Hvar er íþrótta-andinn í málunum ?

 

Nýlega afstaðið heimsmeistaramót í handbolta hefur sýnt fram á að töluvert ráðandi skoðanir meðal sjálfskipaðra sérfræðinga sem farið hafa geyst í fjölmiðlum, eru fullar af yfirlæti og stöðugu hrokatali um afreksmenn og kynna oft óraunhæfar sigurvonir !

Hvergi virðist koma fram í máli slíkra spekinga nein virðing fyrir þeim anda íþróttanna sem áður var talinn svo mikils virði í vexti þjóðar til þroska og aukins manngildis. Ungmennafélagsandinn er greinilega ekki neitt sem höfðar til þeirra !

Slíkir menn virðast eiginlega nálgast íþróttina á hernaðarlega vísu. Þess er krafist að menn séu sterkir og harðir í framgöngu og stefni ótrauðir til sigurs í hverjum leik. Ef leikmenn eru misjafnlega á sig komnir og standa sig ekki alltaf nógu vel, eru þeim sjaldnast vandaðar kveðjurnar af hálfu þessara harðlínu-dómara. Sem leikmenn eigi þeir skilyrðislaust alltaf að vera í toppformi - fyrir íslensku þjóðina og Ísland !

Þessi framgangsmáti er þeim mun undarlegri í ljósi þess að margir þessara spekinga eru fyrrverandi leikmenn og ættu því að þekkja vel til þess hvílík pressa er sett á leikmenn og hversu ósanngjörn hún getur oft verið. Það vekur manni því talsverða furðu hvernig þessir aumingja menn geta látið með ábyrgðarlausum útásetningum sínum og yfirlætislegum fullyrðingum !

Það virðist ekki hvarfla að þeim neitt annað en að íslenskt keppnislið eigi bara að rústa liðum milljónaþjóðanna, og ef það gerist ekki, þá sé eitthvað verulega mikið að. Og þegar í stað er þá farið í að finna sökudólga og gera einhverja ábyrga fyrir meintum hrakförum. Er þetta eðlilegt viðhorf í íþróttamálum ?

Svo byrjar umræðan um að þessi og hinn eigi ekki að vera í liðinu, hafi ekki nægilega hæfni til þess, það þurfi að finna annan betri. Svo er sagt að þjálfarinn hafi valið illa í liðið og hafi gert svo og svo mörg mistök og réttast væri bara að reka hann fyrir að valda ekki verkefninu !

Og menn reisa sig upp í sætum sínum, með skrifblokk á hnjánum, og hneykslast á því hvernig farið hafi verið með gullið tækifæri til að varpa ljóma á Ísland - sérstaklega þá í augum útlendinga !

Engir þykjast þá meiri Íslendingar og magnaðri ættjarðarvinir en þessir sperrileggir sem á sjónvarps-skjánum sjá allt betur en aðrir og spara ekki að útmála meint mistök þjálfarateymis og leikmanna sem mest. Allt er þá oftast tínt til svo fordæmingin skili sér !

Það er einhver óhreinn þáttur í þessum viðbrögðum. Þau eru ekki eðlileg, ekki virðingarverð og síst af öllu í heilbrigðum íþrótta-anda. Það er bara eins og sjálf þessara manna hefji sig yfir allt annað. Það er engin þjóðleg reisn yfir slíkri framkomu !

Eitt sinn var mikið haft á orði að íþróttir og drengskapur ættu saman. Það er eins og sú hugsun sé ekki lengur til staðar heldur einhver miskunnarlaus hernaðarkrafa um árangur hvernig svo sem að honum verði staðið. Og skammt er í fordæminguna sem fyrr segir ef ekki gengur allt sem skyldi !

Umræðan um þessi mál virðist oft á slíkum villigötum að hún skilar okkur litlum sóma. Við þurfum greinilega að temja okkur betri siði !

 

Siðleysi samstöðuleysisins !

Undanfarið hefur manni virtst svo komið að allar fréttastofur landsins ásamt ríkisútvarpi og öllu stjórnmálakerfinu sé fjandsamlegt þeim rétti fólks að fá að berjast fyrir launum sínum !

 

Allir hagsmunaaðilar sem finnast og eru mótsnúnir kröfugerð hinna lægst launuðu, eru kallaðir til í áróðursherferð í fjölmiðlum gegn Eflingu. Talsmaður ferðaþjónustunnar fær þar tíma, eigendur lúxushótela í höfuðborginni, fá þar tíma, erkiengillinn hjá SA fær þar tíma, en Sólveig Anna rétt fær að segja nokkur orð !

 

Það hefur sjaldan gerst á Íslandi að talsmenn kapítalsins séu látnir tala eins og þeir séu viðurkenndir fulltrúar verkalýðsins og viti gleggst hvað fólki kemur best. En nú er sem sérhver hugsun sé múlbundin af hálfu fjármagnsafla og allir virðast sammála um það að þeir sem lökustu kjörin hafa skuli vera í þeirri stöðu áfram og alla tíð. Heilbrigð félagskennd virðist nánast horfin í kapítalið !

 

Ekkert orð hefur heyrst til stuðnings frá ASÍ eða öðrum aðilum í verkalýðshreyfingunni. Sýnilega er búið að kljúfa hreyfinguna í mjög aðgreinda hópa varðandi launakjör og ýmis sérréttindi virðast komin í spilið sem vísa allri stéttarkennd norður og niður !

 

Sterklega má gruna, að forustumenn sumir hverjir séu langt frá því að starfa að málum af fullum heilindum. Svikræðisöflin hafa í mörgu komið upp um sig og ættu að skammast sín en kunna það sjálfsagt ekki. Efling stendur ein !

 

Hverskonar ástand er eiginlega að skapast á launamarkaði hér ?

 

 

 

 

Prímadonnu-glóruleysi !

 

Ljóst er það orðið mörgum, að allir sitjandi þingmenn Vinstri grænna hafa fallið á því sem kalla mætti manndómspróf þingmennskunnar, nema sumir virðast telja að Svandís Svavarsdóttir eigi þar að vera undanskilin !

 

Ef svo er, þá er erfitt að skilja hvað hún er að hugsa, þegar hún lætur svikræðisfulla hægri stefnu flokksins yfir sig ganga öfugt við allt það sem maður skyldi ætla að hún vildi gera. En það hafa margir verið herleiddir í pólitík !

 

En ábyrgðina á þeirri hægri stefnu hlýtur Katrín Jakobsdóttir að bera, enda kemur hún alltaf fram í nýju persónugervi af hverri Natóráðstefnunni af annarri og færist við það alltaf meira og meira til hægri. Katrín er löngu orðin að gangandi eyðileggingarafli í flokki Vinstri grænna og dregur þar aðra með sér í vitleysunni !

 

Það er sagt að Kristrún Frostadóttir hafi rekið á fjörur Samfylkingarinnar úr hafátt frá Sjálf-stæðisflokknum. Það má vel vera að svo hafi verið, enda hefur krötum verið skenkt margt úr þeirri átt. En Katrín Jakobsdóttir er að margra mati rekin af hafi á fjörur íhaldsins eins og hver önnur pólitísk prímadonnufjöl sem virðist þar að auki vera gegnfúin frá vinstri til hægri !

 

Það er vont þegar fólk lifir sjálft sig í stjórnmálum og flytur sig frá einhverri gildistölu niður í blábert núll. Slíkir einstaklingar gera hvorki sjálfum sér né þjóð sinni neinn greiða með því að vera á þingi. Og prímadonnu-glóruleysi er alls ekki gott veganesti inn í þann veruleika að vinna af heilindum fyrir land og þjóð !

 

En það verða svo margir glórulausir sem fá að vera á toppnum og njóta þess að dansa þar. Jafnvel þó þeir hinir sömu séu í þeirri aðstöðu að vera þar fyrir atbeina annarlegra afla, virðist það ekki skipta neinu máli. Þannig virkar glóruleysi alltaf og ekki síst í pólitík. Og verst er auðvitað þegar það virðist svo bráðsmitandi að það nær því jafnvel að hugarfars-sýkja heilan flokk !

 

Forsætisráðherra Nýja-Sjálands hefur tilkynnt afsögn sína. Hún hefur verið við völd í svipaðan tíma og Katrín Jakobsdóttir. Hún ber því við að hún hafi ekki nóg á orkutanknum til að halda áfram og telur því ærlegast að segja af sér. Ég veit ekki hvað Katrín Jakobsdóttir hefur á sambærilegum tanki og efast reyndar stórlega um að þar hafi einhver lögg verið fyrir eða styrkur til góðra verka !

 

Það hefur að mínu mati aldrei reynt á manneskjuna sem leiðtoga. Hún flögrar bara eða dansar með því sem gert er og litla hjörðin hennar eltir. Ég hef því enga von um að hún fari að dæmi forsætisráðherra Nýja-Sjálands og segi af sér. Til þess er hún einfaldlega allt of mikil prímadonna !

 

Íslensk pólitík þarf að mínu mati hvergi á prettagosum, prímadonnum eða pírötum að halda, það eru allt aðfengnar fígúrur sem ættu ekki að vera til í íslenskum raunheimi. Við þurfum á fólki að halda sem þjónar þjóð sinni vel og liggur ekki hundflatt fyrir hverskonar hégóma og vitleysu !

 

Framboð á slíku fólki til nauðsynjaverka á þingi virðist hinsvegar um nokkurt skeið hafa verið afar lítið. Enda er að mínu mati ekki neinn maður á þingi í dag sem kallast getur skörungur eða átt réttmæta kröfu til stuðnings af hálfu kjósenda á gildisbærum þjóðhags-legum forsendum !

 

Íslenska þjóðin býr, að minni hyggju, við algert forustuleysi þar sem meðalmennska í lakari kantinum virðist alfarið ráða. Og þó ýmsar lærdómsgráður kunni að vera til staðar dugar það til lítils, því þær eru þá að öllum líkindum að mestu umbúðir án innihalds. !

 

 

 

Íslenskt Nató-tillag til Úkraínu !

 

Það kostar að vera í hernaðarbandalagi og hvað skyldi íslenska stórvelferðarríkið þola að láta mikið fjármagn af hendi til stríðsmála Nató ? Það er nefnilega alveg sjáanlegt að innviðir okkar eru ekki sérlega sterkir og smáríki úti í Norður Atlantshafi getur ekki staðið í stórmennskubrjálæði stórveldapólitíkur öllu lengur án þess að laskast illa efnahagslega í framhaldinu !

 

Heilbrigðiskerfið virðist komið að algjörum þolmörkum, vegakerfið þarf mikillar endurnýjunar við og er illa farið eftir þungaflutninga sem það ekki þolir, svo er það stórlega vanfjármagnað, félagsmálaþættir velferðar-kerfisins eru víða og jafnvel víðasthvar í fjársvelti og illu ástandi, fátækt er vaxandi meðal þjóðarinnar og það virðist ýtt á allan hátt undir bullandi kapítalisma af núverandi ríkisstjórnar valdhöfum sem eru, að minni hyggju, síst að hugsa um almannahag !

 

Manni virðist til dæmis núverandi seðlabankastjóri vera prívat og persónulega sjálfstætt starfandi fjármálavald sem blandar sér óskammfeilið í hluti sem eru ekki hans mál. Líklega gæti hann alveg hugsað sér að vera forseti ASÍ í hjáverkum ? Kerfislegt stjórnleysi er greinilega vaxandi vandamál og hlutfall óhæfra stjórnenda í ríkiskerfinu sem og á sveitarstjórnarsviðinu virðist aukast jafnt og þétt. Það stefnir því víða í hreint óefni með fyrri velferðarstöðu þjóðar okkar og samfélags !

 

Alveg öfugt við góða stjórnarhætti látum við eigin borgara í auknum mæli eina um sín vandamál, en ausum fé í innflytjendur og ekki síst í þolendur ófriðarmála erlendis, líklega eftir baktjalda-forskrift Nató. Við sköðum okkur stórlega viðskiptalega fyrir utanríkis-stefnu sem sýnilega er fyrirskipuð að utan, meðan bestu grannar okkar Færeyingar fylgja eigin dómgreind í málum og hlynna að sínu samfélagi eins og samviska þeirra býður þeim að gera. Við gætum margt lært af litlu þjóðinni með stóra hjartað !

 

Við höfum tekið á móti tvö þúsund flóttamönnum frá Úkraínu með öllum þeim tilkostnaði sem því fylgir og höfum ennfremur hent í þarlend stjórnvöld hálfum milljarði króna meðan allir innviðir samfélagsins æpa á viðhald og útigangsfólk í Reykjavík verður að norpa í fimbulkulda við allsleysi og éta það sem úti frýs !

 

Það er auðséð að samviska ráðamanna hérlendis er ekki á marga fiska varðandi aðbúnað þeirra þjóðarsystkina okkar sem hér er nauðsyn og þörf að hjálpa og eiga virkilega bágt, enda virðist hún öll á samúðarhlaupum úti í Úkraínu, ef hún er þá yfirleitt til sem slík. Það á sennilega eftir að drepa alla okkar velferð að vera í Nató sem ábyrgðaraðilar að tilkostnaði mála !

 

Minnimáttarkenndin inngróna hefur löngum snúist upp í algjört stórmennskubrjálæði á Íslandi og vanhæf stjórnvöld bæta auðvitað ekki neitt og gera þess í stað flest verra. Við erum á hraðri siglingu að skeri falls og feigðar og virðumst blinduð af innistæðulausu oflæti. Þjóðarstolt birtist eiginlega hvergi nema í boltanum !

 

Skyldum við einhverntíma ná því að verða raunverulega sjálfstæð þjóð með sjálfstæðum íslenskum anda, þjóð sem hugsar um eigin velferð af ábyrgð og festu, þjóð sem lætur ekki útlend ófriðaröfl ráðskast með sig og gengur veginn til góðs ?

Sjálfstæð reisn virðist ekki til hjá íslenskum ráðamönnum. Ég fæ ekki betur séð en við sökkvum okkur sífellt dýpra í andstæðu alls þess sem við ættum að fylgja !

 

 

Fyrra og seinna helvítið !

 

Svo stutt var í tíma milli fyrri og seinni heimsstyrjaldar, að þeir sem urðu hershöfðingjar í fyrra stríðinu voru enn í valdastöðum þegar seinna stríðið braust út. Enda var seinni styrjöldin skilgetið pólitískt afkvæmi þeirrar fyrri eins og margir vita og til vitnis um afglapahátt leiðandi manna !

 

En þótt stutt væri þar á milli í tíma, höfðu framfarir í tækni og vopnabúnaði verið miklar, ekki síst í vélahernaði og flughernaði. Það gerði það meðal annars að verkum að hershöfðingjarnir úr fyrra stríðinu voru orðnir úreltir í seinna stríðinu eins og megnið af vopnabúnaði þeim sem þeir höfðu kunnað skil á og þeir voru einfaldlega ekki með á nótunum !

 

Menn voru háttsettir hershöfðingjar, það vantaði ekki, en þeir voru miðað við herfræðilega hugsun þeirra og þekkingu orðnir safngripir. Þeir höfðu ekki lengur eðlilega hæfni til að taka á málum. Það var ekkert eftir nema hrokinn !

 

Frakkar voru með liðónýta æðstu menn yfir her sínum, Weygand, Gamelin, Pétain, Georges o.fl. Uppgjafarsinna og aumingja, gamalmenni og menn sem sátu á svikráðum við eigið land. Ekki síst þessvegna varð Frakkland að þola sitt hrikalega hrun og þá skömm sem því fylgdi !

 

Bretar voru kannski eilítið skár staddir í þessum efnum en Frakkar, enda á þeim tíma kunnir að seiglu og þolgæði. En æðstu yfirmenn landvarna þeirra voru samt líka of gamlir og flestir blindir á nýja hertækni. Svo stóð aðalsdekrið þeim alltaf fyrir þrifum. Flotinn var sem fyrr þeirra höfuðvörn, en landher þeirra aldrei öflugur að sama skapi !

 

Sovétmenn glímdu að nokkru við svipaðan vanda. Æðstu hershöfðingjar þeirra voru byltingarforingjar sem höfðu sumir hafist til forustu sem riddaraliðsmenn. Þannig var það til dæmis með Voroshilov og Budenny o.fl. Sá tími er menn börðust á hestbaki var hinsvegar að mestu frá. Það var því ekki að furða að Sovétherjunum gengi illa í upphafi stríðsins. Timoshenko var kannski eini hershöfðinginn af eldri gerðinni sem hafði eitthvert skyn á vélahernaði en hann var hinsvegar enginn afburða herstjórnarmaður og kom það fljótt í ljós !

 

Sigrar Hitlers Þýskalands í upphafi urðu flestir vegna þess að vélaherdeildir þeirra voru fyrsta flokks og flugher þeirra mjög öflugur. Svonefndur Foringi var opinn fyrir notkun allra nýrra vopna sem gætu greitt honum veg til landvinningastríðs og aukinna valda. Ungir kraftmiklir hershöfðingjar af nýrri kynslóð fengu strax tækifæri til að sanna sig ekki síst í meðferð skriðdreka. Menn eins og Guderian, Hoth, Rommel, Kleist o.fl. Siðfræði var hinsvegar aldrei kennd í neinu sem nazistar komu nálægt og sumar þjóðir voru ekki taldar til manna !

 

Reyndin er jafnan sú að menn herðast í stríði og það gerðu fleiri en Þjóðverjar. Nýir menn lærðu líka á hlutina í Rússlandi. Giorgi Zukhov kom fram á sviðið fyrir Sovétmenn, hertur eftir Khalkin Gol reynsluna, og þar að auki menn eins og Konstantin Rokossovsky, Alexander Vasilevsky, Ivan Konev, Andrei Yeremenko, Vassily Chuikov, Nikolai Vatutin, Nikolai Voronov, Rodion Malinovsky, Kiril Moskalenko, Vassily Sokolovsky og Feodor Tolbukhin svo nokkrir séu nefndir. Þar var sannarlega ekki Zukhov einn á ferð !

 

Nazistar héldu frumkvæðinu í styrjöld þeirri sem þeir hófu gegn Sovétríkjunum í litlu meira en hálft ár. Eftir að þeir urðu að hörfa frá Moskvu, var frumkvæðið orðið vafasamt af þeirra hálfu og gekk á ýmsu milli aðila. Orustan um Stalingrad hófst svo undir haust 1942 og eftir að Sovétmenn framkvæmdu Úranus áætlunina 19. nóvember það ár og umkringdu allan 6. herinn, var frumkvæðið ekki lengur í höndum nazista. Paulus sem var nýskipaður marskálkur varð að gefast upp með það sem eftir lifði af liðinu í herkvínni í febrúarbyrjun 1943 !

 

Þýski Hitlersherinn gerði svo lokatilraun sína til að endurheimta frumkvæðið í stríðinu með skriðdreka-orustunni miklu við Kursk í júlí og ágúst 1943, en Sovétmenn sigruðu þar líka. Sennilega hafa þar ást við um 10.000 skriðdrekar. Það hefur eitthvað gengið á í öllum þeim fallbyssugný. Eftir orustuna var nazistaherinn síðan eltur alla leið að útungunarstöð sinni og illskuhreiðri í Berlín og endanlega brotinn þar á bak aftur, öllum heimi til heilla !

 

 

 

,,Í ljósengils líki !“

 

Íslenskir fjölmiðlar virðast ekki sérlega hliðhollir verkalýðs-hreyfingunni eða þá einstökum verkalýðsforingjum, síst af öllu þeim sem eru róttækir og gjarnari á harða afstöðu fyrir hag síns fólks !

 

Með hliðsjón af þeirri afstöðu veltir maður því óneitanlega fyrir sér hversu hlutlausir fjölmiðlar hér eru og hver þau öfl eru sem ráða því hvernig rödd þeirra er látin hljóma. Full þörf væri á því að íslensku alþýðusamtökin létu rannsaka það svo menn fengu það á hreint hversvegna fréttaflutningurinn er jafn hlutdrægur og hann er. Og það virðist engu síður vera í fréttaflutningi ríkisfjölmiðlanna. Fjórða valdið virðist í mörgu vera orðið illt og spillt á síðari árum og það er samfélagsleg vanþróun !

 

Mammonsöfl þjóðfélagsins hafa löngum verið iðin við kolann og ekki þarf að efast um að sundrung sem kemur fram í verkalýðs-hreyfingunni og jafnvel í stjórn ASÍ er innspýting og eitrun frá þeim aðilum sem virðast vilja í raun endurkomu þrælahalds og mismununar og telja sýnilega að launakostnaður eigi ekki að vera til !

 

Ærið oft hefur þó verið gengið til samninga undir því fagra fyrirheiti að bæta kjör þeirra lægst launuðu. Oftast hefur þó farið svo að það hefur verið svikið. Ætli þeir launþegar sem lakast eru settir séu ekki flestir innan vébanda Eflingar. Það er því löngu tímabært að semja við þetta fólk á þeim grundvelli að gera betur við það og bæta því upp áratuga svik á fögrum fyrirheitum !

 

Samtök atvinnulífsins virðast jafnan leggja mikið upp úr því að hafa talsmann sem hefur bjarta ásýnd og talar á þann veg að ábyrgðarkenndin og þjóðarhagsmuna-vitundin virðist skína frá hverju orði. En útlit og orð eru eitt og gjörðir annað !

 

Í góðri og gamalli bók er sagt frá þeim sem geta haft ljósengils líki en eru engu að síður fulltrúar illra afla. Gott er að hafa það jafnan í huga að aldrei er allt sem sýnist og af ávöxtunum verða menn þekktir. Það eru verkin sem sýna merkin !

 

Lífskjarasamingar á Íslandi mega aldrei byggjast á því og ganga út frá því - að í gildi sé á bak við tjöldin einhverskonar leyndarsvika-samkomulag beggja aðila vinnumarkaðarins, um að þeir sem lægstu launin hafa skuli aldrei fá að sjá til sólar í afkomumálum sínum. Það mætti nefnilega halda í mörgu að sú sé raunin !

 

Ég óska félögum Eflingar alls góðs í baráttu þeirra fyrir félagslegu réttlæti við alla þá sem standa í vegi fyrir sanngirni í þeim málum, þó þeir hinir sömu reyni að koma fram í ,,ljósengils líki” og hafi jafnvel fjölmiðlana með sér. Af ávöxtunum skuluð þið þekkja þá !

 

Litið aðeins til rússneskrar sögu !

 

Hér verður aðeins stiklað á stóru og einkum með hliðsjón af afskiptum svokallaðra Vesturvelda af innanríkismálum Rússlands. Þegar kom fram á 18. öldina fóru Rússar að gera sér æ betri grein fyrir því að þeim stafaði helst ógn af hinu sívirka styrjaldarbrölti í Vestur Evrópu. Þar var aldrei neinn stöðugleiki til og ófriðaröfl á fullu !

Áður hafði stríðsógn gagnvart Rússlandi fyrst og fremst stafað af Mongólum og Tatörum sem komu að austan og síðar af Tyrkjum í suðri, en eftir 7 ára stríðið var nokkuð ljóst að menn þurftu að gæta sín á nýlenduhungruðu Vestrinu sem horfði gráðugum augum í austur !

Karl XII Svíakóngur ætlaði í byrjun 18. aldar að sigra Pétur mikla og Rússa með tiltölulega fámennum herafla, en beið snautlegan ósigur við Pultava 1709 og flýði eftir það yfir til Tyrklands. Hann stóð í styrjöldum allt til dauðadags 1718 og féll í bardaga í Noregi – að margra áliti fyrir sænskri kúlu. Hann lék Svíþjóð illa og sænsku þjóðina, en er líklega hennar ástsælasti kóngur sem segir sitt um naflaskoðun Svía á eigin sögu. Rómantísk slæða er þar breidd yfir óhugnaðinn !

Rússar flæktust inn í svonefnt 7 ára stríð og börðust þar bæði með og á móti Friðriki mikla. Sennilega hefur inngrip þeirra undir Pétri III með Friðriki og síðan hlutleysi undir Katrínu II bjargað Friðriki frá falli og þar með Prússlandi. Þó að Sagan tali um Pétur mikla og Friðrik mikla, voru þessir menn í rauninni enganveginn miklir á réttum mælikvarða og báðir voru þeir í mörgu bölvaldar þjóða sinna !

Svo kom Napóleon ! Hann réðist inn í Rússland úr vestri 1812 með sinn Stórher, líklega um 700.000 manns. Hann náði Moskvu og beið í Kreml fundar með Alexander keisara og eyddi í það dýrmætum tíma. En Alexander hafði ekkert við hann að tala og hirti ekkert um hann, og í þokkabót kveiktu Rússar í borginni. Frakkar börðust við eldana og björguðu Kreml, en voru miður sín yfir því sem kallað var ,,siðmenningarlaust” framferði fjandmannanna. ,,Hefðum við nokkurntíma kveikt í París ?” hugsuðu þeir með sér með hrolli !

 

Svo kom rússneski veturinn og undanhald Frakka hófst til vesturs. Stórher Napóleons leystist upp og varð að engu svipað og afghanski herinn fyrir skömmu, hlaðinn vestrænum vopnum, sem lentu svo öll í höndum Talibana. Napóleon sprengdi sig á Rússlandsförinni, þar hrundi Evrópusamband hans, ekki við Waterloo því þar var hann varla helmingur þess sem hann áður var. Það voru Rússar sem lögðu það afl til sem varð Napóleoni ofviða !

Svo kom Krímstríðið ! Af ótta við Rússa fóru Bretar og Frakkar í þann leiðangur að styðja við tyrkneska Ósmannaríkið sem stóðst ekki Rússum snúning í stríði suður við Svartahaf. Vesturveldin hikuðu þar ekki við að styðja Múslima gegn kristnu ríki, enda var um að ræða valdabaráttu stórvelda þess tíma. En ekki veitti af Bretum, Frökkum og Tyrkjum sameinuðum gegn rússneska birninum. Ekki kom mikið út úr þessu stríði, en Vesturveldin töldu sig samt hafa sigrað og hafa skráð sögu stríðsins með þeim hætti. En eina vestræna hetjan í því stríði var Florence Nightingale !

Svo kom fyrri heimsstyrjöldin ! Hönnuð, framleidd og búin til af Vesturveldunum. Rússar drógust inn í stríðið því keisari þeirra var undirlægja Vesturveldanna og afskaplega lélegur náungi. En brátt kom í ljós að rússneska þjóðin var endanlega búin að fá nóg af Rómanoffunum, hinni úrkynjuðu keisaraætt landsins !

Rússneski herinn kraumaði af uppreisnarhug og Þjóðverjum gekk ekki síst þessvegna vel á austurvígstöðvunum. Bolsévíkar náðu síðan völdunum með byltingu sinni og sömdu Rússland út úr stríðinu í Brest-Litovsk. Það var gert í fullri andstöðu við Vesturveldin sem vildu ólm að rússnesku blóði yrði áfram úthellt í þeirra þágu. En Lenín tók það ekki í mál, Rússland væri búið að þola nóg !

Vesturveldin settu heri á land víða í Rússlandi í lok stríðsins og um tíma voru 14 erlend ríki með herafla á rússneskri grund. Auk þess voru fjórir stórir hvítliðaherir í landinu sem börðust við bolsévíka studdir af Vesturveldunum á allan hátt. Borgarastyrjöldin gekk hinsvegar út á það að Rússar réðu sínu landi og þjóðin gekk til liðs við bolsévíka sem einir voru með þjóðlega stefnu í gangi. Herir Júdenitsj, Koltsjaks, Denikins og Wrangels voru sigraðir, erlend íhlutun stöðvuð og þar að auki innrás Pólverja í Úkraínu. Sovétríkin voru síðan stofnuð í árslok 1922, en Vesturveldin brugguðu þeim banaráð allt frá fyrstu stund. Þar varð aldrei lát á samsærum og ófriðarhyggju !

Hitler var byggður upp og fjármagnaður með nazisma sinn af Vesturveldunum og verkefni hans átti að vera að ganga frá Sovétríkjunum. En Hitler lét ekki lengi að stjórn þeirra sem fóðruðu hann og leiddu nazismann á legg. Atburðarásin fór í öfuga átt og auðvaldsöflin misstu gjörsamlega stjórn á framvindunni !

Árið 1940 var þýski heraflinn talinn sterkasta hernaðarvél heimsins, enda hafði Þýskaland nazismans verið eitt um það í nokkur ár að byggja sig upp fyrir stríð og það með vestrænu fé. Öllum friði í Evrópu var ógnað. Flestir vita hver framvindan var. En um mitt árið 1945 var breytt um hlutverk. Þýski herinn var sigraður, Berlín í rúst og Rauði herinn  orðinn öflugasti og stríðshertasti landher veraldar !

Hann hafði varið Sovétríkin, frelsað alla Austur-Evrópu úr heljarklóm nazismans og í öllum þeim löndum höfðu sovéskir hermenn látið lífið í þeirri baráttu. Öflin sem byggðu Hitler upp til að tortíma Sovétríkjunum höfðu beðið hraksmánarlegan ósigur. En nú hefur gamla taflstaðan frá 1939 verið sett upp aftur og ný nýlendustefna verið hönnuð í vestri. Gömlu myrkraöflin eru enn og aftur komin á kreik. Enn skal reynt að höggva í sama knérunn í anda Hitlers og Himmlers !

 

Úkraínustríðið á að vera enn ein tilraun Vesturveldanna til að kúga Rússland og koma auðlindum þess í ,,réttar hendur” eins og það er kallað í Brussel. En tími undirlægjuháttar Jeltsins og hans nóta er löngu liðinn. Rússland er orðið öflugt á ný og tilbúið að verja sitt þjóðaröryggi með öllum ráðum !

 

Það verður aldrei friður í Evrópu ef hin nýja nýlendustefna Vesturveldanna fær að ráða undir mislukkaðri forustu Nató, ESB og Bandaríkjanna. Bandaríkin fara líklega senn að liðast í sundur með nærri 32 trilljóna dollara ríkisskuld á bakinu og ný heimsmynd virðist vera að verða til. Dollarinn er að glata stöðu sinni við tilkomu nýrra peningakerfa. Hann nýtur ekki fyrra trausts. Gamalmennið í Hvíta húsinu er úti á túni í utanríkismálum og Natógenerálarnir virðast fúsir til að bjóða alstríðshættunni heim og þar með Ragnarökum !

En orkuvandi Vestur-Evrópuríkja verður ekki leystur nema með aðkomu Rússa og stríð milli þessara aðila mun leiða til endanlegrar helfarar Evrópu. Dagurinn 22. júní 1941 virðist þó aftur kominn á kortið með þeim hætti að allsherjarstríð virðist geta brotist út hvenær sem er !

 

(Ó) menningarómagar þjóðarinnar !

 

Það er heldur illt til þess að vita hvað listamannalíf í landinu er háð opinberum styrkjum og hvað margir svonefndir listamenn eru á framfæri þeirra sem stunda atvinnu og borga skatta. Ómagar af þessu tagi eru langt umfram það sem ætti að þola og bera því ljóst vitni hvað íslenskt samfélag er óheilbrigt þegar kemur að ýmsu því sem flokkað er undir menningu og listir !

 

Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að um 90% þeirra sem vilja vera skilgreindir sem listamenn og skilgreina sig þannig sjálfir, séu það ekki í raun, og að þjóðin myndi lítið missa við það að þeir sneru sér að því að vera bara hreinir og beinir launþegar í landinu og til gagns sem slíkir. Sú skoðun mín er óbreytt !

 

Það er athyglisvert að menn sem hafa haft og hafa miklar tekjur af sölu hugverka sinna og þurfa ekkert á þessum opinberu styrkjum að halda, gefa þá aldrei frá sér vegna einhverrar heiðurslaunatengingar. Jafnvel Nóbelsskáldið hélt í þessar krónur, líklega af þeim ástæðum !

 

Auðvitað er sjálfbær listamaður þjóð sinni mest að gagni því hann tekur jafnframt ekkert frá henni og er ekki á hennar framfæri. Mestu meðmæli hans eru þá þau að hann stendur undir sjálfum sér með list sinni og verður innblástur fyrir aðra á sömu forsendum. En slík listamennska er ekki mikið stunduð á Íslandi, hér vilja allflestir sem telja sig listamenn lifa á styrkjum og skattpeningi !

 

Menn eru á yfirlýstu almannaframfæri sem þjóðar-listamenn, borgar-listamenn, bæjarlista-menn og hvað það allt saman er látið heita. Alltaf virðist þeim spenum fjölga í kerfinu sem þessir gráðugu tilvistartrónandi sjálfupphöfnu sérgæðingar kjósa að sjúga sér til framfærslu á kostnað alþjóðar !

 

Jafnvel ógeðslegar glæpasögur eiga að vera innlegg í þjóðlegan menningar-fjársjóð nú á tímum og auglýsingaómennskan í kringum þær eru hreint með ólíkindum. Öll menning snýst nú um peninga og að græða og þar er mannlegum þroska alveg úthýst !

 

Það er sjálfsagt allt í allt á við sex þúsund kíló af kjaftshöggum fyrir þjóðina að bera þessa upphrúguðu listamannabyrði á herðum sér árin út, enda kerfið löngu komið út í tóma vitleysu hvað þetta varðar. Dómgreind er hæfileiki sem svokölluð menningarelíta fer afskaplega sparlega með - enda varla við öðru að búast !

 

Svo mætti bæta því við hér, að fólk sem virðist njóta þess umfram flest annað að lesa um morð á öðrum, hlýtur að lokum að telja það eftirsóknarverðast - sem hápunkt lífsins - að verða myrt sjálft. Lífið getur varla endað á dramatískari hátt !