Hver á sinn tíma sem hverfur fljótt !

 

Tíminn líður hratt og þeir sem hafa varið ævidögum sínum í að vasast í pólitík, eru eins og allir aðrir, óviðbúnir hans hraðflugi. Þeir telja sig því alltaf eiga ýmsu ólokið, en allt í einu er samt komið að því að ætlast er til að þeir yfirgefi sviðið. Aðrir sem hafa lengi beðið þurfa að komast að !

 

Og sumir sætta sig við orðinn hlut. Víkja úr sæti og setjast á friðarstól og reyna að sveipa þar um sig virðingarblæ miklum, einkum ef ferillinn sem að baki er leyfir það. Það er eiginlega það eina sem þeir geta gert úr því sem komið er !

 

En aðrir sætta sig ekki við orðinn hlut. Þeir vilja halda áfram að vera þungavigtarmenn í pólitík og nota hvert tækifæri til að minna á ómissandi reynslu sína og afburða skilning sinn á málum eftir frægan feril !

 

En þeir ná bara ekki að fá sömu viðbrögð og undirtektir eins og í gamla daga – og þeim gremst það. Í lýðfrjálsu landi hafa allir málfrelsi og geta tjáð sig að vild, svo framarlega sem þeir eru ekki að naga æruna af öðrum, en enginn á kröfu á að það eigi og verði að hlusta á hann. Það er bara þannig og allir verða að una því !

 

Gamlir orðuriddarar úr refskák stjórnmálanna virðast hinsvegar eiga ákaflega erfitt með að skilja og meðtaka það sem staðreynd að vægi þeirra í baráttumálum líðandi stundar sé ekki lengur það sem það var. Þeir verða fúllyndir og leiðir yfir dvínandi áhrifum sínum og hugsa líklega með sér ,, heimur versnandi fer “ !

 

Og til að berjast gegn þessari meintu ,,afturför” og reyna að forðast það að gleymast alveg, reyna þeir á allan hátt að klóra í bakkann. Þeir eiga það jafnvel til í örvæntingu sinni að taka alveg nýja afstöðu til mála og reyna að vekja athygli annarra með slíku móti !

 

En þeim til mikilla vonbrigða og megnrar armæðu, hefur slíkt framferði yfirleitt alveg öfuga verkun. Þeir grafa þá bara undan sjálfum sér og þeim ferli sem þeir eyddu ævinni í að byggja upp og til hvers var þá barist !

 

Við sjáum mörg dæmi af þessu tagi, dæmi um stjórnmálamenn sem skilja ekki að tími þeirra kom og er löngu farinn. Menn sem reyna að hanga inni á sviðinu þó þeir eigi þar ekki lengur heima og enginn vilji hafa þá lengur þar. Og jafnvel þótt núverandi sviðsfólk kunni að vera lakara að gildi en þeir sem þar stóðu áður, breytir það engu um breyttar aðstæður í tíma og rúmi. Menn koma og fara og framvindan hlífir engum !

 

En sárt er það sjálfsagt fyrir menn sem talið hafa sig risaeðlur síns samtíma að þurfa að tóra í öðrum og breyttum tíma þar sem þeir finna sig bara vera mini-útgáfu af því sem þeir voru. Best er fyrir alla slíka að lækka seglin í tíma og lifa með því sem í boði er, jafnvel þótt það þyki lítið og smátt !

 

Stjórnmálalegur uppvakningur verður seint ferli sínum til framdráttar !