Drang nach Osten - í spor Austurríkismannsins !

 

 

 

Þegar Þjóðverjar fóru að átta sig á því í heimsstyrjöldinni síðari, sem þeir hrundu af stað, að innrásin í Sovétríkin yrði ekki neitt leifturstríð og sigur væri þar hreint ekki á næstu grösum, heldur benti allt á langvinnt og jafnvel tvísýnt stríð, fóru vonir þeirra um sigur að láta á sjá !

 

Sumir hershöfðingjar þeirra sögðu síðar, að svo snemma sem í desember 1941 hefði þeim verið orðið ljóst að menn hefðu ætlað sér að gleypa allt of stóran bita. Mikið var farið að tala um innrás Napóleons í Rússland 1812 og allskonar hrakspár og hræðsluáróður fór að gera vart við sig !

 

Svo rammt kvað að þessu, að það var nánast bannað í þýska hernum að ræða um hrakfarir Napóleons og hvernig hans mikli innrásarher varð að engu. Napóleon tók Moskvu, en komst þá að því að það breytti engu að áliti Rússa. Þeir kveiktu meira að segja sjálfir í þessari höfuðborg sinni !

 

Franska innrásarliðið varð að berjast þar við slökkvistörfin, bjarga Kreml. Franskir hermenn hugsuðu þá með sér : ,, Hefðum við kveikt í París, höfuðborg okkar, hverskonar fólk er þetta eiginlega ?“ Og sagan í seinni heimsstyrjöldinni fór ekki betur. Hitlersherinn náði engu af sínum helstu markmiðum. Norðurherinn náði ekki Leningrad. Miðherinn náði ekki Moskvu og suðurherinn náði ekki olíulindunum við Bakú !

 

Hálfu ári eftir innrásina voru Þjóðverjar orðnir tæpir með frumkvæðið og til að reyna að halda því æddu þeir áfram og lengdu sífellt birgðaleiðir sínar. Haustið 1942 byrjaði hin 5 mánaða langa orusta við Stalingrad sem endaði með uppgjöf þýsku herjanna þar í lok janúar 1943 eftir geysilegt mannfall beggja. Eftir það voru Sovétmenn í óstöðvandi sókn til stríðsloka, sókn sem stöðvaðist ekki fyrr en í rústum Berlínar !

 

Rússar hafa alla tíð verið nokkurskonar sjálfskipuð martröð Vestur-Evrópu, og þá ekki síst nágrannaríkjanna - og ekki bara á Sovéttímanum. Þessi risi í austrinu hefur alltaf þótt, að vestrænu mati, óútreiknanlegur og til alls vís !

 

Rússahatrið er svipað og Gyðingahatrið. Það nær völdum í sál þeirra sem sýkjast af því. Eins og sumir vildu drepa alla Gyðinga vilja sumir drepa alla Rússa !

 

Bretar hafa t.d. þjáðst af Rússahræðslu síðustu 250 árin að minnsta kosti og eftir að kommúnisminn komst á í Rússlandi urðu Bandaríkjamenn í svipaðri stöðu. Kommúnisminn fór að ríða húsum hjá þeim og helstu peninga-púkarnir hættu að geta sofið af ótta við rauðliðana. Allt lýðræði lands og þjóðar fór til andskotans í þeirri gerningahríð !

 

Nú glíma kapítalistarnir í Washington og Brussel við kapítalistana í Moskvu og líklegt er að fjandinn hitti þar ömmu sína. Þar er enginn öðrum betri og kannski endar það með því að átökin breiðast út og enginn leið verður til baka !

 

Veröldin á það kannski bara skilið og kannski er það sem ritað er um í 3. kafla, annars bréfs Péturs postula, að koma yfir okkur ! Hver veit hvað getur orðið, þegar leikföng hershöfðingjanna eru orðin jafn hættuleg fyrir heiminn allan og þau eru orðin í dag !

 

„Illt er að æra óstöðugan“ segir máltækið og er ekki óstöðugleiki í Washington, Brussel og Moskvu ? Hvað gerist í náinni framtíð ? Kemst Trump aftur til valda, verður þýskt alræði endanlega niðurstaðan í Brussel, verður eftirmaður Putins ef til vill kapítalískur Stalín ? Ógæfumerkin eru mörg og horfurnar ekki sérlega traust-vekjandi fyrir framtíð barnanna okkar !

 

Ein helsta grundvallarregla Otto von Bismarcks í pólitík var alla tíð að halda frið við Rússland. Járnkanslarinn vissi hvað hann söng í því sem mörgu öðru. Rússar réðu úrslitum í 7 ára stríðinu með því að bjarga Friðriki Prússakonungi frá ósigri og niðurlægingu og þannig mætti lengi nefna eitt og annað. En vestræn sagnfræði ann Rússum hinsvegar aldrei sannmælis !

 

Napóleon drap sig á innrásinni í Rússland og það gerði Hitler líka. Eins sprengdi Karl XII Svíakonungur sig þar. Það segir sig sjálft að það mun alltaf hafa þurft nokkurn herafla til að leggja undir sig land sem lengstum hefur verið um tuttugu milljónir ferkílómetra að stærð enda hefur engum tekist það. Rússland er enn sem fyrr of stór biti – sama hver í hlut á !

 

Trúlegt er líka að 150 milljónir Rússa muni verja land sitt af fullri hörku gegn allri ásælni nú sem löngum fyrr. Hin dulbúna orkusókn Evrópusambandsins til austurs, í gegnum Úkraínu, mun því engu góðu skila og allra síst ef til stórstyrjaldar kemur !

 

Vestur Evrópuríkin og Evrópusambandið eru illa aðþrengd af orkuskorti. Hvaðan eiga þau að verða sér úti um lífsnauðsynlega orku ? Þau reyna nú þegar að verða sér úti um hana með allskyns bolabrögðum bak við tjöldin. Kannski helst með aðstoð fimmtu herdeildar svikara í orkuríkum löndum ? Skyldi Úkraína vera þar efst á blaði eða kannski Ísland ?