,,Lífskjarasamningar ?” Öllu má nú nafn gefa !

 

Það hlýtur að liggja í hlutarins eðli, að allir kjarasamningar snúist um lífskjör og af hálfu forustu launþegasamtakanna einhverja viðleitni til bættra mála í þeim efnum. Það er því nokkuð undarlegt að síðustu samningar skulu sérstaklega hafa vera útnefndir Lífskjarasamningar og það með stórum staf !

 

Ekki er þetta síst skrítið vegna þess að svo virðist einna helst sem snúið hafi verið upp á handleggi launþegaforustunnar í samningaferlinu undir lokin. Það var eins og einhverjir nauðasamningar hefðu verið gerðir, í skugga WOW gjaldþrotsins, loðnubrestsins og annarra áfalla í þjóðar-búskapnum. Eitthvað gerðist þar sem ekki hefur verið skýrt !

 

Ekki er heldur ólíklegt að umrædd nafngift á samningunum sé komin frá einhverjum fjölmiðlum sem hafi viljað fá skrautlega fréttafyrirsögn af framgangi mála, en sérstakt gildi betri lífskjara hafa þessir samningar ekki fært með sér sem neinu nemur og er það vissulega vonbrigðaefni !

 

Ekki virtist heldur almennur fréttaflutningur af samningamálunum hafa verið sómasamlega settur fram, því það var eins og viðkomandi verkalýðs-forkólfar væru settir í hálfgerðan skammakrók í ýmsum viðtölum. Það lá við að þeim væri stöðugt álasað fyrir að vera að skemma íslenska ,,kærleiks-samfélagið” og skaða þjóðarhag með þessu kjaramálabrölti sínu. Þannig virtist tónninn oft vera í þessum viðtölum !

 

Það var allt öðruvísi viðmót hjá fréttamönnum við talsmann atvinnurekenda, enda er sá maður með engilhreina ásjónu og talaði alltaf hástemmt fyrir heildarhag þjóðarinnar. Það hefði enginn getað ímyndað sér af málflutningi hans að þar væri til viðtals fulltrúi einhverra sérhagsmuna. Svo innilega tjáði hann yfirleitt samúð sína með lágtekjufólki og virtist alfarið viðurkenna þörfina á því að bæta hlut þess !

 

En ef allir voru sammála um það nauðsynjamál, við hvern var þá verið að berjast til að koma því fram ? Og hvernig stendur þá líka á því að hér eru í ýmsum tilfellum greidd skammarlega lág laun ?

Einhverjir gætu hugsanlega svarað þeirri spurningu og farið þar nokkuð nærri því rétta, en varla þó talsmaður atvinnurekenda, þó hann virðist jafnan vilja koma fram í viðtölum sem einlægur ábyrgðarfulltrúi allra !

 

Íslensk verkalýðshreyfing hefur löngum liðið fyrir það, að innan hennar hafa alltaf verið til staðar einskonar fimmtu herdeildar klíkur, sem þjónað hafa þar með allt öðrum hætti en eðlilegt er. Markmið hafa sjaldnast verið mótuð af fullum heilindum allra sem hafa að málum komið og oftar en ekki hafa orðið ofan á málamiðlanir sem spillt hafa réttum gengismálum innan hreyfingarinnar og aukið margskonar óvinafagnað !

 

Ef fram koma verkalýðsforingjar sem virðast hafa fullan hug á því að standa sig vel og vilja vera trúir skyldum sínum á réttan hátt, vill býsna oft fara svo að þeim verði fljótlega steypt af öflum innan og utan hreyfingarinnar sem starfa saman. Slíkt samstarf snýst yfirleitt ekki um annað en sérgæsku þeirra sem að því koma og sáir því aðeins – eins og menn ættu að vera farnir að þekkja - fyrir síauknu svikaferli og spillingu !

 

Lífskjör almennra launþega búa alltaf við sína fjendur, því hugsun þrælahaldara er jafnan full af blóðsugufíkn. Slíkir aðilar reyna alltaf – með einum eða öðrum hætti - að koma sér upp þrælum – láglaunafólki, til þess að geta hirt ávinninginn af öllu erfiði þess. Þar sést mannseðlið - enn sem fyrr - oftast í sinni svörtustu mynd !