Munkurinn og Mammons-kirkjuvaldið

 

Það var til að bæta heildarhag

og hefja upp betri myndir,

að munkur einn reis með röskum brag

og reyndi að færa kirkju í lag

sem sokkin var djúpt í syndir.

En páfinn hann Leó varð ljótur á svip

og leit á sinn prestaskara.

Hann talaði um þýskan gallagrip

með götóttan málstað sem læki eins og hrip,

hann væri ekki verður svara !

En munkurinn áfram mælskur var

og mál hans til fólksins náði.

Hann yfir þá höfuð og herðar bar

sem helst voru kirkjuvaldinu þar

til varnar, en varla að ráði.

Því margir fundu í sinni sál

að síst yrði vegur dáða,

ef sannleikann ætti að bera á bál

og brenna þar Orðsins sigurmál

svo Róm mætti áfram ráða.

En kardínálar með köldum hug,

í klæðunum sínum rauðu,

vísuðu öllu sem villu á bug

sem væri líklegt að taka flug

gegn ástandi andlega dauðu.

Að halda öllu í heljarklóm

í hugsanalífi manna,

sem vildi ekki leggja rækt við Róm

var reynt - og allt fékk það harðan dóm

sem leitaði ljóssins sanna.

Og kaþólska hirðin kreddufull

hún kaus á siðbót að loka.

Í Mammons anda hún æpti á gull

og upp sig trekkti við páfans bull

í svartasta sálarhroka.

Og Róm sem mataði margan hlunk

í makræði á veldispalli,

röflaði um þennan þýska munk

sem þyrfti að stöðva með allt sitt krunk

mót aflátssölu og svalli.

Að svipta kirkjuna gulli og glans

og gera hana veika og snauða,

var sögð vera í öllu ætlun hans

því ætti dómur svo válegs manns

að birta honum bálið rauða.

Það vildi hann brenna, það leiða lið,

svo ljótt var þar hugarfarið.

Sem Húss átti hann ekki að hljóta grið,

en heldur var breytt um stöðu og svið

og líf hans af vinum varið.

Því Siðbótin steyptist fram sem flóð

og fengin var þar sú gáfa,

að skilja betur þau gildin góð

sem glæddu hjá fólki andans sjóð

gegn ráðsmennsku Rómarpáfa !

Þá hófst sú álfunnar frelsisför

sem færði í hendur þjóða,

þann andlega þrótt við aukin kjör,

sem opnaði leiðir á hærri skör

og vaxtaði viðreisn góða !