Að búa við þjóðmenningu eða hrærigraut !

 

 

Líklega má halda því fram, að Bandaríkin séu helsta dæmi fjölmenningarríkis í nútímanum og þaðan hefur áróður fyrir fjölmenningu breiðst mjög út því Bandaríkin eiga í sjálfu sér enga þjóðmenningu sem slíka. Og menn jafnt sem þjóðir geta ekki lagt rækt við það sem þeir eiga ekki !

 

Vegna þess að heildstæða þjóðmenningu vantar í Bandaríkjunum og slíkt grundvallarmál sameiningar er ekki til staðar þar, er sú ofuráhersla lögð á þjóðfánann sem svo víða kemur fram. Fáninn er í raun látinn vera sameiningartákn Bandaríkjamanna, hverrar þjóðar sem þeir annars eru !

 

Lengi framan af voru Bandaríkin menningarlega þó undir enskumælandi forræði og litu valdhafar þar vestra svo á að það væri hin eðlilega staða. En á síðustu áratugum hefur þetta verið að breytast mikið og spænskumælandi íbúar suðvesturfylkanna eru orðnir svo fjölmennir að fyrri valdahlutföll eru ekki lengur til staðar !

 

Spænskættað fólk er að taka þar yfir. Innflytjendastraumurinn að sunnan hefur valdið þessu ásamt hærri fæðingartíðni meðal þess fólks. Það er ekki af engu sem Donald Trump, helsti forvígismaður hægri aflanna í Bandaríkjunum og núverandi forseti, vill byggja Berlínarmúr á suðurlandamærunum !

 

Í æði mörgum fylkjum Bandaríkjanna eru mjög fjölmennir hópar frá ákveðnum löndum, afkomendur fólks sem kom þaðan sem innflytjendur á sínum tíma. Stór hluti þessa fólks heldur fast í erfðir sinnar þjóðmenningar frá gamla landinu, þó að í hlut eigi þriðja eða fjórða kynslóðin í nýja landinu. Hollustan er sterk við gamla landið og tengslin rík !

 

Það er í frásögur færandi að fjölmargir Bandaríkjamenn af þýskum stofni fóru til Þýskalands til að berjast með Þjóðverjum í seinni heimsstyrjöldinni þó öfgastefna nazista réði þar. Bandaríska lýðræðis-uppfræðslan sem þeir höfðu átt að hafa notið var nú ekki haldbetri en það. Þessum mönnum óx það ekkert í augum að eiga að drepa Bandaríkjamenn !

 

Þeir höfðu öðlast full borgararéttindi í Bandaríkjunum, voru að fullu viðurkenndir þar, en hollustan var engu að síður tengd við ómennsk yfirvöld í gamla landinu. Engum datt þó í hug að setja þýska Bandaríkjamenn í fangabúðir, en það var hinsvegar gert við japanska Bandaríkjamenn. Þeir höfðu víst ekki útlitið með sér í þjóðagrautnum !

 

Það er heldur ekkert óvenjulegt að Bandaríkjamaður taki það fram, að hann sé til dæmis sænskættaður eða eitthvað á þá vísu, en Íslendingur tekur það varla fram að hann sé af dönskum ættum. Hann er nefnilega þjóðmenningarlegur í viðhorfi sínu en hinn er það ekki, sem varla er von !

 

Tíðni morða og manndrápa er í sögulegum hæðum innan Bandaríkjanna og skyldi það ekki geta verið að hluta vegna þess að þar eru svo margir sem eiga ekki samleið ? Ef fjölmenningarsamfélag eða allra þjóða ríki væri virkilega af því góða, væri sameinandi frekar en sundrandi, ætti þá ekki að vera minna um glæpi í Bandaríkjunum en annarsstaðar ? Væru menn þá ekki búnir að höndla lausn lausnanna í samskiptum þar vestra ?

 

Nei, það er ekki svo og verður aldrei svo ! Bandaríkin eru ríkjabandalag þjóðahópa sem í mörgum tilfellum eiga ekki samleið og vilja í raun ekki eiga samleið. Og þetta bandalag er viðkvæmara en flestir gera sér grein fyrir og laustengt í flesta staði. Eitt af því sem virðist halda ríkisbákninu saman er viðvarandi stríðsrekstur !

 

Bandaríkin verða sýnilega alltaf að vera í stríði við einhvern út á við. Það á víst að virka sem ákveðinn stoppari á viðsjárnar í innanlandsmálunum. En ríki sem þarf stöðugt að standa í stríði til að hanga saman, er ekki líklegt til að búa við raunverulegt öryggi og framtíðargæfu !

 

Borgarastyrjöldin varð sú ógæfa sem hrakti Bandaríkin út af fyrri braut og gerði frelsishugsjónina afstæða. Hún varð þá ekki lengur sameiginleg öllum ríkjunum á þann hátt sem áður hafði verið. Þegar Suðurríkin voru þvinguð inn í ríkjasambandið á ný eftir ósigurinn í styrjöldinni með fullu hervaldi og nýlendukúgun, fylgdu því brestir sem aldrei hafa gróið !

 

Menn voru neyddir til að vera í mörg ár í þeirri mannskemmandi stöðu. Lífsaðstæður þeirra voru ekki lengur undir frjálsum vilja þeirra komin. Þeir fengu ekki að lifa áfram við það frelsi sem þeir töldu sjálfsagt og eðlilegt. Þar byrjaði átumeinið sem síðan hefur spillt svo mörgu og nánast nagað sundur allan grundvöll ríkisins !

 

Þegar heimsvaldastefnan hóf svo í framhaldi mála fyrir alvöru innreið sína í Hvíta húsið, breyttist allt stjórnarfar Bandaríkjanna stórlega til hins verra. Borgarastyrjöldin og eftirfylgjandi ránskapur og arðrán í Suðurríkjunum æsti blóðbragðið upp í valdamönnum þar vestra og þeir vildu meira. Nýr vargur var þar með kominn í hóp þáverandi stórvelda heimsins og græðgi hans varð brátt meiri en allra hinna !

 

Bandaríkin urðu fljótt að ,,hundingja sem hausi veltir, hvar sem bráð á jörðu lítur.” Og hið áður þokkalega orðspor Bandaríkjanna sem ríkis frelsis og manndáða, versnaði eftir það með hverju árinu sem leið og gerir enn. Þar er nú búið að eyðileggja flest það sem áður var almennt viðurkennt gott og gildisbært. Allt vegna yfirþyrmandi fjármálaauðvalds sem þekkir engin takmörk og virðir engin takmörk !

 

Og hvernig skyldi hinn dæmigerði Bandaríkjamaður vera nú á dögum ? Hver skyldi hinn þjóðernislegi bakgrunnur hans vera ? Það er líklega hægt að fá nokkuð mörg svör við slíkum spurningum. Aðlögun að einhverju sem á að vera öllum jafn sameiginlegt hefur gengið afskaplega treglega í Bandaríkjunum sem fyrr segir. Þar stendur margt á móti og sú sameiningartilraun hefur ekki heppnast enn og gerir það líklega seint !

 

Frelsisfrasar Bandaríkjamanna eru löngu gengnir sér til húðar. Sjálfstæðisyfirlýsingin margfræga er löngu orðið marklaust plagg fyrir þeirra eigin tilverknað. Ekkert heldur gildi sínu til lengdar nema staðið sé við það. Það hefur aldrei verið hægt að halda sömu lyginni endalaust að fólki. Og stjórnvöld í Bandaríkjunum hafa fyrir löngu svikið sína eigin arfleifð og sögu !

 

Allt það sem stofnfeður Bandaríkjanna vildu hafa í heiðri í upphafi er nú einskismetið af eftirmönnum þeirra. Þar sem lýðræði var áður er nú gjörspillt fjármagnsvald í hásæti undir forustu auðhringa, sem eru eins langt frá því að vera almenningsvænir eins og nokkuð getur verið. Hvert stefnir þegar svo er komið ?

 

Bandaríkin eiga vissulega eftir að tortímast innan frá vegna þeirra andstæðna sem ríkja í innviðum þeirra og hefur þegar gert þá svo rotna, að þeir standa ekki mikið lengur undir því sem þeir eiga að bera. Þar er allt burðarvirkið orðið svikult og bý ekki yfir þeim styrk sem þyrfti að vera !

 

Og jafnframt þeirri innri vá, felst eyðingarmáttur úrkynjunar í græðginni og yfirganginum sem ræður öllu út á við og hefur lengi gert. Þar er oftast um að ræða ofbeldiskennd viðskiptasamskipti sem koma engu góðu til leiðar og skilja aðeins eftir uppsafnaða óánægju og reiði. Bandaríkin eru Babylon nútímans og það í margföldu veldi.

Það styttist þar í syndafallið !

 

 

 

 

,,Íþrótta-fyrirtækin” !

 

 

Það ættu nú flestir að sjá það nú til dags að íþróttir eru orðnar allt annað en þær voru hér áður fyrr. Nú gengur þar allt út á peninga, ekki síst þar sem boltinn snýst. Það sem áður hét og var félagslið er í raun í dag ekkert nema fyrirtæki, oftar en ekki í eigu einhvers auðkýfings !

 

Og auðvaldið þar á bak við þarf ekkert endilega að vera af meiði þeirrar þjóðar þar sem fyrirtækið starfar. Ensk fótbolta-fyrirtæki geta þessvegna verið í eigu rússneskra oligarka, arabískra olíukónga eða íslenskra gervigreifa. Það er ekkert þjóðlegt við starfsemina lengur !

 

Og leikmennirnir – eða öllu heldur starfsmennirnir – ganga kaupum og sölum. Verð þeirra er ekkert smáræði, enda líklegir kaupendur ekki á flæðiskeri staddir. Og allt er miðað við að kaupa vopn sem duga og tryggja gróðavænlegan rekstur. Þau vopn eru starfsmenn sem kunna að sparka frá sér. Allt í bransanum kallar á boltasnillinga sem skila mörkum, skila sigrum, skila peningum !

 

Og hvar eru þá íþróttirnar ? Þær eru vafðar inn í sögu liðins tíma, alveg eins og hugtakið ,,Ræktun lands og lýðs.” Hinar raunsönnu íþróttir gengu ekki út á fjárhagslega stóriðju eins og íþróttir virðast gera svo mikið í dag !

 

Þær voru miðaðar við ,,mens sana in corpore sano” - heilbrigða sál í hraustum líkama. Þær voru iðkaðar mönnum til vaxtar og viðgangs og fyrir heilbrigð viðmið í lífinu !

 

Lárviðarsveigar íþróttamanna til forna voru heiðurstákn og sæmdarmerki, þar var ekki verið að keppa eftir gulli á forsendum græðgi og auðgunarhyggju. Þá stóðu íþróttir undir nafni sem slíkar !

 

Tíminn heldur stöðugt áfram sinni för og venjur og viðmið breytast og því miður allt of oft til hins verra. Grundvallarforsendur góðra hluta geta þannig breyst með þeim hætti að ekkert þekkist þar lengur á sama veg og áður. Kjarninn er þá orðinn annar eða hefur verið leystur upp í andstæðu sína. Allt farið að þjóna einhverju öðru en að var stefnt í byrjun !

 

Á slíku ferli má sjá, að jafnvel góðir hlutir geta að lokum orðið slíkir að þeir séu ekki góðir lengur, einkum þegar það er orðið vafamál í hugum margra að svo sé. Það er dapurlegt þegar svo er komið málum !

 

Þá er tæpast lengur um þróun að ræða, heldur öfugþróun og afturför frá heilbrigðum gildum. Þá er búið að skadda eitthvað sem þótti gott og uppbyggilegt meðan það var og hét. Og slíkur viðsnúningur getur stundum orðið án þess að það hafi í sjálfu sér verið að honum stefnt, Menn dragast oft með í einhvern svelg án þess að hafa ætlað sér það !

 

Ekki held ég að neinum hugnist í raun framvinda sem spillir hugsjónum og góðum gildum, og verður að lokum einhver afskræming þess sem hún var hugsuð til að vera og ætti að vera. En það er eflaust þungt að standast strauminn sem veldur slíku niðurrífandi bakflæði gildismála með mammonískum þrælatökum nú til dags !

 

Íþróttir virðast mér því á margan hátt orðnar, fyrir áhrif óheftrar markaðshyggju og efnishyggju-sjónarmiða, með skaddað gildismat nú til dags. Afreksmenn vaða þar í þvílíku peningaflóði að það er með ólíkindum. Menn geta rétt ímyndað sér hvernig slík ofgnótt hlýtur að fara með marga þá sem eiga að vera öðrum góðar fyrirmyndir í íþróttalegum skilningi !

 

Þegar hugsjónin er lögð undir auraveltuna að fullu og öllu, verður hún fljótt að engu. Þá eru það allt önnur markmið sem taka völdin og halda þeim. Þar er oftast meira lagt á menn en þeir þola !

 

Þegar svo er komið er það nefnilega ekki lengur íþróttin sem slík sem laðar og dregur, það eru peningarnir !

Frakkland neðar núlli !

 

Oft er erfitt að vita hver lægsti punktur einhverrar þjóðarsögu er. En það eiga Þjóðverjar og Frakkar trúlega sameiginlegt, að sömu tímar eru lægstir að gildi í þeirra þjóðarsögu, árin frá 1939 til 1945. Ég ætla ekki að fjalla hér um Þjóðverja, en vil fara nokkrum orðum um yfirgengilegan aumingjaskap franskra stjórnvalda í byrjun heimsstyrjaldarinnar síðari og þann ótrúlega uppgjafaranda sem réði öllu hjá þeim á þessum tíma, jafnt stjórnmálaforustunni sem hershöfðingjunum !

 

Frakkar hafa löngum viljað láta telja sig með stórveldum og vissulega hafa þeir lengstum verið það, ef tekið er mið af evrópskri sögu. Á tímum Lúðvíks 14. og aftur á tímum Napóleons fóru franskir herir víða um Vestur Evrópu og voru oft sigursælir. En þeir voru ófáir Lúðvíkarnir sem sátu á konungsstóli í Frakklandi og gerðu þjóð sinni lítið annað en illt með stjórnarháttum sínum !

 

Jákvætt mál var það því þegar 19. öldin hreinsaði kóngahyskið ásamt Bonaparte valdhöfum burt úr Frakklandi og kom endanlega lýðræðisstjórnarfari á í landinu. En valdhafarnir voru þó sannarlega misgóðir áfram eins og löngum vill vera og val fólksins oft í meira lagi umdeilanlegt sem slíkt og er enn. Í fyrri heimsstyrjöldinni gátu Frakkar sér þó allgóðan orðstír við að verja sitt land og misstu aldrei móðinn !

 

Það gerðu þeir hinsvegar rækilega í seinni heimsstyrjöldinni. Jafnvel yfirlýstar hetjur úr fyrri styrjöldinni fóru illa að ráði sínu í þeirri seinni svo sem Pétain marskálkur. Sá maður hefði verið heppinn ef hann hefði dáið 1938. Þá væri orðspor hans annað og betra. En það hrundi allt hjá Frökkum 1940, stjórnmálalegar lyddur og hershöfðingjaheybrækur fóru með allt til fjandans, allur baráttuhugur var úr þeim skekinn í fyrstu lotu !

 

Churchill sagði síðar um þá stöðu mála, þegar hann var að reyna að stappa stálinu í franska uppgjafarliðið: ,, Þegar ég sagði Frökkunum að Bretland mundi halda baráttunni áfram eitt síns liðs, sögðu franskir hershöfðingjar við franska forsætisráðherrann, að Bretland yrði snúið úr hálsliðnum eins og hænuungi áður en þrjár vikur væru liðnar. Látum svo vera. Því er nú einu sinni svo varið, að sumir eru eins og hænsn en aðrir hafa nokkuð seigan háls !” Kannski felur þessi umsögn Churchills í sér ákveðinn grundvallar eðlismun á Bretum og Frökkum !

 

En þegar stórveldisbragur Frakklands var fokinn út í veður og vind og Þjóðverjar orðnir allsráðandi í París, frönsk leppstjórn undir forustu Pétains sest að í Vichy, gerðist hinsvegar hálfgert undur. Tiltölulega lítt kunnur franskur hershöfðingi neitaði að gefast upp og fór að rífa kjaft !

 

Hann þrástagaðist á því að Frakkland væri enn það stórveldi sem það hefði verið og neitaði að taka það til greina að veruleikinn væri annar. Fyrst tóku nú ekki margir undir þann málflutning. Maðurinn var jafnvel talinn með lausa skrúfu og best geymdur á hæli. En smátt og smátt fóru Frakkar að halla sér að honum, enda var eiginlega ekkert annað í boði !

 

Þannig fóru menn að vita að til væri einhver de Gaulle, einhver leiðtogi sem talaði um frjálsa Frakka á sama tíma og þeir voru upp til hópa ófrjálsir. Churchill tók því fagnandi að einhver Frakki væri til sem vildi berjast og greiddi veg hans, meðal annars hjá BBC, en margir háttsettir breskir foringjar urðu fljótt mjög þreyttir á de Gaulle og meintri frekju hans. Bandaríkjamenn áttu þó enn verr með að lynda við þennan franska gíraffa sem talaði ekki um annað en að Frakkland væri enn stórveldi og krafðist þess stöðugt að það væri áfram viðurkennt sem slíkt !

 

De Gaulle virtist alveg blindur fyrir raunverulegri stöðu mála og niðurbrotnir landar hans fóru að taka sig saman og flykkjast um hann, því þótt allir aðrir sæju Frakkland neðar núlli, viðurkenndi de Gaulle ekkert slíkt. Og með bítandi þrjósku sinni tókst honum að koma sinni stefnu fram og verða viðurkenndur varnaraðili varðandi franska þjóðarhagsmuni. Bandaríkjamenn reyndu þó á tímabili að koma upp öðrum frönskum leiðtoga, Giraud hershöfðingja, en hann hafði ekkert að segja í de Gaulle !

 

Og jafnt og þétt fjölgaði í hersveitum Frjálsra Frakka og jafnframt því óx áhrifavald og vægi de Gaulles. Ýmsir landstjórar í nýlenduveldi Frakka sögðu Vichy stjórninni upp hollustu og tóku höndum saman við de Gaulle. Hann var greinilega hin rísandi stjarna á hinum franska valdahimni. Það var bara verst hvað sá himinn var takmarkaður um þessar mundir !

 

En de Gaulle lét það ekkert á sig fá og hélt áfram á sinni braut og gaf sig hvergi. Hann varð flestum ef ekki öllum leiðandi mönnum Breta og Bandaríkjamanna vægast sagt hvimleiður á þessum tíma. Roosevelt forseti fékk til dæmis hálfgert ofnæmi fyrir honum. Jafnvel Churchill átti stundum erfitt með að þola hann og stöðuga stórmennskutilburði hans. Hann gekk um eins og hann væri Frakkland holdi klætt !

 

En það merkilega var – að hann komst upp með þetta. Forusta bandamanna fór að telja frönsku þjóðina aftur með í dæminu, þjóðina sem fór niður fyrir núllið og hafði kolfallið við að verja sitt eigið land. De Gaulle hafði afrekað það og knúið fram þá viðhorfsbreytingu með ódrepandi og eðlisgrónu samblandi af þrákelkni og hroka. Hann hafði þannig híft Frakkland upp úr manndómslægðinni og gefið Frökkum sjálfstraust og kraft til baráttu á nýjan leik !

 

Og Frakkland komst með þeim hætti upp fyrir núllið, eignaðist á ný hershöfðingja sem reyndust standa undir nafni sem slíkir, menn eins og Leclerc og Köenig og fleiri, sem stóðu alfarið með de Gaulle !

 

Síðan hefur hinsvegar gengið á ýmsu í málum Frakklands og frönsku þjóðarinnar og engan leiðtoga hafa Frakkar eignast frá umræddum tíma sem jafnast á við de Gaulle – engan sem hefur haft slíkan sprengikraft í sér til varnar þjóðlegum hagsmunum Frakklands !

 

Menn geta bara séð hvernig staðan í þeim málum er í dag, enda hafa franskir leiðtogar lengi verið smáir til geðs og gerðar. En Frakkland er samt ekki neðar núlli nú á tímum og hverjum skyldi það vera að þakka öðrum en de Gaulle ? Frakkland er talið með enn í dag, og nýtur þar þó einkum fornrar frægðar, hvað lengi sem það þó verður !

 

Þýska valdið er nefnilega aftur farið að hafa drjúgmikil áhrif í París, þó með öðrum hætti sé en á styrjaldarárunum – og enginn de Gaulle er í sjónmáli til varnar því að Frakkland verði í komandi tíð að einhverskonar fylgiríki Þýskalands – og þá líklega neðar núlli !

 

 

 

 

 

Um nýjar landvinninga-aðferðir !

 

 

Í gamla daga fólust landvinningar sem vitað er, að mestu í herferðum og styrjöldum. Þá komst einhver kóngsinn í útþenslugír og vildi stækka sitt umráðasvæði og olli svo oftast með yfirgangi sínum dauða tugþúsunda eigin þegna og annarra. Helstu böðlarnir af því tagi hafa gjarnan fengið auknefnið ,,hinn mikli” í Sögunni, einkum þó ef þeir heyrðu Evrópu til !

 

Við þekkjum nöfn eins og Karl mikli, Pétur mikli og Friðrik mikli, Napóleon mikli eða stóri o.s.frv. En þessir menn voru allir fyrst og fremst miklir ógnvaldar í blóðsúthellingum og manndrápum, enda sagt að Friðrik Prússakóngur hafi sagt að fátt óttaðist hann meira en það að hermenn hans færu að hugsa. Skiljanlega vilja slíkir bölvaldar mannkynsins ætíð síst af öllu að fólk fari að hugsa !

 

Fyrrnefndir óþokkar vildu bara hafa heilu herfylkin af hlýðnum dátum sem áttu að hlaupa út í dauðann í hvert skipti sem þeir skipuðu svo fyrir. Og hvað skyldu nú margar milljónir hafa týnt lífinu fyrir slík hlaup að kröfu kónga og keisara ? Bretar - sem alltaf hafa verið hugsunarskertir konungsþrælar, fundu á sínum tíma upp áróðursfrasann ,,For King and country !“ Og undir slíkum og þvílíkum hvatningarorðum hlupu menn út í landvinningastríð um alla veröld í eina tíð og létu drepa sig í hrönnum fyrir annarra hagnað !

 

En nú á tímum þarf hinsvegar ekki kónga eða keisara eða hliðstæð kvikindi til að standa fyrir landvinningum. Aðferðin nú til dags er að leggja undir sig annarra lönd með heilu þjóðflutningunum. Þar er þá um að ræða ígildi margra fimmtu herdeilda af yfirlýstu flóttafólki á faraldsfæti sem segist hvergi eiga skjól og spyr svo : ,,Má ég ekki bara eiga heima hjá þér ?”

 

Og það sem í þessari aðferð felst, er nú að gerast í stórum hluta Evrópu, einkum vesturhlutanum, þar sem náðst hefur einna mest velferð. Það er nefnilega drýgst upp úr því að hafa að fara þangað. ,,Breed them out” er kjörorð þeirrar nútíma-valdasóknar sem gangsett hefur verið, og með henni streyma inn í viðkomandi þjóðfélög tugþúsundir innflytjenda sem vilja ekkert frekar en að sölsa undir sig áunna velferð þeirra sem þar búa !

 

Þannig eru landvinningar nútímans ! Þriggja til fjögurra manna evrópsk fjölskylda vegur lítið til lengdar á móti tíu til tólf manna fjölskyldu sem kemur að utan og heimtar pláss. Rómverjar glímdu við sama aðstreymisvanda á sínum tíma, en munurinn var sá, að Kimbrar og Tevtónar og aðrir sem voru á flakki þá og vildu leggja undir sig hið þróaða Rómaveldi, kunnu ekki nógu vel til verka !

 

Þeir ösnuðust til að koma inn á sviðið sem opinberir innrásarmenn, en það áttu þeir auðvitað ekki að gera. Tilgangurinn var allt of augljós með slíku framferði. Rómverjar áttuðu sig fyrir vikið snarlega á aðsteðjandi hættu og innrásarmennirnir voru sigraðir en það kostaði sannarlega sitt. Margra ára styrjaldir og miklar fórnir. En sú aðferð sem Kimbrar og Tevtónar notuðu þykir orðin nokkuð úrelt í dag, enda hefur mörgum orðið hált á henni. Aðrar miklu þægilegri leiðir eru nú í boði !

 

Í dag eru innrásarmennirnir því grímuklæddir, leynast undir slæðum og ýmsum villubúningi. Þeir segjast vera flóttamenn héðan og þaðan og allir hafi verið vondir við þá. ,, Ætlið þið að vera það líka ?” er svo spurt með miklum sársauka í svip og orðum. Og auðvitað bráðnar þá hjartað í vestur-evrópskum yfirvöldum og faðmurinn er breiddur út á móti hverjum sem er – umhugsunarlaust. Og auðvitað fylgja íslensk yfirvöld þar með – í vitleysunni – sem oftar !

 

En því miður þarf plássið sífellt að vera meira, því fyrst kemur einn og fær að vera, svo þarf hann að fá fjölskylduna til sín og hún telur oftast 10-15 manns. ,,Ha,” segir gestgjafinn, ,, eruð þið svona mörg !” En þar sem það má ekki sundra fjölskyldum, er allur hópurinn settur inn í stofuna !

 

Og hvernig fer svo ? Engin hollustumæling er gerleg og nýir borgarar líklega oftast með hana á öðrum stað en látið er í veðri vaka. Eftir einhvern ákveðinn tíma veit svo enginn lengur hvað það er að vera íslenskur, ef svo ólíklega færi að spurt væri um það. Þá væri líkast til enginn eftir í ,,Litlu Ameríku” sem fengist til að gangast undir það heiti. Flestir væru þá sennilega orðnir eitthvað allt annað og í slíkra augum myndi það nánast vera síðasta sort að segjast vera íslenskur !

,,Íslenskur, hver fjandinn er það eiginlega ?” - gæti því svarið orðið á hrárri ensku : ,,Ég er frá Timbuktu !”

 

 

 

,,Um evrópska kristnifóbíu !”

 

 

Á síðustu áratugum hefur farið í vöxt meðal evrópskra þjóða einhverskonar andúð á kristinni trú. Þar kynda bálið allskyns fordómar og kristindómnum er kennt um býsna margt af því sem aflaga hefur farið. Þó ættu allir að vita hvernig mannskepnan hefur alltaf hagað sér og svívirt og svikið trú jafnt sem góðar hugsjónir á öllum tímum og komið þannig óorði á bestu hluti !

 

Að baki þessum andkristnu viðhorfum býr ekki sérlega mikill söguskilningur hvað þá ærleg sannleiksleit. Enda eru þau öllu fremur tilkomin sem einhver ákærandi afleiðing af innfluttum viðhorfum. Þau falla svo í ímyndaðri víðsýnishugsun saman við uppreisnarkenndan tíðaranda í farvegi fjölmenningar !

 

En allt hefur þetta sína stýringu og sinn tilgang. Þegar búið er að koma evrópsku fólki til að hugsa eitthvað á þá leið að allt sé betra en kristnin, er hálfur sigur unninn fyrir hin utanaðkomandi öfl sem eru hreint ekki friðsamleg, enda eru þau leidd í afgerandi mæli af yfirtökuhugsun en ekki aðlögun !

 

Eftirleikurinn verður svo auðveldari, en hann er auðvitað að draga viðkomandi fólk í einhvern ákveðinn dilk, hugmyndafræðilega og trúarlega. Menn koma alltaf til með að aðhyllast eitthvað. Og áróðurinn sem rekinn er gagnvart fólki og krefst skoðanamyndunar er býsna einhliða. Og þrýstingurinn vex eftir því sem íbúar Evrópu láta meira undan !

 

Á sínum tíma og ekki fyrir svo ýkja löngu, var fundið upp hugtakið islamófóbía til að undirstrika meint og yfirlýst píslarvætti Múhameðstrúar-manna sem borgara á Vesturlöndum. Hinn svonefndi kristni heimur var sagður skilningslaus og umburðarlaus gagnvart islamistum og vilja tengja þá alla við slæma hluti svo sem hryðjuverk og ofbeldi !

 

Ákæruorðið islamófób var svo óspart notað um alla þá sem reyndu að halda sjálfstæði sínu og viðhafa gagnrýna hugsun. Það var notað hliðstætt hugtakinu rasisti og átti að hafa þær verkanir að þagga niður í öllum andmælendum og gerði það líka að mestu !

 

Að því kom að þessi síbylja varð til þess að fjöldi fólks varð svo hræddur við að verða kallaður islamófób að hann fór beinlínis að verða kristnifób. Vildi sem sagt ekki láta tengja sig við neitt af kristnu tagi. Ekki standa fyrir neitt af því sem hafði byggt að mestu upp þann heim sem hann þekkti !

 

Í slíkum tilfellum er oftast um að ræða þessa algengu manngerð sem slær út höndum og segir í fyrirfram tilbúnu varnarskyni og auðvitað í alhliða hlutleysisgír : ,, Hvað um mig ? Ég er bara 100% fríhyggjumaður !”

 

Já, það er nefnilega það ! Og um leið er verið að segja í yfirþyrmandi uppgjafartóni, - ég nýt að vísu margskonar mannréttinda, bý við mjög ásættanlegar aðstæður, hef það bara nokkuð gott, en ég er hreint ekki tilbúinn að lýsa því yfir, að ég vilji verja eitthvað sem kallast kristin trú eða evrópsk gildi, og eiga það á hættu að vera kallaður islamófób fyrir vikið !

 

Svona tala náttúrulega helst þeir sem eru tækifærissinnaðir út í gegn og hirða ekki neitt um það þó að þeir sýni andlegan aumingjadóm með afstöðu sinni til mála. En við skulum samt gera okkur grein fyrir því að þeir sem þannig tala eru hreint ekki svo fáir og þeim fer fjölgandi !

 

En spurningar dagsins í þessum efnum eru ósköp einfaldar, þó erfitt virðist að fá skýr svör við þeim. Hverjir eiga að verja kristindóminn ef ekki þeir kristnu ? Hverjir eiga að verja evrópsk gildi ef ekki Evrópumenn ? Og hvað verður um evrópska menningu, til framtíðar séð, ef enginn fæst á endanum til að verja hana ? Hvað um sögu okkar, bókmenntir, listir og ómetanleg tónlistarverðmæti, – á þetta allt eftir að fara á haugana vegna einhverrar svartnættishugsunar aðkominna öfgamanna ?

 

Talið er að hugtakið islamófóbía hafi fyrst komið fram á áttunda áratug síðustu aldar og þá verið notað af talsmönnum íslamskra trúarhreyfinga í Evrópu gegn feministum. Bandaríska kvenréttindakonan og rithöfundurinn Kate Millet varð til dæmis fyrir aðkasti og uppnefnd sem islamófób !

Og hver skyldi ástæðan hafa verið ? Hún leyfði sér í nafni kvenfrelsis að hvetja íranskar konur til að kasta slæðunni !

 

Franski heimspekikennarinn Robert Redeker skrifaði árið 2006 : ,,Hugtakið islamófóbía er upphaflega vopn, skapað af islamistum til að þjóna markmiðum þeirra við að neyða alræðissýn sinni upp á umheiminn, en rætur hennar er að finna í algerri andlegri myrkvun !” Hugtakið var þannig vígorð frá því fyrsta. Markmiðið var og er að gera alla gagnrýni á islam glæpsamlega og upphefja í framhaldinu sharía-lög !

 

En gagnrýni á trúarbrögð, sama hver þau eru, er og á að vera hluti af heilbrigðum mannréttindum okkar. Gagnrýni á trúarbrögð er vörn fyrir skynsemishyggjuna og hvað er skynsemishyggjan ? Hún er líftaugin í okkar veraldlega, frjálsa lýðræðissamfélagi. Eitt af því sem gerir okkur kleyft að ganga upprétt og vera manneskjur og lúta engu kúgunarvaldi !

 

En samt sofum við á verðinum og erum blind fyrir þeim hættum sem vofa yfir. Og með því skeytingarlausa framferði ölum við upp fullt af manndóms-leysingjum, flögrandi fiðrildum, fólki sem vill ekki verja sitt eigið frelsi, fólki sem forðast að hafa sjálfstæðar skoðanir, fólki sem neitar að vera ábyrgir einstaklingar í eigin samfélagi !

 

Skilaboðin út um alla Evrópu eru sem stendur - að þú mátt vera kristnifób hvar sem er, öllum er sama, enginn talar um það, það skiptir ekki máli. Þessvegna finnst þér líka gott að geta afneitað kristninni og sagst vera fríhyggjumaður – 100%. Því fylgir nefnilega engin ábyrgð !

 

En ef þú sýnir þig vera islamófób, verður þú auðvitað strax stimplaður sem bölvaður rasisti og hvergi í húsum hæfur, allra síst í fjölmenningarmettuðu umhverfi samtímans. Svo þú verður líklega að gæta þín á því að tala varlega, sjálfs þín vegna, og hegða þér eftir rétttrúnaðarlínunum – sérstaklega þó ef þú ert að allri gerð skoðanalaus aumingi !

 

En ef þú ferð niður í djúpið eftir einhver ár með sökkvandi skipi, sem þú vildir ekki taka þátt í að bjarga, enn með svefndrukkin augu hins nytsama sakleysingja, heldurðu að þú gætir þá huggað þig við það á þinni síðustu stund, að þú hafir þó alltaf verið 100% fríhyggjumaður ? Ég held ekki !

 

 

 

 

Hallgrímur Hrafnseyrargoði er látinn !

 

 

Sumir eru lengi að deyja. Þeir veslast upp á sjúkrastofnunum mánuðum saman, heilsan er farin og það er engin von um bata. Það verður ekki snúið aftur til lífsins sem var. Örlög manna eru undarleg og enginn skilur þau rök sem þar að baki búa. Þessvegna verðum við að trúa, treysta því að allt fari vel að lokum. Það er ekki boðið upp á annað !

 

Svo eru aðrir sem verða það sem kallað er – bráðkvaddir. Þeir hverfa beint úr önn dagsins, út í blámóðuna, upp í heiðríkjuna, eða hvernig sem við orðum það. Þeir eru hjá okkur, fullir af lífi og vakandi yfir verkefnum og á næsta augnabliki eru þeir farnir. Hafa snögglega kvatt þetta jarðlíf !

 

Þannig fór Hallgrímur Sveinsson, Hrafnseyrargoði með meiru. Aðeins þremur dögum áður fóru tövupóstar á milli okkar. Hann fékk sannarlega að vera lifandi til hinstu stundar. Hallgrím þarf ekki að kynna, verk hans eru þjóðinni kunn og af flestum virt og vel metin !

 

Hann var kennari og skólastjóri, maður fullur af lifandi ungmennafélagsanda og félagslegri framfarahvöt, mannræktarmaður og þjóðræktar-maður í öllu dagfari og sýndi það jafnan með kröftugum hætti í ræðu og riti. Það er á öllum tímum þörf fyrir menn eins og Hallgrím Sveinsson !

 

Sem staðarhaldari á Hrafnseyri í rúm 40 ár vann hann sér góðan orðstír og var óþreytandi ásamt konu sinni í því verki að byggja þar upp þjóðlegt gildi staðarins í hvívetna. Hallgrímur sá þar alla tíð ljósið undir veggnum. Hann var Jóns Sigurðssonar maður af hjarta og sál og varði hugsjónir hans ævinlega heilshugar í orðum og verkum !

 

Hallgrímur var líka Vestfirðingur í húð og hár og vildi Vestfirði upp og framar í öllu tilliti. Hann réðst í hina landskunnu útgáfustarfsemi sína með Vestfirska forlagið fyrst og fremst á þeim forsendum. Þar dró hin ramma taug. Og vissulega verður því seint neitað að verkin sýna þar merkin !

 

Íslenska þjóðin þyrfti að eignast sem flesta sem búa yfir því atgervi sem prýddi Hallgrím Sveinsson. Það er mikil eftirsjá að Hrafnseyrargoðanum og vonandi verður einhver til þess að taka upp merki hans og verja þau gildi sem voru honum svo mikils virði í lífi og starfi !

 

Ég vil svo að lokum þakka góð og gefandi kynni við gagnmerkan hugsjónamann, sem sýndi í öllu lífsverki sínu hvað dáðrík framganga getur leitt til góðra sigra. Jafnframt vil ég biðja honum innilegrar blessunar á brautum hinnar óþekktu víddar sem bíður okkar allra !

 

 

Að byggja upp eða brjóta niður !

 

Hvernig byggist mannlegt samfélag upp ? Það geta svo sem komið fram mörg svör við því og flest ættu um leið að varpa nokkru ljósi á eðlisfar þeirra sem svörin gefa. Ég segi fyrir mitt leyti að samfélög byggist upp á jákvæðu hugarfari. Jákvætt hugarfar er uppbyggilegt en neikvætt hugarfar brýtur niður !

 

Samfélag verður ekki byggt í gegnum neikvætt hugarfar. Það þarf jákvætt hugarfar til þess að byggja upp. Að baki slíku þarf að koma til víðtækt samkomulag og löggjöf sem tryggir að viðkomandi samfélag njóti verndar. Verndar fyrir hverjum ? Verndar fyrir þeim sem vilja brjóta samfélagið niður. Þeir andstæðingar geta bæði verið utan samfélagsins og innan þess !

 

Að berjast við utanaðkomandi fjendur er samt allt annað mál en að glíma við þá sem eru innan samfélagsins og vinna þar að niðurbroti þess. Það eru verstu andstæðingarnir og þeir hættulegustu !

 

Við þekkjum það í gegnum mannkynssöguna hvernig slíkar aðstæður hafa alltaf verið í gangi og eru enn. Og í okkar litla samfélagi eru margir sem vinna ekki að uppbyggingu þess, heldur brjóta það niður með margvíslegum hætti. Það eru aðallega afætur og blóðsugur sem það gera !

 

Neikvætt hugarfar er þar mjög í sök. Og samfélagskennd verður ekki til í gegnum neikvætt hugarfar sem fyrr segir. Sá sem vill vera eyland verður seint samfélagssinnaður eða líklegur til að sjá kosti mannlegs samfélags. Öfgakennd einstaklingshyggja kemur líka oft fram í viðhorfinu – mér er skítsama um samfélagið sem slíkt, ég vil bara að mér vegni vel !

 

En ef samfélagið er heilbrigt, jákvætt og réttlátt, eru þá ekki bestu forsendur fyrir því að mönnum hljóti að vegna vel innan þess ? Jú, ef þeir hafa hugarfar sem er í takt við þá þætti í mannseðlinu. En neikvæður maður í jákvæðu samfélagi skapar sér sjálfur aðstæður sem spilla fyrir persónulegu gengi hans og skaðar jafnframt samfélagið. Hann vill spila á andstæða þætti og eitrar á margan hátt út frá sér !

 

Allt þetta segir okkur að miklu skiptir hvernig sáningin er í mannlífinu og þá ekki hvað síst í æskulýðsmálum. Erum við að undirbúa æskulýðinn okkar til framtíðar á þroskavænni undirstöðu ? Eru ávextir uppeldismála nútímans með þeim hætti að allir geti verið ánægðir ? Ég er hræddur um að svörin við þessum spurningum séu önnur en æskilegt væri !

 

Eru það til dæmis jákvæð öfl innan samfélagsins sem halda eiturlyfjum að unga fólkinu ? Nei, auðvitað ekki, en þar sjást hinsvegar hin djöfullegu eyðileggingaráhrif hins neikvæða hugarfars einna best. Gróðahyggjan hvetur suma til hræðilegustu glæpa sem til eru !

 

Allt er mettað í dag af peningasókn. Ekkert virðist vera hægt að gera nú til dags nema hafa fé í höndum og helst sem mest af því. Allt æpir á peninga og samfélagið er orðið sjúkt af þeirri fíkn. Jafnvel ungmennafélagshreyfing þjóðarinnar, sem á þó svo fagra sögu að baki, getur ekki lengur talist almenn mannræktarhreyfing undir kjörorðinu – Ræktun lands og lýðs !

 

Nei, það er aldeilis ekki svo nú til dags. Nú er kjörorðið fyrst og fremst afreksmannaræktun. ,,Í þeirri sókn felast tækifærin,” sagði einn forustumaður í íþróttahreyfingunni í viðtali í útvarpi allra landsmanna fyrir allmörgum árum, ,, þar eru peningarnir !”

Getum við talað um að í okkar samfélagi sé til staðar eitthvert viðskiptasiðferði, heilbrigt traust á milli aðila, trú á heiðarleg samskipti og svo framvegis ? Nei, ég held að það fari ákaflega lítið fyrir slíku !

 

Við erum ekki á réttri leið. Þau eru ótalmörg teiknin á lofti sem ættu að sýna okkur það. Hið neikvæða hugarfar hefur lagt allt of mikið undir sig. Þeir eru orðnir allt of margir í dag sem segja ,, mér er skítsama um samfélagið – ég vil bara fá mitt !”

 

En staðreynd og það grundvallar staðreynd málsins er hin sama og hún hefur alltaf verið og hún er :

Ekkert samfélag manna er betra en mannfólkið sem það byggir. Hugarfar þeirra sem búa innan þess og ekki síst þeirra sem þar veljast til forustu, ræður jafnan mestu um það hvernig til tekst !

 

Þegar maður hefur þá staðreynd í huga, fer ekki hjá því að maður finni fyrir köldum hrolli til líkama og sálar – eins og stöðu mála er komið í dag !

 

 

 

Bragur ortur á Skagaströnd 2015 um Ludvig Kemp !

 

Hingað kom hann Kemp sem var

kunnur hagyrðingur.

Ekki spar á yrkingar,

almennt talinn slyngur.

 

Rétt í stuðla rak hann allt,

rímfræðina þekkti.

Ýmislegt hann ærið snjallt

orti um viðkvæmt slekti.

 

Jós hann skálum ótæpt af,

elda marga kveikti.

Allt sem honum efni gaf

upp af götu sleikti.

 

Auma bletti fljótt hann fann,

fús í þá að pota.

Kunni meina-markað þann

manna best að nota.

 

Kaus að láta í kvæðahríð

kviðlingana streyma.

Samdi brag um Satans lýð

sem hér ætti heima.

 

Margir brugðust bragnum við

býsna illa á köflum.

Sögðu Kemp með sér við hlið

sæg af vítisdjöflum.

 

Skiptin öll við ára þá

yrðu varla stærri.

Alltaf væri sægur sá

sál hans býsna nærri.

 

Yfirfyllti eðli hans

ein og sama lína,

að yrkja í þágu andskotans

illt um bræður sína.

 

Kjaftað slíkt um Kemp þá var,

karlinn þótti skæður.

Þuldu sumir þorpsbúar

þannig skammaræður.

 

Kemp að slettum slíkum hló,

sleppti ei sínum þræði.

Úr honum í engu dró

andúð sumra og bræði.

 

Áfram stríðinn orti og kvað

eins og flestir spurðu.

Hvernig svo sem þoldu það

þeir sem fyrir urðu.

 

Klár í gegnum kveðskapinn

komst á veginn frægan.

Illa ræmdan orðstír sinn

aldrei taldi nægan.

 

Síst af öllu í Sónar vist

sagðist una hafti,

meðan orðsins lipra list

léki vel í kjafti.

 

Vildi líta létt með glans

lífið ofar moldu.

Óskaði þeim til andskotans

sem enga glettni þoldu.

 

Þar um sitthvað þenkti hann

þrátt með hneigðir kargar.

Skagstrendingum skenkti hann

skítaglósur margar.

 

Kaus í flösku að kíkja oft,

kunni að neyta veiga.

Hóf þá glatt á hugarloft

hörku þrumufleyga.

 

Komst þá strax í kvæðastuð,

klúrum metum hnekkti.

Þar sem orðlist óhefluð

engin takmörk þekkti.

 

Þegar karl að sumbli sat,

samdi hann skens um lýðinn.

Vildi gera í öllum at,

óþekkur og stríðinn.

 

Þar að verki greitt hann gekk,

glettur færði í letur.

Sitthvað Lárus læknir fékk,

líka séra Pétur.

 

Hann að báðum gerði grín,

glöggt þar þekkti hagi.

Hafði á málin háðska sýn,

húmorinn í lagi.

 

Lýsti mörgu listavel,

löngum meir en hálfur.

Einsamall á eyðimel

aldrei stóð þó sjálfur.

 

Ákallaði aldrei neitt

oft þó stæði í vanda.

Gæti hann ekki vín sér veitt

vék hann sér að landa.

 

Ef hann bara á sér fann

efldist bragargetan.

Næstan allan andskotann

út úr sér þá lét´ann.

 

Er hann þreytti ljóðaleik,

létt var yfir karli.

Sem hann fyndi á kostakveik

kraft frá hertum jarli.

 

Galsaþrungið gamanmál

glæddi strauma heita.

Hvarf þá oft úr sumra sál

svekkelsi og þreyta.

 

Þó hann horfinn sjónum sé,

sagan vaxtar gengi.

Nafn hans þekkt um vísnavé

verður áfram lengi.

 

Þó í ýmsu því sem var

þyki í lagi að farga,

kersknisfullir kviðlingar

kitla ennþá marga.

 

Að því hníga allar spár,

ekki beint til þrifa,

að Kemp þar muni í mati hár

meðan glettur lifa.

 

Ef hann lifði á okkar tíð

eitt hann segja hlyti

að hann sæi Satans lýð

sama hvert hann liti.

 

Umdeildan þó orðstír manns

eitthvað kunni að þvinga,

menn eru til sem minnast hans

meðal Skagstrendinga !

 

Rúnar Kristjánsson

( - ort 24.10 2015 - )

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Styðjum aldrei spillta stjórnarhætti !

 

Það er sagt að það sé vinstri meirihluti í Reykjavík ? Það fer nú líklega eftir því hvernig verkin tala. Og í sumum tilfellum virðast þau ekki tala sérlega sannfærandi til vinstri. Þeir sem bjóða sig fram á fölskum forsendum sýna oftast þegar á líður ef orðin segja eitt og verkin annað !

 

Þegar núverandi meirihluti í borgarstjórn virðist vilja halda uppi stífri láglaunastefnu gagnvart starfsfólki sínu, með tilheyrandi þrælahalds-hugsun, er ekki að sjá að hann hafi tekið í arf þær hugsjónir sem ganga út á það - að ekki eigi að þrælka fólk eða níðast á því á nokkurn hátt !

 

Það er sagt að það sé Dagur í borginni, en þegar litið er til launastefnunnar gagnvart almennu starfsfólki, má öllu heldur segja að það sé svartnætti í borginni. Og ekki virðist það skila neinum sérstökum félagslegum ávinningi að borgarfulltrúar séu líklega fleiri kvenkyns en löngum áður !

 

Borgarfulltrúar meirihlutans virðast ganga fyrir þeirri skoðun að borgarkerfið geti ekki gengið vel nema það sé níðst verulega á einhverjum láglaunahópum. Ef þeir fái leiðréttingu á bágum kjörum fari allt fjandans til. En velferð byggð á annarra þrælkun getur aldrei verið sönn eða heilbrigð sem slík. Mannkynssagan segir okkur það með víðtækasta hætti !

 

Konur í valdastöðum virðast ekkert síður en karlar geta verið grimmar gagnvart lítilmagnanum, og sú staðhæfing að þær séu betur til þess fallnar en þeir að finna lausnir á samfélagslegum vandamálum, er löngu hrunin, enda var hún aldrei annað en kynbundinn áróður. Eðlisfar fólks fer að sjálfsögðu ekki eftir því hvað það hefur í skrefinu !

 

Hálaunakona er oft að hugarfari eins og útspýtt afsprengi samsvarandi hálaunamanns. Hún hefur engu betri eða meiri skilning á kjörum láglauna-fólks en hann. Hennar eigin kjör skipta mestu máli í hennar huga eins og hjá honum, og aðalatriðið er að þau haldist sem hæst. Þannig er yfirleitt hugsað í gegnum háu launakjörin hvort sem í hlut á karl eða kona !

 

Réttlætistilfinning og sanngirni hefur ekkert verið uppi á borðinu af hálfu borgarvaldsins í þeirri ,,ekki samningagerð” við láglaunahópa innan borgar-kerfisins sem á að hafa verið í gangi undanfarna mánuði. Það hljóta allir að geta séð sem frábitnir eru þrælahalds-hugsun og tilsvarandi ranglæti !

 

Það sem hefur hinsvegar verið í gangi og alla jafna uppi á borðinu, hefur verið einkakapítalismi borgarstjórnar-meirihlutans og reyndar er hann svo frekur og fyrirferðarmikill að hann hefur flætt yfir allt borðið !

 

Þegar svo er komið, að vellyst ríkjandi valdakjarna virðist vera farin að ráða öllu, þegar fólk sem hefur verið kosið til trúnaðarstarfa fyrir almenning er hætt að geta séð til vega, og virðist ekki sjá neitt lengur nema eigin vellyst, þarf sem allra fyrst að skipta því út !

 

Þegar það er sýnilega orðið blint gagnvart skyldum sínum og jafnvel fullt af hroka, er sannarlega kominn tími til þess fyrir almenning að losa sig við það og prófa nýja fulltrúa í brúnni. Það er lýðræðislega rangt í öllum efnum að styðja valdaklíku sem er orðin óhæf og spillt !

 

Almennir kjósendur í þessu landi, jafnt í höfuðborginni sem úti á landsbyggðinni, eru ekki að biðja um spriklandi prímadonnur og kjarnalausa pótentáta sem fulltrúa sína í valdastólum. Fólk vill bara hafa þar fulltrúa sem það getur treyst, í sveitarstjórnum sem og borgarstjórn !

 

Þegar kjörnir vinstrifulltrúar í meirihluta virðast komnir svo langt til hægri í framferði sínu, og sokknir svo í einhverja andstyggðar hópsérgæsku, að líkur geta verið á því að annar meirihluti gæti skilað sér mun betur gagnvart hagsmunum og lífskjörum almennings, þá er kominn tími til að gefa þeim valkosti tækifæri til að taka á málum !

 

Fólk á aldrei að styðja neitt það lið sem bregst skyldum sínum. Alveg sama undir hvaða merki það þykist ganga. Verkin sýna alltaf merkin. Núverandi borgarstjórnar-meirihluti virðist hættur að gegna eðlilegu hlutverki sínu í lýðræðislegum skilningi. Hann líkist miklu frekar í athöfnum sínum sérgæskufullum sirkushópi eða ótrúlega sjálfhverfum vankasauðum !

 

Það er ekki lengur um vinstri og hægri að ræða þegar svo er komið. Kjarni málsins er einfaldlega spurning um traust. Þeir sem hafa lengi farið með völdin og gert það illa, eiga því að víkja. Þeir sem ausa almannafé í braggaskrifli en vilja ekki bæta kjör sem eru til skammar, eru ekki hæfir til að tryggja og viðhalda heilbrigðri þjónustu við almenning !

 

Við slíkar aðstæður þarf að gefa öðrum valkostum lýðræðislegt umboð og tækifæri til að sýna hvað í þeim býr. Aðeins þannig er hægt að leiða í ljós hvort þeir eru færir um að standa sig sem borgarfulltrúar eða hvort þeir falla líka á því manndóms-prófi - sem það jafnan er - að þjóna með ærlegum hætti almannahagsmunum ?

Neyðarkall úr Norðurþingi !

 

Það er stöðugt unnið að því til eflingar miðstjórnarvalds á Íslandi, að leggja niður minni sveitarfélög, sameina þau stærri sveitarfélögum eða sveitarfélagi, flytja svo allt vald í einn herkastala á stóra staðnum og byggja þar upp skrifstofubákn. Ríkiskerfishítin í Reykjavík vill hafa þetta þannig út um landið því þá er auðveldara fyrir hana að ríkja og drottna !

 

Og margir ganga í þau verk sem þjóna þessum markmiðum, jafnvel reynslumikið fólk sem lengi hefur starfað á vettvangi sveitarstjórnarmála í landinu og veit fullvel að aukin miðstýring þýðir ekki aukið lýðræði. En þetta fólk fær umboð og fjármuni til ráðríkis frá kerfinu og leikur síðan hlutverk gyllingarpostula sameiningar-málanna !

 

Þannig er stöðugt verið að efla þá stöðu mála, að fólk í hinum dreifðu byggðum hafi sem minnst um eigin kjör og aðstæður að segja. Vald fólks í minni sveitarfélögum yfir eigin örlögum, er markvisst flutt á burt úr byggðinni og persónuleg tenging fólks við kerfið eyðist og verður að engu. Og á endanum fer valdið suður yfir heiðar í óðaþéttbýlið á hugsjónageldu höfuðborgarsvæðinu !

 

Og allt þetta sameiningarkjaftæði er unnið á þeim forsendum, að verið sé að hækka þjónustustig og gera almenningi lífið bærilegra. Það hefur hinsvegar alls ekki gengið eftir og víða vantað mikið á það. En fólk virðist falla aftur og aftur fyrir slíkum svika málflutningi og trúa því að allt verði betra eftir sameiningu. Þvílík meðferð á sakleysingjum samfélagsins !

 

Og áróðurinn fyrir svokallaðri sameiningarlausn er býsna skriðþungur og lýðskrumsfullur. Töfraorðið er : ,,Bara sameinast, þá lagast allt”……..! En það er aldrei neitt ákvæði um að hægt verði að fara til baka !

 

Borgari á Raufarhöfn hefur látið í sér heyra, kominn með ógleðina upp í háls og kok, og sagt að í Norðurþingi miðist allt við Húsavík. Hið sameinaða sveitarfélag þar er Húsavíkurríki. Það er ekki hlustað á aðrar raddir en röddina þaðan. Hún hefur burðina til að hafa hæst !

 

Þar fyrir austan er svo Þórshafnarríkið, og eins og menn vita, miðast allt í því sameinaða sveitarfélagi við þann höfuðstað. Bakkafjörður hefur þar lítið vægi og hið lofaða aukna þjónustustig hefur lítið komið við á þeim stað. Í Eyjafirði er Akureyri náttúrulega miðpunkturinn, í Skagafirði er valdapóllinn Sauðárkrókur, þó fríríkið Akrahreppur haldi enn frelsi sínu, til mikils angurs fyrir sameiningarsinna. Í Húnavatnsþingi austanverðu stefna sameiningarsinnar að því að byggja upp framtíðar valdamiðstöð á Blönduósi !

 

Kerfishítin og Reykjavíkurvaldið styður allt þetta brambolt og þaðan er það líka komið. Það er ekki hikað við að tala niður til litlu sveitarfélaganna og krefjast þess að þau sameinist í þúsund manna einingar !

 

Og þingið svokallaða virðist alltaf tilbúið í að styðja landsbyggðarleg óhæfuverk af ýmsu tagi, enda Reykjavíkurvaldið í yfirvaðandi stöðu þar og í reynd til alls trúandi. Enginn þarf að vænta skilnings frá þeirri samkundu frekar en fyrri daginn, enda er það klárlega mín skoðun að alþingi hafi aldrei verið verr skipað en nú er og hefur þó mannvalið þar oft áður verið í þynnra lagi og lítt endurspeglað þjóðarviljann !

 

Þessi sameiningarkrafa felur í sér valdboð af versta tagi, með frelsissviptingarákvæðum gagnvart almennu mannfrelsi og slík vinnubrögð kerfisins munu draga á eftir sér viðvarandi samfélagslega ósátt til framtíðar í mörgum byggðarlögum, sem mun draga úr allri samstöðu. Það er bara valtað yfir fólk !

 

Miðstjórnarvaldið í höfuðstaðnum er stundum svo mannfélags-fjandsamlegt að maður á bara erfitt með að trúa að menn viðhafi slíkt framferði hérlendis. Verð ég þó seint sakaður um að bera mikið traust til kerfisins sem er í raun að minni hyggju lítið annað en nokkurskonar valdapýramídi hrokafullra skíthæla !

 

Þegar meirihluti gengur fram með offorsi í því að kúga minnihluta er ekkert lýðræði á ferðinni. Það er bara kerfislegt ofbeldi. Engin mannréttindi eru virt með slíkum vinnubrögðum. Þeir sem starfa þannig munu uppskera hatur margra samborgara sinna og því meira hatur sem lengra er gengið !

 

Þurfum við virkilega á slíkum ófriði að halda í viðbót við kvótakerfis-spillinguna og óánægju-eldinn í þeim málum og annað sem að er í þessu landi, sem á þó víst að heita lýðveldi - en að því er virðist - í viðvarandi skammar-tengslum við banana-forskeytið ?