SPARTAKUS - frumort ljóð.

 

 

" Neisti af heift í ösku þrælaóttans,

ormstönn dauðabeygs í gervi þóttans ".

 

                       Kvöld í Róm - Einar Benediktsson

 

                          *

 

Ávallt ég dáist að Þrakverjans þrótti,

þrælanna foringi og hetja hann var.

Rómverjum flestum stóð af honum ótti,

ægiskjöld reiðinnar gegn þeim hann bar.

Frelsisþrá vakti hann í körlum og konum,                      

kjarkurinn aldrei í lífinu brást.

Kúgaðir fundu við hörkuna í honum

hugrekki samfara virðingu og ást.

 

Frelsið var alla tíð hugsjónin hæsta,

hún var sá kraftur sem lyfti hans dáð.

Heimsveldið riðaði á grunninum glæsta,

geigurinn fyllti þess öldungaráð.

Þóttinn samt bjó þar í meitluðu máli,

margur þó hættuna fyndi á sér.

Neistinn var orðinn að æðandi báli,

ánauðug þýin að voldugum her.

 

Spartakus stýrði og stjórnaði honum,

stefndi að sigurleið hlekkjunum frá.

Fullur af krafti og knýjandi vonum

kúgunarvaldinu barði hann á.

Yfirstétt valdhrokans öllu þá beitti,

ótaldar hersveitir kallaði til.

Fjármunum ótæpt í verkefnið veitti,

vildi gegn hættunni bráðustu skil.

 

 

Þrælarnir máttu ekki fagna við frelsi,

fannst hvergi vottur af rómverskri dyggð.

Öllu var tjaldað svo héldist við helsi,

heimsveldisdýrðin á kúgun var byggð.

Reistu við heragann hörðustu dómar,

höfðingjavaldið var skelfingu fyllt.

Crassus hinn bölvaði blóðhundur Rómar

bætti við ferli sem þegar var illt.

 

Rómverskir ernir með alhvesstar klærnar

upp voru vaktir á grimmasta hátt.

Vægðarlaus hefnd fyrir vígsakir ærnar

veitt skyldi í gegnum hinn eggjaða mátt.

Þurfti ekki hugsun frá samvisku að svæfa,

siðblinda kúgarans er honum þjál.

"Byltingaruppreisnir best er að kæfa

í blóði af hörku " var Crassusar mál.

 

Spartakus vissi hvað illt var í efni,

óvinafylgjurnar glefsandi sá.

Grundaði vandann í vöku og svefni,

vonaði og trúði þó sigurinn á.

Hagsmuni fólksins hann vildi þar verja,

virtist þó leiðin til frelsisins myrk.

Sameinuð mótstaða heimsveldisherja

hættuna sýndi í vaxandi styrk.

 

Brátt létu Rómverjar skríða til skara,                          

skelfileg orusta geisaði um hríð.

Hlaut svo að lokum á helslóð að fara

að heimsveldið sigraði þrautpíndan lýð.

Í valnum þar þúsundir lífvana lágu,

ljótur var slóðinn þeim atburði frá.

Spartakus féll þar - í frelsisins þágu -,

fórnin var mikil þeim vígvelli á !

 

 

Rómaborg fagnaði í hástemmdum hroka,

hyllti sinn stóreflda morðingjaher.

Dyrum til frelsis hún fljót var að loka,

festandi alla á klafa hjá sér.

Mættu sem áður í marmarasali

mælskunnar hofmenn og geisuðu þar.

En krossfestir þrælar í þúsundatali

þó báru vitni sem sterkara var.

 

Sannaðist þar eins og sannast í öðru,

svikræðisviljinn gegn hungruðum lýð.

Rómaborg umbreytt í eitraða nöðru

ól sig á blóði og nærðist við stríð.

Alræði kúgarans alls staðar var þar,

auðstéttin hvarvetna misréttið ver.

En gullþorsta Crassusar gátu þó Parþar

gefið þá fyllingu er skilaði sér.

 

Rómverska ógnin er alltaf til staðar,

yfirgangsvaðandi og ranglætishörð.

Þjóðir hún dregur til kveljandi kvaðar,

kveikjandi hatur um stríðshrjáða jörð.

Úlfynjukynið með ormstennur sínar

ennþá með þótta á jörðinni býr.

Þekkist sem áður með þarfirnar brýnar,

þrælkunarviljann í heimsveldisgír.

 

Fullgilt þó áfram með fjörkrafti hljómar

frelsislag milljóna af þjáningum hvesst.

En nú er hún bandarísk - böðulshönd Rómar,

breytt er um gervi en inntakið sést.

Rís hún sem áður gegn réttlætisorðum,

ræður sem fyrr yfir morðingjaher.

En Spartakus enn er á ferð eins og forðum,

- frelsið hann hvarvetna styður og ver.

 

                                                            Rúnar Kristjánsson