Um nýjar landvinninga-aðferðir !

 

 

Í gamla daga fólust landvinningar sem vitað er, að mestu í herferðum og styrjöldum. Þá komst einhver kóngsinn í útþenslugír og vildi stækka sitt umráðasvæði og olli svo oftast með yfirgangi sínum dauða tugþúsunda eigin þegna og annarra. Helstu böðlarnir af því tagi hafa gjarnan fengið auknefnið ,,hinn mikli” í Sögunni, einkum þó ef þeir heyrðu Evrópu til !

 

Við þekkjum nöfn eins og Karl mikli, Pétur mikli og Friðrik mikli, Napóleon mikli eða stóri o.s.frv. En þessir menn voru allir fyrst og fremst miklir ógnvaldar í blóðsúthellingum og manndrápum, enda sagt að Friðrik Prússakóngur hafi sagt að fátt óttaðist hann meira en það að hermenn hans færu að hugsa. Skiljanlega vilja slíkir bölvaldar mannkynsins ætíð síst af öllu að fólk fari að hugsa !

 

Fyrrnefndir óþokkar vildu bara hafa heilu herfylkin af hlýðnum dátum sem áttu að hlaupa út í dauðann í hvert skipti sem þeir skipuðu svo fyrir. Og hvað skyldu nú margar milljónir hafa týnt lífinu fyrir slík hlaup að kröfu kónga og keisara ? Bretar - sem alltaf hafa verið hugsunarskertir konungsþrælar, fundu á sínum tíma upp áróðursfrasann ,,For King and country !“ Og undir slíkum og þvílíkum hvatningarorðum hlupu menn út í landvinningastríð um alla veröld í eina tíð og létu drepa sig í hrönnum fyrir annarra hagnað !

 

En nú á tímum þarf hinsvegar ekki kónga eða keisara eða hliðstæð kvikindi til að standa fyrir landvinningum. Aðferðin nú til dags er að leggja undir sig annarra lönd með heilu þjóðflutningunum. Þar er þá um að ræða ígildi margra fimmtu herdeilda af yfirlýstu flóttafólki á faraldsfæti sem segist hvergi eiga skjól og spyr svo : ,,Má ég ekki bara eiga heima hjá þér ?”

 

Og það sem í þessari aðferð felst, er nú að gerast í stórum hluta Evrópu, einkum vesturhlutanum, þar sem náðst hefur einna mest velferð. Það er nefnilega drýgst upp úr því að hafa að fara þangað. ,,Breed them out” er kjörorð þeirrar nútíma-valdasóknar sem gangsett hefur verið, og með henni streyma inn í viðkomandi þjóðfélög tugþúsundir innflytjenda sem vilja ekkert frekar en að sölsa undir sig áunna velferð þeirra sem þar búa !

 

Þannig eru landvinningar nútímans ! Þriggja til fjögurra manna evrópsk fjölskylda vegur lítið til lengdar á móti tíu til tólf manna fjölskyldu sem kemur að utan og heimtar pláss. Rómverjar glímdu við sama aðstreymisvanda á sínum tíma, en munurinn var sá, að Kimbrar og Tevtónar og aðrir sem voru á flakki þá og vildu leggja undir sig hið þróaða Rómaveldi, kunnu ekki nógu vel til verka !

 

Þeir ösnuðust til að koma inn á sviðið sem opinberir innrásarmenn, en það áttu þeir auðvitað ekki að gera. Tilgangurinn var allt of augljós með slíku framferði. Rómverjar áttuðu sig fyrir vikið snarlega á aðsteðjandi hættu og innrásarmennirnir voru sigraðir en það kostaði sannarlega sitt. Margra ára styrjaldir og miklar fórnir. En sú aðferð sem Kimbrar og Tevtónar notuðu þykir orðin nokkuð úrelt í dag, enda hefur mörgum orðið hált á henni. Aðrar miklu þægilegri leiðir eru nú í boði !

 

Í dag eru innrásarmennirnir því grímuklæddir, leynast undir slæðum og ýmsum villubúningi. Þeir segjast vera flóttamenn héðan og þaðan og allir hafi verið vondir við þá. ,, Ætlið þið að vera það líka ?” er svo spurt með miklum sársauka í svip og orðum. Og auðvitað bráðnar þá hjartað í vestur-evrópskum yfirvöldum og faðmurinn er breiddur út á móti hverjum sem er – umhugsunarlaust. Og auðvitað fylgja íslensk yfirvöld þar með – í vitleysunni – sem oftar !

 

En því miður þarf plássið sífellt að vera meira, því fyrst kemur einn og fær að vera, svo þarf hann að fá fjölskylduna til sín og hún telur oftast 10-15 manns. ,,Ha,” segir gestgjafinn, ,, eruð þið svona mörg !” En þar sem það má ekki sundra fjölskyldum, er allur hópurinn settur inn í stofuna !

 

Og hvernig fer svo ? Engin hollustumæling er gerleg og nýir borgarar líklega oftast með hana á öðrum stað en látið er í veðri vaka. Eftir einhvern ákveðinn tíma veit svo enginn lengur hvað það er að vera íslenskur, ef svo ólíklega færi að spurt væri um það. Þá væri líkast til enginn eftir í ,,Litlu Ameríku” sem fengist til að gangast undir það heiti. Flestir væru þá sennilega orðnir eitthvað allt annað og í slíkra augum myndi það nánast vera síðasta sort að segjast vera íslenskur !

,,Íslenskur, hver fjandinn er það eiginlega ?” - gæti því svarið orðið á hrárri ensku : ,,Ég er frá Timbuktu !”