Vanþekking á Biblíunni !

Eitt af því sem merkir tíðarandann í dag mjög mikið er að menn leita langt yfir skammt að lífsblessun. Allar lausnir og leiðir að því marki virðast taldar ákjósanlegri og ásættanlegri í einhverjum farvegi utan kristindómsins og þó að menn sem hugsa þannig hafi kannski ekkert sérstakt á móti Jesú Kristi, segja þeir gjarnan ef hann berst í tal, „Ja, var hann til í raun og veru ?“

En þegar kemur til dæmis að Buddha er ekki talað með þeim hætti og er þó talið að Buddha hafi verið uppi um 500 árum fyrir Krist og það á talsvert fjarlægari slóðum. En það virðist ekki kalla fram neinar efasemdir um að hann hafi verið til.

Í framhaldsskólum á Íslandi hefur verið kafað mikið til margra ára í þúsaldargömul kvæði frá Ásatrúartímanum og nemendur verið látnir læra um Hávamál, Völuspá, Lokasennu og annað hliðstætt efni í belg og biðu og einhver gæti nú sagt, „til hvers eigum við að vera að læra þetta og það nú á tímum ?“

En ef einhver kristindómsfræðsla er viðhöfð í íslenskum skólum, ætla sumir vitlausir að verða og tala um innrætingu og uppáþrengjandi hugmyndafræði í trúarefnum. Það virðist eiginlega flest talið spennandi og áhugavert og það jafnvel í trúarefnum nema kristindómurinn og það er lýsingin á Vesturlöndum í dag.

Allra handa og allra tegunda yogakennsla er stunduð út um allt og enginn talar um að þar sé eitthvað á ferðinni sem varast þurfi, innhverf íhugun, heilun, reiki og allskyns tilboð eru í gangi á hinum andlega markaði og allt er það talið eðlilegur hluti af frelsisvali hvers og eins. En kristindómurinn virðist vera skilgreindur af mörgum sem hluti af ófrelsi sem ætti bara helst að víkja. Ég spyr: „Hvers á kristindómurinn að gjalda ?“ Af hverju vilja margir Íslendingar í dag verða Ásatrúarmenn, Buddhistar, Islamistar og eiginlega allt nema góðir og gegnir kristnir menn í kristnu landi ?

Hvað felst í þeim viðhorfum sem þar ráða, hver er orsakavaldur slíkrar breytni ? Vilja menn taka upp mannfórnir Ásatrúar að nýju, vilja menn austræna íhugun frekar en það sem leiddi Vesturlönd hærra til vegs í heiminum en nokkuð annað, vilja menn fallast á trúargildi heilags stríðs eða hvað er í gangi ?

Af hverju er þessi andúð og í sumum tilfellum heift til staðar út í kristindóminn og það jafnvel hjá mönnum sem aldrei hafa lesið Biblíuna eða kynnt sér á einn eða annan hátt út á hvað kristin gildi ganga ? Skyldi það geta verið að það sé eitthvert afl á bak við ráðandi tíðaranda sem fyrst og fremst er í stríði við það sem kristindómurinn er og það sem hann stendur fyrir ?

Maður spyr sig, hvað er verið að kenna og hvað er ekki verið að kenna ? Hvað er verið að leggja uppvaxandi kynslóð til sem hún á að hafa sem veganesti út í lífið ?

Einu sinni las ég litla sögu sem mér finnst enn í dag varpa skýru ljósi á afstöðu manna sem hafa margt út á Biblíuna að setja án þess þó að vita um hvað þeir eru að tala eða hafa fyrir að kynna sér málið eins og ærlegir menn myndu gera. Sagan var og er svohljóðandi:

Biskup einn í Ameríku Hare að nafni upplifði eitt sinn hvað maður nokkur í Philadelphiu fann Biblíunni til foráttu. „ Kæri biskup, sagði maðurinn, ég vil ekki þrjóskast við að trúa sögunni um örkina hans Nóa. Ég vil jafnvel kannast við að örkin gæti hafa verið eins stór og sagt er, ég vil ekki finna að hinni einkennilegu lögun hennar eða að hinni háu tölu dýra sem hún hafði inni að halda. En, þegar ég, kæri biskup, er beðinn að trúa því, að Ísraels börn hafi borið þessa þunglamalegu örk með sér í fjörutíu ár í eyðimörkinni, ja, - þá verð ég að kannast við að mér sé algerlega ómögulegt að trúa því !“

Þessi maður hafði ekki meiri þekkingu á Ritningunni en svo, að hann gerði ekki greinarmun á örkinni hans Nóa og sáttmálsörkinni í tjaldbúðinni sem Móse reisti í eyðimörkinni, og sem Ísraels börn fluttu með sér á ferðum sínum.

Ég held að sumir sem gagnrýna Biblíuna séu á svipuðum skilnings-slóðum varðandi efni hennar og þessi maður. Fúsleiki viljans til að rangtúlka leiðir þá afvega !

Þeir sem lesa Biblíuna daglega, trúa orðum hennar best og finna gleggst þá leiðsögn sem þar er að finna. Þeir sem líta sjaldan eða aldrei í Biblíuna, svo að hún hefur lítil sem engin áhrif á siðferðileg viðmið þeirra, trúa henni síst !

Það er aumur vitnisburður um manndómsgildi þegar menn fella dóma og það harða um eitthvað sem þeir hafa ekki haft rænu eða vilja á að kynna sér. Hver vildi hafa slíka dómara yfir sér til að dæma um sín eigin mál ?

Vanþekking er helsta orsök þess að margur maðurinn trúir ekki Ritningunni !

Hinn kunni bandaríski prédikari Dwight L. Moody (1837-1899) ritaði á saurblað Biblíu sinnar : „ Annaðhvort mun syndin fæla þig frá þessari bók eða bók þessi mun fæla þig frá syndinni !“

Skyldi það ekki vera raunin með býsna marga ?

Og gæti ekki verið að í afstöðunni til Biblíunnar hugnist mörgum það best að stinga höfðinu í sandinn eins og strúturinn og neita þannig að sjá nokkuð sem varast ber ?

Gæti ekki verið að boðskapur Biblíunnar varðandi mannlega breytni fari illa í marga á yfirstandandi frjálsræðistímum sem vilja hvorki heyra minnst á synd, dóm eða dauða ?

Hver réttvís maður ætti að geta viðurkennt að bók eins og Biblían, leiðarljós kynslóða manna um margra alda skeið, hljóti að eiga sanngirniskröfu til þess að verða lesin og rannsökuð áður en dæmt er um innihald hennar og andlegt gildi !

En kannski er ekki mikið um réttvísa menn í nútíðartilveru manna og ef svo er sem mig uggir, þarf engan að undra þó tíðarandinn sé eins og hann er og andúð til staðar á boðskap og kenningum þess Meistara sem gekk um hér á jörðu fyrir 2000 árum og bar sannleikanum vitni – himni og jörð til sóma !