út af slíkum niðurstöðum eins og einhverjum staðreyndum !

Af hverju er þetta svona hjá okkur ? Erum við einhverjir helvískir bavíanar sem geta aldrei gert neitt rétt ? Hvenær skyldi íslenskt kerfislið fara að þroskast svo að það nálgist eitthvað einhver viðmið sem helgast af heilbrigðri réttlætishugsun og siðferðilegum heiðursgildum ?

Íslenska þjóðin hefur sannarlega sýnt mikið langlundargeð með því að hafa bara brúkað búsáhöld gagnvart því spillingarvaldi sem olli hér hruni og stal og sveik og rændi um allt land með svívirðilegum hætti. En jafnvel búsáhöld geta sjálfsagt þótt hættuleg í augum valdhafa sem hafa umgengist þjóðarhagsmuni af meira samviskuleysi en hér hefur þekkst til þessa !

Kannski er því verið að vígbúast af þeim sökum og kannski er íslenskur varnarmálaráðherra á næsta leiti ?

Skyldi hann verða skipaður um leið og Sérstakur saksóknari verður lagður af ?