Um pólitískt umkomuleysi og tjónaskrár !

 

 

Þegar fyrri heimsstyrjöldin hófst fyrir rúmri öld, reyndi Lenín að skapa samstöðu meðal alþjóðahreyfingar sósíalista gegn stríðinu en kratar sviku þá sem oftar og jafnvel fleiri. Hinn ágæti mannvinur Jean Jaurés talaði gegn stríðinu í Frakklandi og var myrtur af óðum stríðsæsingamanni í kjölfarið !

 

Allt fór í öfgakenndan samkór með yfir-stéttarráðamönnunum og auðvalds-öflunum. Þýskaland vildi alveg nýtt skiptahlutfall í nýlendu-málunum og taldi sig afskipt, en Bretar og Frakkar vildu halda sínum stóru bitum og ekki missa neitt af sínu herfangi !

 

Barátta Leníns og félaga hans fyrir því að verkamenn og bændur, lágstéttir ríkjandi skipulags, ættu ekki að styðja þetta stríð, hvarf í áróðurs-froðu nánast allra fjölmiðla á þeim tíma og stríðsæsingar réðu sviði mála um alla Evrópu. Dómgreind komst hvergi að !

 

Það var ekki hlustað á þá staðreynd, að það væri að skella á auðvaldsstríð milli ráðandi valdastétta í Evrópu, og alþýða manna ætti ekki að eiga þar neinn hlut að málum. Ætlaðir verkalýðsleiðtogar drógust með í áróðursvitleysuna og fólk var síðan brytjað niður í milljónatali víða um álfuna í meira en fjögur ár. Við seinni tíma skoðun kom í ljós að 87% fallinna voru verkamenn og bændur. Réttnefnt sláturfé auðvaldsins !

 

Fyrri heimsstyrjöldin var algjörlega háð á forsendum auðvaldsins í Evrópu og því er tjónaskrá styrjaldarinnar alfarið skuld þess, en sú tjónaskrá hefur aldrei verið lögð fram með eðlilegum, mannlegum hætti. Versalaskráningin á því ferli öllu varð að ógeðslegu ofríki sigurvegaranna sem voru þó síst betri en þeir sem töpuðu stríðinu !

 

Seinni heimsstyrjöldin var ekki síður ágirndar og auðvaldsstríð af hálfu árásar-aðilanna, sem vildu yfirtaka annarra þjóða lönd til arðráns og kúgunar. Hið vestræna auðvald sem fjármagnaði og byggði Nazista-Þýskaland alfarið upp til krossferðar gegn Ráðstjórnar-ríkjunum, missti í framhaldinu stjórn á framvindu mála og hafnaði í stöðu sem það hefði aldrei getað ímyndað sér að það gæti lent í. Það hrærði í blóðsúpu-gerðinni öðrum til ills en féll svo sjálft í pottinn sem bauð því upp á makleg málagjöld !

 

Skrá yfir allar helvítishörmungar stríðs-áranna og tjón lífs og landa, tilreiknast því auðvaldsöflum Vesturlanda að fullu og öllu með ótvíræðum stimpli sannleikans. Sú staðreynd verður aldrei hrakin !

 

Síðan 1945 hafa Bandaríkin, höfuðríki auðvaldsskipulagsins í heiminum, fyrst og fremst verið í því hlutverki að skapa forsendur fyrir tjónaskrár þjóða og landa. Þar hefur stríðsrekstur og eyðilegging í öðrum löndum talist nánast til daglegrar iðju stjórnvalda í fullan mannsaldur og meira til !

 

En tjónaskrár gegn  hinum illa og heims-verkandi eyðileggingarferli Bandaríkjanna hafa aldrei verið lagðar fram og verða líklega seint lagðar fram við óbreytta ranglætisstjórnun í málum heims á hverfanda hveli!

 

Tjónaskrá vegna Víetnam-stríðsins yrði sennilega ekkert smáplagg ef út í það væri farið. Tjónaskrár vegna Íraks, Lýbíu, Sýrlands, Afghanistans, Júgóslavíu, Yemen og Kúbu og reyndar fjölda annarra landa og ríkja, færu sjálfsagt vel yfir 31,5 trilljón dollara markið á heimsvísu, en það eru ríkisskuldir Bandaríkjanna í dag !

 

Þrátt fyrir stanslaust arðrán, ofríki og yfirgang, ránskap og rupl um allar jarðir undanfarna áratugi, er bandaríska alríkið á hausnum, þessi óseðjandi, blóðsjúgandi auðvalds-skepna. Stærsti hlutinn af rán-skapnum hefur alltaf farið í einkavasa-kerfið. Bandaríska ríkið hefur verið arðrænt allan sinn tíma af fullkomnu miskunnarleysi - af eigin auðvaldi !

 

Það er vissulega nokkuð hlálegt að höfuðríki auðvaldsins skuli ekki kunna fótum sínum forráð í eigin fjármálum þrátt fyrir að allar klær séu jafnan úti hafðar til ærulausra aðdrátta, en skýringin er sú að enginn auðvaldsaðili er öðrum trúr í leik sem fyrr segir !

 

Og þegar það liggur fyrir, að einn helsti lánardrottinn bandaríska alríkisins, þessarar verstu kúgunar og auðvalds-blóðsugu heimsins, sé Alþýðu-lýðveldið Kína, eiga margir líklega erfitt með að skilja samhengi hlutanna. Enda má víst með fullum rökum halda því fram að þessi veröld okkar, sé orðin í heild sinni að engu öðru en því sem kalla mætti efnahagsmálalegu helvíti !

 

Það er ekkert rautt, svart eða hvítt til lengur. Það hverfist allt hvað um annað og enginn veit stundinni lengur hvað kemur til með að snúa þar upp. Svonefnd tryggingafélög alþjóðasamfélagsins hafa öll svikið og tjónaskrár verða því aldrei uppgerðar í þágu réttlætis og þrautpíndra þjóða, heldur aðeins settar fram og notaðar í ógeðslegum pólitískum hráskinna-leik eins og nú var síðast gert í gyllingarumgerð hinnar íslensku höfuð-borgar !

 

Aumt er það þegar smáþjóð á eyju úti í hafi sem ætti að geta verið friðsæll staður fyrir íbúa sína, á svo vesæla og lítilsiglda ráðamenn, að þeir láta nota sig til ómerkilegustu skítverka í þágu erlendrar óþokkamennsku og þykjast jafnvel meiri fyrir vikið. Þar virðist Jón nokkur skráveifa birtast í hverjum manni í tvöföldu líki sinnar illu eðlisgerðar !

 

En verst af öllu er þó, að á þjóðlegum mælikvarða metið, hafa slíkir vandræða-aðilar lagt til efni í eina verstu tjónaskrá sem hægt er að birta varðandi afföll á íslenskum orðstír, allt frá upphafi íslenskrar sögu !