Skilaboðin frá bönkunum !

Eins og flestir vita orsakaðist efnahagshrunið 2008 ekki síst vegna ábyrgðarlausrar ofkeyrslu bankanna sem komnir voru á græðgisfullt gróðaspan og gættu ekki að sér. Gullþorstinn var orðinn slíkur að ekkert mannlegt komst lengur að. Kaup á verðbréfum og allskyns fjárfestingar voru hættar að hafa eðlilega tengingu við veruleikann og svo sprakk allt í loft upp og skaðaði íslenskt samfélag meira en nokkuð annað sem átt hefur sér stað af mannavöldum í gervallri sögu íslensku þjóðarinnar !

Eftir hrunið var samt fljótlega farið að tala um að byggja aftur upp traust, jafnvel raddir úr blóðlausu bankakerfinu komu fram og töluðu fjálglega um þörfina á því að skapa nýtt traust, sem átti líklega að koma í stað gamla traustsins sem hafði verið eyðilagt !

Og alveg eins og nýir bankar voru snarlega „græjaðir upp“ í stað gömlu skrímslanna, endurskírðir og endurfjármagnaðir af skattpeningi almennings, átti að endurskapa nýtt traust á sama veg. En traust er fyrirbæri í mannlegum samskiptum sem vex hægt og aðeins fyrir reynslu sem skapar öryggi. Það er ekki eitthvað sem hægt er að kalla fram með því að setja upp einhverjar gyllingar eða Potemkin-tjöld þó sumir haldi það bersýnilega !

Og nú er árið 2015 komið og hvernig skyldi hafa gengið með að byggja upp traust og tiltrú á bankakerfinu meðal fólksins í landinu eftir hrunið þarna um árið ? Það hefur gengið vægast sagt illa. Bankarnir hafa greinilega lítið lært af reynslunni og fara sýnilega enn sem fyrr hamförum í því að reyta endalaust af fólki peninga með allskonar þjónustugjöldum sem eru að ríða öllu á slig.

Og skilaboðin frá þessum andfélagslega sinnuðu bönkum til okkar með þessari botnlausu græðgi, sem er auðvitað ættuð frá hugarfarslegu myrkravíti Mammonsáranna fyrir hrun, eru skýr á allan hátt, þau segja einfaldlega – TREYSTIÐ OKKUR EKKI !

Með hverju nýju græðgisgjaldi segja bankarnir við okkur fólkið í landinu – TREYSTIÐ OKKUR EKKI – því það er ekki verið að byggja neitt upp í gegnum samskiptin, heldur þvert á móti. Það er verið að rífa niður allar forsendur fyrir endurnýjað traust. Bankakerfið er enn á ný farið að hegða sér sem ríki í ríkinu !

Þeim fjölgar því hratt sem líta á bankana sem illvíg arðránstæki sem kunna sér ekkert hóf í ágangi á almannahag. Menn sjá ekki bankana fyrir sér sem þjónustutæki til að liðka fyrir alls konar samfélagslegum ávinningi með heilbrigðu viðskiptaferli, heldur öllu fremur sem neikvæð fjármagnsöfl sem níðast í auknum mæli á afkomu hins almenna borgara !

Og varðandi það, er auðvitað ekki við almennt starfsfólk bankanna að sakast, það er yfirstjórnin sem er meinsemdin, það er hrokinn og drottnunargirnin, græðgin og þjóðleysueðlið sem situr í öndveginu og heimtar stöðugt meira fyrir eigin hít !

Sú framkoma ber með sér slæma framvindu fyrir land og þjóð og hún er sköpuð af bankavaldinu í gegnum ómanneskjulega græðgi þess í síaukinn hagnað. Maður gæti haldið að það væru menn á launum í bönkunum alla daga við það eitt að finna upp ný þjónustugjöld. Og það er náttúrulega tómt mál að tala um traust þegar þannig er að málum staðið !

Bankakerfið frá 2008 virðist vera farið að ganga aftur í ljósum logum í íslensku samfélagi og það er ill sending úr neðra og þyrfti sem fyrst að kveða hana niður á sínar dýpstu heimaslóðir !

Þekktur maður í íslensku athafnalífi sem nú er löngu látinn, hafði það sem einkunnarorð í sinni viðskiptasögu, að það væri enginn bisniss nema báðir aðilar væru ánægðir. Hann sagði líka eitt sinn aðspurður, að velgengni hans byggðist á því að hann hefði betri viðskiptavini en aðrir. Þar ríkti áskapað traust milli aðila !

Bankarnir hafa sýnilega engin einkunnarorð í líkingu við þetta. Þeir sem verða að skipta við þá gera það sannarlega ekki vegna ánægjunnar. Hún er lítil sem engin og þegar sokkin á kaf í yfirþyrmandi þjónustugjaldaþykknið. Bankarnir laða ekki góða viðskiptavini að sér með sínum kröfukrumlum.

Þeir viðskiptavinir sem telja að þeir geti treyst bönkunum eru færri en fáir og þeim mun áfram fækka að öllu óbreyttu. Bankar sem byggja þjónustu sína á græðgi en fyrirlíta raunverulegt traust, munu aldrei reynast vel í samfélagi manna. Þeir munu fá sitt dánarvottorð fyrr en síðar. Þar mun standa – viðkomandi dó af innanskömm !

En þrátt fyrir allt svínaríið, ala margir vonir um að skilaboðin geti breyst og það geti skapast forsendur fyrir annað en græðgi innan bankakerfisins. Það er beinlínis þjóðhagsleg nauðsyn að þar verði breyting á. Og vegna þess að traust vex hægt, þarf að byrja að hlynna að því sem fyrst og nú sem nýgræðingi. En ný sáning í þeim efnum er ekki hafin enn og þegar hafa nokkur dýrmæt ár farið í súginn !

Enn sem komið er virðist íslenska bankakerfið gera flest öfugt og það vísvitandi varðandi uppbyggingu trausts miðað við það sem það ætti að gera, og skilaboðin frá því til okkar, fólksins í landinu, eru hreint ekki trúverðug. Viðskiptabisnessinn er slæmur og þar eru enn engar forsendur fyrir ánægjuleg samskipti beggja aðila !

Reyndar fæ ég ekki betur séð en öll saga íslenskra banka frá upphafi sé hrópandi vitni um efnahagslegan ræfildóm og rótopið getuleysi. Sennilega væri ástandið miklu betra hérlendis ef við hefðum látið einhverja danska fagmenn stjórna þessum málum fyrir okkur með ábyrgum og manneskjulegum hætti !

Þeir hinir sömu hefðu svo í fyllingu tímans getað fengið orður frá forsetanum fyrir vel unnin störf á þessum vettvangi, enda þá líklega átt þær öllu betur skilið en sumir aðrir !